...หม่อเป่ย...
"น้องชายขอโทษด้วยข้าเดินไม่ระวัง" เซี่ยหยางเดินชกกับคนแปลกหน้าโดยที่เขาไม่ทันระวัง
"ไม่เป็นไร" ชายหนุ่มเอ่ยกับเซี่ยหยางอย่างมีน้ำใจ
"เดี๋ยวก่อนน้องชายเจ้าทำของตกไว้" เซี่ยหยางเอื้อมมือไปหยิบของที่ชายหนุ่มทำตกไว้ แต่ไม่ทันจะได้คืนให้เขาก็หายตัวไปแล้ว
"มีเรื่องอะไรพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง" องครักษ์ฮ้าวที่เดินตามมาทีหลังรีบเข้ามาไถ่ถาม
"ไม่มี" เขามองสิ่งของที่อยู่ในมือก่อนมองหาเจ้าของมันอีกรอบ
"นี่อะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ" องครักษ์ฮ้าวเอ่ยถามอย่างสงสัยเกี่ยวกับสิ่งของให้มือชายหนุ่ม
"เมื่อกี้มีคนทำตกไว้ ข้าจะส่งคืนแต่เขาก็หายไปแล้ว" เซี่ยหยางเอ่ย
"เรากลับที่พักก่อนไหมพ่ะย่ะค่ะ" องครักษ์ฮ้าวเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าเวลาล่วงเลยจวนค่ำแล้ว
"เจ้ากลับไปก่อนข้าขอเดินสำรวจที่นี่สักพักก่อน ส่วนของนี่ข้าฝากไว้กับเจ้าก่อน" เซี่ยหยางยื่นม้วนกระดาษส่งในองครักษ์
(เจ้าอยู่ไหนนะเอ่อฉิง หม่อเป่ยกว้างใหญ่
