"ท่านอ๋อง ได้เรื่องแล้วพ่ะย่ะค่ะ" องครักษ์ฮ้าววิ่งเข้ามาในห้องอย่างรีบร้อน
"ได้เรื่องว่าอย่างไรบ้าง" ตลอดระยะเวลาเกือบเดือนนี่เป็นครั้งแรกที่เซี่ยหยางรู้สึกดีใจที่สุดในชีวิต
"คืนวันเกิดเหตุมีคนเห็นขบวนพ่อค้าผ่านมาทางนี้ แต่เพราะฝนตกหนักเราเลยไม่เห็นรอยรถม้าพ่ะย่ะค่ะ" องครักษ์ฮ้าวเอ่ยต่อ
เซี่ยหยางดีดตัวลุกขึ้นอย่างรีบร้อนโดยไม่สนใจงานที่ทำค้างไว้
"แล้วตอนนี้ขบวนพ่อค้าไปทางไหน" เซี่ยหยางเอ่ยถามด้วยความอยากรู้
"ขึ้นทางเหนือพ่ะย่ะค่ะ แต่ยังไม่ทราบแน่ชัดว่าเป็นขบวนพ่อค้าจากที่ใดพ่ะย่ะค่ะ"
"เจ้าไปเตรียมตัว เราจะไปหม่อเป่ย แถวนั้นอยู่ติดกับชนเผ่าน้อยใหญ่ พ่อค้าส่วนมากก็มาจากที่นั่น" เซี่ยหยางเอ่ยอย่างผู้รู้
"จะเสด็จที่ใดหรือเพคะ ท่านพี่เซี่ย" เสียงหวานของหญิงสาวเอ่ยถามขึ้น เธอถือวิสาสะเข้ามาโดยไม่ได้เชิญ
"น้องหญิงปันเจ้ามาได้อย่างไร" เซี่ยหยางเอ่ยถามอย่างแปลกใจ
"องครักษ์ฮ้าวเจ้าออกไปก่อน
