ย้อนเวลารัก

ตอนที่ 1 เสียงเรียกร้องของชายในฝัน

ดวงตะวันเคลื่อนคล้อยใกล้ลาลับขอบฟ้าแล้ว แสงสว่างจ้าสีส้มกำลังถูกครอบงำด้วยความมืดมิด ดวงจันทรากำลังจะกลับมายึดครองห้วงนภาอีกครั้ง สายลมที่หอบเอาความร้อนระอุช่วงกลางวันอันแสนโหดร้ายกำลังจะหายไปเหลือไว้เพียงลมโชยอ่อนที่พัดมาต้องใบหน้าของชายหนุ่มผู้เย็นชาเจ้าของแววตาอันโหดเหี้ยม

"ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ" เซี่ยหยางยังคงถอดสายตาออกไปบนท้องนภากว้าง

ชายหนุ่มสวมชุดเกาะยืนอยู่ท่ามกลางสนามรบที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวและคราบเลือด บนอาภรณ์สีเข้มเปรอะเปื้อนไปด้วยโลหิตสีแดงและฝุ่นผง เบื้องหน้าคือศพทหารนับพันที่ถูกฆ่าโดยกองทัพขัตติยะของเขาเอง เขาคืออ๋องเซี่ยเมื่อก้าวเท้าทำศึกที่ใดไร้ความปรานีไม่มีคำว่าปราชัย หัวใจของเขาโหดเหี้ยมเย็นชาราวกับภูเขาน้ำแข็งที่ตกผลึกมานับพันปี

"เคลื่อนทัพกลับค่าย" เสียงเยือกเย็นคอยสั่งการณ์เหล่าทหารสายตาเย็นชามุ่งไปข้างหน้าไม่หวาดหวั่นต่อสิ่งใด

ขบวนทัพขัตติยะร่วมแสนนายเคลื่อนทัพกลับเมืองหลวงโดยมีอ๋องเซี่ยหรือองค์ชายสี่นำทัพอยู่ด้านหน้า ด้านข้างคือองครักษ์ฮ้าวอี้คนสนิทที่คอยตามติดประหนึ่งเงาตามตัว ส่วนด้านหลังคือเหล่าทหารกล้าที่ถูกฝึกมาจนแข็งแกร่ง เมื่อไรที่แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าธงขัตติยะจะปลิวไสวอยู่ท่ามกลางแสงตะวัน

........

"อิงฟ้า ช่วยเพื่อนเถอะนะ..นะ..อิงฟ้า" เสียง วิภา เอ่ยขอร้องเพื่อนรักดังขึ้น ราวกับว่าหากไร้ซึ่งความช่วยเหลือเธออาจจะเดือดร้อน

"ไม่~~หยุดความคิดนั้นไปได้เลย" อิงฟ้าหญิงสาวเชื้อสายไทย-จีน รูปร่างหน้าตาสะสวยบอกปัดเพื่อนรักเมื่อเห็นว่าสิ่งที่เพื่อนร้องขอดูเหมือนจะยากเกินไปสำหรับเธอ

"ช่วยเพื่อนหน่อยเถอะนะ~" วิภา เพื่อนรักของอิงฟ้าเจ้าของห้องเสื้อชุดแต่งงานระดับเอเชียพยายามเกลี้ยกล่อม

"แกจะให้ฉันช่วยอะไรฉันทำได้หมดเลย แต่เรื่องนี้ฉันขอผ่าน ทำไม่ได้จริงๆ จะเอาฉันไปแบกหาม เตรียมของ เตรียมเสบียงฉันทำได้หมด แต่เรื่องที่จะให้ไปถ่ายแบบชุดแต่งงานคอลเลคชั่นใหม่ของแกฉันทำไม่ได้จริงๆ" อิงฟ้าปฏิเสธเสียงแข็ง ตลอดหลายปีที่คบกับวิภานี่เป็นครั้งแรกที่เธอไม่สามารถทำตามคำขอร้องได้ ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากช่วย เพียงแต่ด้วยรูปร่างและส่วนสูงที่ไม่ถึงหนึ่งร้อยหกสิบเซนติเมตรดูยังไงก็ไม่ใช่หุ่นของนางแบบที่ควรเป็น เธอเกรงว่าหากผลงานที่ออกมาไม่ดีจะพลอยทำให้ชุดของเพื่อนรักขายไม่ออก ถ้าเป็นเช่นนั้นเธอจะทำอย่างไร

"ก็เพื่อนไม่มีใครแล้ว นางแบบที่ดิวส์กันไว้เกิดอุบัติเหตุตอนนี้นางขาเดี้ยงยังเดินไม่ได้เลย อีกสองวันก็จะถ่ายแล้วด้วย ช่วยเพื่อนหน่อยนะ please" วิภายังคงพยายามอ้อนวอนอิงฟ้าอย่างสุดความสามารถ

"ทำไมแกไม่ลองหานางแบบคนอื่นล่ะวิ แกดูเพื่อนซิความสูงไม่ถึงร้อยหกสิบด้วยซ้ำจะให้ไปถ่ายแบบชุดแต่งงานให้แกเนี่ยนะ ถ้าฉันยืนข้างนายแบบของแกคงจะเหมือนเสาไฟฟ้ากับเสาตอหม้อ แล้วอีกอย่างฉันไม่เข้าใจว่าทำไมแกต่อถ่อไปถ่ายไกลถึงราชวังโบราณที่จีนด้วยว่ะ"

"ก็คอลเลคชั่นนี้ฉันวางคอนเซ็ปต์เปิดตัวช่วงตรุษจีน ก็ต้องหาโลเคชั่นที่มันสมจริงหน่อย แบรนด์ฉันไม่ใช่ขี้ไก่ขี้กาแกจะให้ถ่ายในสตูหรือไง มันดูปลอมไม่ได้ฟีล และที่สำคัญฉันอยากได้ความรู้สึกแบบย้อนยุคๆ จีนโบราณ ปราสาท พระราชวัง หนองน้ำ กอไผ่ ทุกอย่างมันต้องเป็นธรรมชาติและมีชีวิตมีจิตวิญญาณ" วิภาทำท่าทางเพ้อฝันถึงคอนเซ็ปต์ที่เธอวางไว้

"ชุดแต่งงานสีขาว ถ่ายในราชวังโบราณเนี่ยนะฉันก็ไม่เห็นว่ามันจะเข้ากันตรงไหน" อิงฟ้า พูดขัดมโนภาพของวิภา

"เนี่ยไง อิงฟ้าแกไม่เข้าใจคอนเซ็ปต์ฉัน แตกต่างอย่างลงตัวเคยได้ยินไหม ไหนๆ แกก็จะเดินทางไปเซอร์ไพรส์ แม่แกที่จีนอยู่แล้วก็เดินทางเร็วกว่ากำหนดนิดหน่อย ถือว่าช่วยเพื่อนนะ" วิภายิ้มออกมาเป็นการกดดันคำตอบจากอิงฟ้า

"แต่ฉันว่าฉันไม่ค่อยเหมาะนะ" อิงฟ้าก้มหน้าสำรวจร่างกายของตัวเองอีกครั้ง หญิงสาวรูปร่างเล็ก ผิวขาวราวกับหิมะแรกของฤดูหนาว ใบหน้ารูปไข่ จมูกโด่งเรียวเล็กรับกับรูปหน้า ดวงตากลมโตสีดำที่ได้มาจากทางพ่อ ปากกระจับสีชมพูระเรื่อน่าลิ้มรส แม้รูปร่างจะไม่สูงนักหากแต่ทรวดทรงของเอวที่ชัดเจนกลับดูน่ามอง

"หยุดเลย! หากจะมีใครที่เหมาะสมกับชุดของฉันก็คงจะเป็นแกเท่านั้น ดูหน้าแกซิสวยเหมือนเทพธิดาลงมาจุติ ปากเป็นกระจับสวยอิ่มชมพูระเรื่อน่าจูบขนาดนี้ ไหนจะผิวแกเมื่อต้องแสงอาทิตย์ราวกับว่าเคลือบด้วยประกายจากไข่มุกพันปีใต้ทะเลลึก อีกทั้งหน้าอกแกอีก ไหนจะเอวแกอีกรวมๆ แล้วคือเพอร์เฟ็ค" วิภาปรบมือรัวเป็นการอวยเพื่อน พยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อเกลี้ยกล่อมอิงฟ้า

"ตอแหลมาก~~พอเลย ยังไงฉันก็ไปช่วยแกไม่ได้อยู่ดี แกก็รู้ฉันมีงานต้องทำ"

"แกเป็นลูกเจ้าของบริษัทแล้วตอนนี้แกก็กำลังจะได้เลื่อนเป็นรองประธานแล้ว จะหยุดสักวันสองวันจะเป็นอะไรไป และที่สำคัญฉันบอกแกไปหรือยัง นายแบบที่จะมาถ่ายคู่กับแกคือพี่ห่าวซวน นายแบบชื่อดังเบอร์ต้นของเอเชียหล่อล่ำ หุ่นแซ่บ น่าขย้ำ มาแรงสุดในปีนี้" วิภาพรรณนาถึงนายแบบที่จะถ่ายประกบคู่อย่างเพ้อฝัน

ห่าวซวนนายแบบลูกครึ่งจีน-ไทย เบ้าหน้าฟ้าประทานที่สาวๆ หลายคนเห็นแล้วต้องกรี๊ด เหล่าแฟนคลับถึงกับยกให้เป็นสามีทิพย์ รวมถึงอิงฟ้าด้วย เธอแอบรักห่าวซวนมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยเธออยู่ปีหนึ่งเขาอยู่ปีสี่เพียงเวลาแค่ปีเดียวห่าวซวนก็สามารถเข้ามายึดพื้นที่ในหัวใจหญิงสาวได้หมด แต่อย่างที่ทุกคนรู้ห่าวซวนคือสามีทิพย์เท่านั้นไม่มีทางที่จะเป็นความจริง

"ว่ายังไงนะ ซวนซวนของฉันจะมาเป็นนายแบบยังงั้นหรือ โอเคดิวส์ฉันรับงานนี้" (เหอะ เหอะ ในที่สุดสามีทิพย์ที่สาวๆ หมายปองอิงฟ้าคนนี้ก็มีโอกาสเข้าใกล้สักที) อิงฟ้าคิดในใจก่อนจะหันหน้ามองเพื่อนรักซึ่งก็พบว่าเธอเบ้ปากรออิงฟ้าอยู่ก่อนแล้ว

"เห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อน เชอะ!"

"หยุดเลย นี่ฉันช่วยแกจากใจจริงนะเนี่ย ก็เห็นว่าเพื่อนกำลังลำบาก" อิงฟ้าขัดขึ้นเมื่อเห็นว่าวิภากำลังล้อเลียนเธอ 

"หรา~~~" วิภา ลากเสียงยาวใส่อิงฟ้า

"จริงจริ๊ง" ส่วนอิงฟ้าก็ตอบกลับเพื่อนรักด้วยเสียงสูง

ตอนนี้สองเพื่อนรักหัวเราะคิกคักกันอย่างมีความสุข

"พรุ่งนี้เจอกันที่สนามบินสิบโมงเช้านะ ฉันไม่ไปรับแกนะ ฉันต้องเตรียมของเยอะไปหมดขอความกรุณาเพื่อนเดินทางมาด้วยตัวเองนะจ๊ะ" วิภา จัดแจงแจ้งกำหนดการให้อิงฟ้ารับรู้ล่วงหน้า

"ค่าตัวก็ไม่รู้จะได้หรือเปล่า แถมยังต้องเดินทางไปสนามบินเอง เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันไหม" 

"ขอโทษ..ก็มันฉุกเฉิน เดี๋ยวเสร็จงานฉันจะชดเชยให้แกอย่างเต็มที่"

"สัญญาแล้วนะ"

...

..ภายในห้องนอนของหญิงสาว

กระเป๋าเดินทางสีชมพูถูกวางไว้บนเตียงนอน หญิงสาวบรรจงพับเสื้อผ้าลงไปทีละชิ้น ชุดนอนผ้าแพรมันลื่นถูกวางลงไปในกระเป๋า ชุดว่ายน้ำทูพีชตัวเล็กจิ๋วถูกนำมาวางไว้ข้างกัน กระเป๋าเครื่องสำอางและยาสามัญประจำบ้านที่บรรจุอย่างดีในกระเป๋าซิปถูกใส่ลงไปในกระเป๋าสีชมพูอีกที เมื่อทุกอย่างดูเหมือนจะครบตามที่เธอต้องการ ซิปรูดอันยาวถูกดึงรูดให้ปิดสนิทแล้ววางไว้ที่ข้างประตู

........

ในคืนที่ร้อนอบอ้าวเสียงของเครื่องปรับอากาศยังคงดังและเงียบลงเมื่ออุณหภูมิคงที่ อิงฟ้ายังคงหลับใหลในห้วงนิทราที่มืดมิดมีเพียงแสงสลัวของพระจันทร์เท่านั้นที่ลอดผ่านผ้าม่านมาเป็นระยะ 

"เดี๋ยวก่อน เดี๋ยว เดี๋ยว..คุณ" 

"แฮกๆ นี่ฉันฝันไปหรือเนี่ย ทำไมเหมือนจริงแบบนี้นะ "(ใครกันนะ?) เหงื่อที่ผุดขึ้นเต็มใบหน้าของหญิงสาว บ่งบอกว่าเป็นอีกคืนที่เธอได้พบเจอกับฝันประหลาด

เสียงของชายหนุ่มที่ดังก้องอยู่ในโสตประสาทของหญิงสาวช่างชัดเจน แต่ภาพใบหน้าของเขากลับเลือนหายไปราวกับอากาศที่เลือนรางและจางหายไปในที่สุด เป็นเรื่องแปลกหลายครั้งที่อิงฟ้าพยายามมองเข้าไปในฝัน ยิ่งมองภาพเขาคนนั้นก็ยิ่งเลือนราง

"คุณเป็นใครกัน ทำไมต้องเข้ามาอยู่ในฝันของฉันด้วย"

..

..