ย้อนเวลารัก

ตอนที่ 5 รักแรกพบของซงจื่อรุ่ย

..ซงจื่อรุ่ย

เกือบถึงประตูจวนอ๋องแล้ว แต่ข้าก็ต้องสะดุดตากับร่างของหญิงสาวที่ทำท่าเก้กังอยู่บนสันกำแพง นางพยายามทิ้งตัวลงมาแต่ก็คงลืมไปว่าขาของตัวเองสั้นแค่ไหน เท้าทั้งสองข้างปีนป่ายตะเกียกตะกายหาที่ยึดเกาะไปทางโน้นทีทางนี้ทีช่างเป็นภาพที่ชวนขบขัน ชายกระโปรงผ้าไหมเนื้อดีที่ถูกตัดเย็บให้เฉพาะสตรีสูงศักดิ์ตอนนี้ปลิวไสวไปมาช่างดูน่าอาย ไม่ทันที่ข้าจะทันได้ละสายตาจากร่างเล็กๆ ของนาง นางก็ตกมาอยู่ในอ้อมแขนข้าเสียแล้ว ผิวสัมผัสที่เนียนเรียบขาวราวกับหิมะแรก แววตาของนางทอประกายประหนึ่งเพชรพลอยที่ถูกประดับไว้บนฝากฟ้า ปากบางเป็นกระจับแต่กับอวบอิ่มแดงระเรื่อ กลิ่นกายที่หอมอ่อนแตกต่างจากเครื่องหอมที่ขายตามร้านค้าชวนให้ข้าหลงใหลไปชั่วขณะ

พลันนาทีที่นางมองสบตาข้า ประหนึ่งว่าใบไม้ที่ร่วงหล่นจากฟากฟ้าได้หยุดเคลื่อนไหว เสียงหัวใจที่เคยเต้นเชื่องช้าที่บ่งบอกการมีอยู่ของร่างกายนี้มันกลับเต้นรัวเร็วไม่เป็นจังหวะ ไม่รู้ว่าตัวข้าตกอยู่ในภวังค์นี้นานเท่าไร่ แต่ที่รู้ตอนนี้ข้าสามารถยิ้มออกมาโดยไม่ต้องอาศัยสิ่งอื่นใดนอกจากใบหน้าของนางเท่านั้น หรือนี่จะเรียกว่า "รักแรกพบ"

"นี่ คะ คุณ เอ่อ คุณชายปล่อยข้าลงได้แล้ว" อิงฟ้าส่งสายตาให้ชายหนุ่มปล่อยตัวเธอลง

"ฮะ! เข้าใจแล้ว" เขาค่อยๆ บรรจงวางเธอลงอย่างเบามือ

"เจ้าเจ็บที่ใดหรือไม่" แม้ในใจจะเอ่ยถามไปอย่างนั้น แต่ภายในใจชายหนุ่มกลับเสียดายที่จะต้องปล่อยวางเธอลง ทั้งที่ในใจอยากจะอุ้มกลับจวนตัวเองด้วยซ้ำ

"ขอบคุณ คุณชายมาก ข้าไม่เป็นอะไร" เธอตอบด้วยน้ำเสียงกุกกักอย่างคนขัดเขิน

..............

"อยู่นั่น ตามจับมาเร็ว" เสียงทหารดังแว่วมาแต่ไกล

อิงฟ้าได้ยินเสียงตะโกนไล่หลังเธอมา เธอหันมองตามเสียงที่ได้ยินก่อนจะรีบร้อนขอตัวลาชายหนุ่ม

"คุณชายข้าจำเป็นจะต้องขอตัวก่อน" มือทั้งสองข้างของเธอพร้อมใจกันถลกกระโปรงขึ้นก่อนจะออกวิ่ง

"เดี๋ยว..เดี๋ยวก่อน เจ้าชื่อ" ไม่ทันที่จะได้เอ่ยปากถาม ตอนนี้หญิงสาวที่เป็นรักแรกของเขาก็วิ่งหายไป ด้วยท่าทางที่กุลสตรีทั่วไปไม่ปฏิบัติกัน

ซงจื่อรุ่ย อดที่จะยิ้มกับภาพที่เห็นตรงหน้าไม่ได้ ไม่ซิอันที่จริงตั้งแต่ที่เจออิงฟ้าเขายังไม่หุบยิ้มเลยต่างหาก

"แคกๆ โอ๊ยเหนื่อย วิ่งหนีจนเหนื่อยแล้วเนี่ย โอ๊ยทั้งเหนื่อยทั้งหิวรู้แบบนี้หยิบเงินมาด้วย" อิงฟ้ายืนพิงกองฟืนที่อยู่ภายในซอยเพื่อบรรเทาอาการเหนื่อยหอบ

"นี่ นี่"

"ตกใจหมดเลย ..คุณชายเมื่อเช้านี่เอง" เสียงเรียกของชายหนุ่มทำให้เธอสะดุ้งลุกขึ้นมาอย่างตกใจ หัวใจที่เคยเต้นแรงเพราะความเหนื่อยตอนนี้มันเต้นแรงกว่าเดิม เธอค่อยๆ ลูบหน้าอกเบาๆ เป็นการปลอบใจตัวเอง

"เราพบกันอีกแล้ว สงสัยจะเป็นโชคชะตา" คนพูดไม่พูดเปล่าเขาเผยยิ้มออกมาอย่างดีใจ

ไม่เพียงแค่ชายหนุ่มที่ยิ้ม ตอนนี้อิงฟ้าเองก็เผลอยิ้มออกมาเช่นกัน (อิงฟ้าแกจะยิ้มทำไมเนี่ย)

"แฮะๆ" เธอยกมือเกาหัวตัวเองอย่างไม่เข้าใจ

"ข้าได้ยินว่ามีคนแถวนี้บ่นว่าหิว" ชายหนุ่มเสียงอ่อนนุ่มเอ่ยออกมาอย่างเป็นมิตร

"ใครหิว ท่านคงเข้าใจผิดแล้ว" (ฉันพูดเบาๆ เขาก็ได้ยินด้วยหรือ)

โครก...เสียงท้องเจ้ากรรมของหญิงสาวร้องดังลั่นไม่ไว้หน้าเจ้าของ

"เฮอะๆ" หญิงสาวหัวเราะแก้เขินกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

"เจ้าหิวขนาดนี้ทำไมไม่หาอะไรกิน" ชายหนุ่มพูดยิ้มกับท่าทางที่ยิ่งมองก็ยิ่งน่าเอ็นดู

"ข้าไม่มีเงิน" อิงฟ้ายิ้มแห้งๆ ให้กับคนที่อยู่ตรงหน้า

"เช่นนั้นข้าขอเป็นคนเลี้ยงเจ้าเองได้หรือไม่ มีโรงเตี๊ยมเปิดใหม่ข้างหน้าได้ยินว่าอาหารเลิศรสไม่แพ้ร้านใดในละแวกนี้" ชายหนุ่มรูปงามแถมใจดีเอ่ยปากชวน

"ก่อนหน้านี้คุณชายช่วยรับข้าไว้ ข้ายังไม่ได้ตอบแทนเลย ตอนนี้ท่านยังจะเลี้ยงข้าวข้าอีก เกรงว่าคงไม่ค่อยเหมาะ" เธอปฏิเสธอย่างถ่อมตน ถึงแม้ว่าตอนนี้จะหิวจนสามารถกินช้างได้ทั้งตัวก็ตาม

"ถ้าเจ้าเกรงใจ งั้นหลังจากทานข้าวเสร็จเจ้าก็เป็นเพื่อนข้าเดินเที่ยวงานโคมไฟคืนนี้แล้วกัน" เขายื่นข้อเสนอให้เธอ

"งานโคมไฟหรือ ได้ตกลง" เธอตอบรับชายหนุ่มอย่างเต็มใจ (กินข้าวฟรี แถมได้ควงหนุ่มหล่อเที่ยวงาน จะมีอะไรดีไปกว่านี้อิงฟ้า)

"เป็นอย่างไรบ้าง อาหารรสชาติถูกปากเจ้าหรือไม่ " ซงจื่อรุ่ย คีบซาลาเปาชิ้นใหญ่ใส่ในชามให้หญิงสาว เขานั่งมองเธอหยิบนู่นหยิบนี่เข้าปากไม่ขาดสายอย่างเอร็ดอร่อย ท่าทางของเธอราวกับเด็กเล็กช่างน่าขบขัน

"อืมอร่อยมาก ท่านก็กินด้วยซิอย่ามัวแต่มองข้ากิน" อิงฟ้าเงยหน้าขึ้นมามองชายหนุ่มที่กำลังมองมาที่เธอพลางเชื้อเชิญให้เขากินบ้าง

"เจ้าเป็นคุณหนูจวนไหนกัน ทำไมถึงกินจุขนาดนี้" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงน่าเหลือเชื่อเมื่อเห็นจำนวนอาหารที่หญิงสาวกินเข้าไป เขามองหน้าเธอก่อนจะส่ายหัวเล็กน้อย

อิงฟ้าหันมาแยกเขี้ยวใส่ชายหนุ่มอย่างน่าเอ็นดู แก้มทั้งสองข้างของเธอป่องจนแทบจะหุบปากไม่ลง พูดเสร็จเธอก็ก้มหน้าก้มตากินต่ออย่างเอร็ดอร่อย

เสียงเรอที่ดังมาจากหญิงสาวชวนให้ชายหนุ่มเงยหน้ามายิ้ม แม้เสียงจะเบาแต่เขาก็ยังได้ยิน อิงฟ้าวางตะเกียบไว้บนชามอย่างเบามือก่อนยิ้มหวานให้เขาอย่างเขินอายกับกิริยาที่ไม่สามารถควบคุมได้

"อิ่มแล้ว" เธอยิ้มให้เขา ต่างจากเขาที่ตอนนี้มองชามข้าวที่วางอยู่ข้างเธออย่างตะลึง

.............................

เทศกาลโคมลอยถูกจัดขึ้นเป็นประจำ ร้านค้าน้อยใหญ่ตั้งเรียงรายอยู่ตลอดทั้งสองข้างทาง เสียงพ่อค้าแม่ขายตะโกนเสียงดังเรียกลูกค้าไม่ขาดสาย เด็กน้อยชายหญิงตอนนี้กำลังวิ่งไล่จับกันอย่างสนุกสนานภายใต้แสงจันทร์

โคมไฟที่ถูกปล่อยจากทั่วทุกมุมเมืองลอยระยิบระยับประดับอยู่บนท้องฟ้า ชายหนุ่มหญิงสาวหลายคู่จูงมือคลอเคลียกระเซ้าเย้าแหย่กันอยู่ข้างธารน้ำใสช่างเป็นภาพที่น่าอิจฉา

"โอ้โฮ! สวยมากเลย นี่..นี่..ท่านดูซิ" อิงฟ้าชี้ให้ชายหนุ่มดูโคมไฟมากมายที่ลอยล่องตามแรงลม

"เจ้าชอบไหม" เขาเอ่ยถามหญิงสาวขึ้น

"ชอบซิ" เธอหันมายิ้มให้กับเขา

"ข้าดีใจนะที่เห็นเจ้าชอบ" ซงจื่อรุ่ย เอ่ยกับหญิงสาวแววตาของเขาประทับอยู่ที่เธอไม่ไปไหน

"ข้ายังไม่ได้ถามชื่อเจ้าเลยไม่ทราบแม่นางชื่ออะไร"

"ชื่อหรือ นั่นซิชื่ออะไรดี ท่านเรียกข้าว่าเอ่อฉิงแล้วกัน"

"ชื่อเพราะความหมายดีเหมาะกับแม่นางยิ่งนัก"

"แล้วท่านล่ะ ชื่ออะไร"

"ข้าชื่อ ซงจื่อรุ่ย"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ" เธอยื่นมือออกไปแต่ก็นึกขึ้นได้ว่าที่นี่แตกต่างจากที่เธอมา

"เจ้ากลับบ้านเถอะนี่ก็ดึกมากแล้ว เดี๋ยวคนที่บ้านเป็นห่วง"

"คือท่านช่วยข้าอีกเรื่องได้หรือไม่ ข้าอยากจะรบกวนคุณชายให้ไปส่งตรงที่เราพบกันเมื่อเช้าได้หรือไม่ คือว่าข้าจำทางกลับบ้านไม่ได้ แฮะๆ" อิงฟ้ายิ้มแห้งแก้เขิน

คนฟังได้ยินถึงกับยิ้มหัวเราะร่วนออกมาด้วยความเอ็นดู

"ฮ่าๆ ได้เดี๋ยวข้าเดินไปส่งเจ้าเอง นี่ก็มืดแล้วเจ้าเดินระวังด้วย"

"ขอบคุณ คุณชาย"

..ทั้งคู่เดินคุย หัวเราะ ตลอดทางโดยไม่ทันสังเกตว่ามีคนคอยแอบซุ่มดูความเคลื่อนไหวอยู่ไกลๆ

.....

"มาแล้วหรือ" เสียงทุ้มต่ำที่ฟังดูเยือกเย็นเอ่ยถามขึ้น

"พ่ะย่ะค่ะ" เสียงขององครักษ์ฮ้าวอี้ขานรับ ก่อนจะเข้าไปกระซิบข้างหูผู้เป็นนาย ซึ่งตอนนี้กำลังขบกรามแน่น แววตาเยือกเย็นทวีความเหน็บหนาวยิ่งกว่าเดิมด้วยความโกรธจัด

"เตรียมม้าข้าจะกลับจวน"

ฝากเป็นกำลังใจให้นักเขียนมือใหม่ด้วยนะคะ

ทุกๆ คอมเม้นต์ ทุกๆ❤️

เป็นเหมือนกำลังใจไรท์จ้า