“พวกคุณคิดจะมอมเด็กผมจนเมาเลยหรือไง? เดี๋ยวผมดื่มแทนดีกว่า”
ใบหน้าคมคายฝืนยิ้ม นัยน์ตาแดงพยายามเก็บซ่อนอารมณ์ความโกรธเอาไว้ภายใน
“ไม่เป็นไรค่ะ พรีมจะดื่มเอง”
พูดจบสาวน้อยก็ยกแก้วเหล้าชนกับสองหนุ่มใหญ่ ก่อนจะยกมันขึ้นดื่มจนหมดครั้งแล้วครั้งเล่า โดยไม่สนใจคำตักเตือนจากผู้เป็นนาย
“น้องพรีมดื่มเก่งจังเลยนะคะ ไม่น่าเชื่อว่าไม่เคยดื่มมาก่อน”
เสียงทุ้มเอ่ยชม สายตาหวานหว่านเสน่ห์มองเด็กสาว พยายามพูดกล่อมให้ชายตัวโตเอียงอ่อนยอมสละของเล่น ให้พวกเขาได้มีโอกาสเชยชมแต่สุดท้ายก็ไม่เป็นผล
ใบหน้าจิ้มลิ้มแดงเรื่อ เปลือกตาทั้งสองหนักอึ้ง ภาพตรงหน้าพล่ามัวมองเห็นภาพซ้อนสับสน ทุกอย่างรอบๆตัวหมุนไปตามแรงเหวี่ยงของโลก ร่างกายอ่อนล้าไร้เรี่ยวแรง สิ่งเดียวที่หลงเหลือคือระบบประสาทการได้ยินเสียง ทว่าก็ไม่สามารถควบคุมความคิดประมวลผลตอบโต้เหมือนอย่างคนมีสติทั่วไป
“พอแล้ว! เอามาให้เฮีย”
“ไม่! ปายเลย อย่ามา
