“ไม่นานเลยค่ะ ถึงนานกว่านี้โบว์วี่ก็รอได้”
“น่ารัก!”
“นะ นายครับ!” แทนไทเรียก สะกิดให้ผู้เป็นนายหันไปมองด้านใน
มือเล็กบีบแน่นมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกจุกอก ยิ่งมองก็ยิ่งหดหู่ใจอย่างบอไม่ถูก ทว่าอยู่ ๆ ภาพที่เห็นก็เริ่มพล่ามัวม่านน้ำใสค่อยๆเอ่อขึ้นมาบดบังภาพตรงหน้า
“อ้าว หนูพรีมก็มาด้วยเหรอคะ? งั้นก็แปลว่าสองคนรู้จักกันแล้วล่ะสิ?” ใบหน้าคมหันไปยิ้มให้หญิงสาวที่กำลังโอบกอด
“ค่ะ น้องพรีมน่ารักมาก ซื่อ ๆ ไร้.. เดียงสาดี”
ฉันรีบหันหน้าหลบก่อนที่หยดน้ำใสจะไหลออกมาให้พวกเขาเห็น แม้ไม่รู้ว่าทำไม แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากรับรู้ไม่อยากได้ยิน ไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว ฉันพยายามกลืมความข่มที่ปนมากับน้ำตาลงไปในคอ อดกลั้นอารมณ์ความรู้สึกดึงสติของตัวเองให้กลับมาไม่ให้ฟุ้งซ่านไปไกล แล้วหันหน้ามาฝืนยิ้มให้กับคนที่ยืนมองอยู่ตรงนั้น
“นายจะไปไหนต่อครับ ผมจะได้ไปเตรียมรถรอ?”
“ไปคลับแล้วกัน วันนี้เบื่อๆ”
“ครั
