เด็กเลี้ยงมาเฟีย-เฮียเต้

ตอนที่5 เหยื่อ

จมูกคมถูไถบนแก้มเล็กสูดดมกลิ่น มือหนากระชับกอดดึงเอวบางเข้าไปแนบกับแผงอกหนา ตอนนี้นอกจากเสียงหัวใจของตัวเองที่กำลังเต้นเร้าอย่างบ้าคลั่ง เธอยังได้ยินเสียงหัวใจของเจ้าของอกที่กำลังหมอบซบอยุ่เช่นกัน

“นายคะ ตื่นเถอะนะคะ อ๊ะ!”

พูดไม่ทันจบร่างกำยำก็พลิกกลับขึ้นมาคร่อมทับอยู่บนตัวของหญิงสาว ผ้าห่มผืนหนาถูกดึงออกเผยใบหน้าคมคายที่กระทบกับแสงไฟ ฝ่ามือเล็กทาบลงบนแผงอกแกร่งมัดกล้ามเปลือยทำให้สาวน้อยถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“พรีมรังเกียจเฮียเหรอ?” แววตาเศร้ามองใบหน้าขาวเล็ก เงียบรอฟังคำตอบจากเด็กสาว

“เปล่านะคะ พรีมไม่เคยรังเกียจนายเลย อีกอย่างทำไมพรีมต้องรังเกียจนายด้วยล่ะคะ?” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ตอบคำถามด้วยความไร้เดียงสา

“ไม่รู้สิ อาจจะเห็นว่าเฮียแก่แล้ว” คำพูดตัดพ้อ หลบสายตาหวานของคนตัวเล็ก แสร้งลองใจหยั่งเชิงสาวน้อย

คนตัวเล็กนิ่งเงียบ จ้องใบหน้าคมคายตรงหน้าอย่างพินิจ แม้อยู่กันมานานหลายปีแต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอได้มองเจ้านายของเธอชัดใกล้และนานขนาดนี้ กรอบหน้าคมชัด จมูกโด่งรับกับคิ้วหนา ดวงตาคมเข้มแฝงด้วยเสน่ห์น่าหลงใหล จากที่ไม่เคยได้รู้สึกอะไร ทว่าตอนนี้ใบหน้าเล็กกลับร้อนผ่าวราวกับมีเปลวไฟร้อนโหมเข้าใส่หน้า

“นะ นาย มะ ไม่แก่นะคะ นายดู หล่อ มากๆ” เสียงเล็กหวานตอบแผ่วเบาก่อนจะเบี่ยงหน้าหลบสายตาความเขินอาย

“จริงเหรอ?”

เสียงนุ่มกระซิบถาม ย้ำคำตอบของเด็กสาวก่อนที่เธอจะพยักหน้ารับ ยิ่งเห็นท่าทางเหนียมอายของหญิงสาวก็ยิ่งทำให้เสือร้ายคิดลำพองใจ

..ผมสำรวจกระต่ายในอุ้งเท้า ผิวเนียนขาวละเอียด กระทบกับแสงไฟสีนวลยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าเด็กสาวตรงหน้ามีเสน่ห์น่าหลงไหล จนไม่อาจตัดใจทิ้งเธอไปให้คนอื่นได้ง่ายๆ ขนตายาวงอน ปลายจมูกมนรับกับริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้ม ยิ่งเวลายิ้มรอยบุ๋มข้างแก้มก็ยิ่งเสริมความน่ารักจนยากจะละสายตาหนี กลิ่นกายหอมละมุลราวกับเด็กน้อยวัยแรกเกิด เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกอยากเก็บความหวานนี้ไว้จนถึงเวลาที่เหมาะสม

ร่างใหญ่ดันกายลุกขึ้นนั่ง เปิดโอกาสให้สาวน้อยได้สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด

“เดี๋ยวเฮียไปอาบน้ำก่อน ฝากหนูพรีมเตรียมชุดให้เฮียทีนะคะ” สิ้นคำ ร่างกำยำก็ก้าวลงจากเตียง ท่อนล่างมีเพียงกางเกงขาสั้นเท่านั้น

ไฟในห้องถูกเปิดหลังจากชายตัวโตหายเข้าไปในห้องน้ำ สาวน้อยก็เริ่มจัดการเลือกเสื้อผ้าตามคำสั่งทันที เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาใส่เสื้อผ้าแบบไหน และยิ่งไม่รู้ ว่าปกติจะต้องเตรียมอะไร เวลาผ่านไปสักพักจนกระทั่งเสียงฝักบัวเงียบลง นั่นยิ่งทำให้สาวน้อยลนลานทำอะไรไม่ถูก

ระหว่างที่เด็กสาวกำลังวุ่นอยู่กับเสื้อผ้าในตู้ขนาดใหญ่ ร่างกายเปียกปอนก็ก้าวออกมายืนหน้าประตูห้องน้ำ

“หยิบผ้าเช็ดตัวให้เฮียหน่อยได้ไหมคะ?” เสียงนุ่มบอกเด็กสาว แต่เมื่อคนตัวเล็กเงยหน้าหันไปมองก็ต้องรีบหันกลับในทันที

>.อึ๊บ!!

>.

มือเล็กเกาะบนอกแกร่งพยุงร่างตามสัญชาตญาณ ลำแขนล้ำโอบรัดประคองไว้ในอ้อมอก มือใหญ่สอดช้อนดึงเอวเล็กกระชับแนบเข้าหาตัว ร่างกายที่ยังเปียกชุ่มของชายหนุ่มตอนนี้มันทำเสื้อผ้าของเด็กสาวชุ่มฉ่ำไปด้วย

“ไอ้แทนมันช่วยเฮียไม่ได้หรอก อีกอย่างตอนนี้หนูพรีมก็เปียกแล้วเหมือนกัน เดี๋ยวเฮียช่วยเช็ดตัวให้ด้วย ดีไหม?” เสียงนุ่มกระซิบ พร้อมเอาผ้าโอบคลุมร่างของหญิงสาว

“มะ ไม่เป็นไรค่ะ พรีมไม่เปียก”

“อย่าดื้อสิ เฮียบอกว่าเปียก ก็คือ เปียก”

คิ้วหนายกสูง จ้องเข้าไปในดวงตากลมโตของเด็กสาวที่อยู่ในอ้อมแขน ทำให้สาวน้อยปิดปากเงียบ รีบเบี่ยงหน้าหลบ

“อยากเรียนไหม?”

“อยากค่ะ”

“รู้ไหมว่าหนูพรีมเข้ามาอยู่ที่นี่เพราะอะไร?”

คำถามจากชายตัวโตทำให้สาวน้อยนิ่งคิด ก่อนจะเผยรอยยิ้มบนใบหน้า

“พ่อกับแม่ ให้พรีมมาทำงานเพื่อขัดดอกค่ะ”

เสียงเล็กตอบผู้เป็นนายเท่าที่เธอรู้และเข้าใจ แต่ทว่าสิ่งที่เคยรู้ในวัยเด็กตอนนี้ได้เปลี่ยนไปแล้วโดยสิ้นเชิง

“รู้หรือเปล่าว่าขัดดอก ไม่ได้หมายถึงทำแค่งานบ้าน แต่งานอย่างอื่นก็ต้องทำด้วยเหมือนกัน”

สาวน้อยเงยหน้าสบตากับชายตัวโต คิ้วเล็กขมวดย่นด้วยความสงสัย รอฟังคำอธิบายจากผุ้เป็นนายอีกครั้ง

“ตอนนี้เฮียยังบอกพรีมไม่ได้ เพราะอายุยังไม่ถึง18 ไว้ถึงวันนั้นเมื่อไหร่ เฮียจะเป็นคนบอกหนูเอง” ใบหน้าคมเงยหน้าสูดลมหายใจลึก พยายามเก็บอาการ สงบอารมณ์บางอย่างเอาไว้

“ทำไมต้องรอ 18 ล่ะคะ? ตอนนี้เลยไม่ได้เหรอคะนาย?”

“หึ ไม่ได้หรอก เพราะถ้าบอกตอนนี้ พรีมก็ต้องทำงานตอนนี้ เพราะเฮียคงอดใจต่อไปไม่ไหวแน่ ๆ นอกซะจากว่า หนูพรีมจะเต็มใจ”

“ได้ค่ะ พรีมเต็มใจ”

ชายตัวโตยังพูดไม่ทันจบ สาวน้อยก็รีบแทรกเอ่ยปากรับคำในทันที ใบหน้าคมคายยิ้มกริ่ม ดวงตาสีเข้มจ้องสาวน้อยด้วยความพอใจ แม้ปากจะบอกว่า ไม่! แต่จิตใต้สำนึกของเสือร้ายก็ยากที่จะหักใจทิ้งเหยื่อชิ้นนี้ไว้นานๆ เพราะจากสัญชาตญาณของนักล่า ยิ่งปล่อยไว้นานเท่าไหร่โอกาสที่จะมีคนอื่นเข้ามาแย่งเนื้อชิ้นนี้ ไปก็ยิ่งมีมากขึ้นเท่านั้น

ชายตัวโตช้อนอุ้มร่างเล็กลอยขึ้นจากพื้น พาสาวน้อยที่อยู่ในผ้าขนหนูเดินตรงมาที่เตียงขนาดใหญ่

“นายจะทำอะไรคะ?” ดวงตากลมจ้องใบหน้าคมคายที่ยังมีหยดน้ำบนใบหน้า เส้นผมเปียกชุ่มทำให้ชายหนุ่มมีเสน่ห์น่าหลงไหล

“อยากรู้ไม่ใช่เหรอว่าต้องทำอะไรอีก เฮียก็กำลังจะบอกหนูอยู่นี่ไงคะ”

“พรีมว่านายเช็ดตัวใส่เสื้อผ้าก่อนดีไหม พรีมรอได้ค่ะ” สองแก้มขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ ทันทีที่นึกขึ้นได้ว่าคนที่อุ้มเธออยู่ตอนนี้มีเพียงร่างเปลือยเปล่าปราศจากสิ่งปกปิด

“ไม่ต้องหรอก เพราะยังไงก็ต้องถอดมันออกอยู่ดี” เสียงเรียบเย็นตอบคำถาม สายตาคมจ้องมองดวงตากลมหวานราวกับถูกร่ายมนต์สะกด ใบหน้าเล็กร้อนผ่าวหัวใจดวงเล็กเต้นถี่หายใจเร็ว

แต่ยังไม่ทันได้ทำอย่างที่ใจปรารถนา ก็มีบางอย่างทำให้ทุกอย่างต้องหยุดลง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“นายครับ นาย รถพร้อมแล้วนะครับ”

เสียงเรียกหน้าประตูทำให้คนที่อยู่ภายในห้อง ชะงัก ใบหน้าคมหลับตานิ่งสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดสงบอารมณ์ที่กระเจิงให้กลับเข้าที่ ก่อนร่างกำยำจะดันกายลุกขึ้นนั่งคว้าผ้าขนหนูขึ้นมาคาดเอว

“ออกไปเปลี่ยนชุดเถอะ ไว้วันหลังเฮียจะบอก”

แม้จะรู้สึกตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่ทั้งที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อีกทั้งยังคงสงสัยและอยากรู้คำตอบที่ชายตัวโตได้ทิ้งไว้ แต่เมื่อผู้เป็นนายสั่งสาวน้อยจึงได้พยักหน้ารับก่อนจะลุกรีบเดินออกไปจากห้อง