Miara's POV
Dahan-dahan akong napayuko upang itago ang nagbabadyang luha na gustong pumatak, ngunit hindi ako puwedeng umiyak ngayon, baka mamaya ma-misunderstood ni Laurence ang lahat.
"Ang kasalanan ko lang, nagtiwala ako sa taong hindi ko naman kilala ng lubusan," mahina kong sambit.
"Miara..."
Kasabay ng pagbanggit niya ng pangalan ko ay ang diretsong pagpatak ng luha sa mga mata ko, pakunwari ko 'yong pinunasan.
Ngunit sadyang hindi inalis ni Laurence ang tingin sa akin, kaya naman hindi nakatakas sa kaniyang paningin ang ginawa ko.
"Nagpadala kase ako sa bugso ng damdamin ko e, palibhasa 'yon ang kauna-unahang pagkakataon na nakaramdam ako ng attraction sa isang lalaki at sa kinamalas-malasan pa ay sa lalaking may asawa na,"
"...."
"Sinubukan ko rin namang umiwas, ang totoo
