เจ้าสาวที่เขาไม่ต้องการ

บทที่ 1

~ สาริณ ~

      อติกร เขานั่นเอง ชายที่ฉันรักกำลังจูบกับเพื่อนสนิทของฉัน และแน่นอนว่าเขาไม่รู้เลยว่าเขาเป็นคนที่ฉันรักในชีวิตนี้ ไม่มีใครรู้เลย แม้แต่เพื่อนสนิทของฉันก็ตาม เธอก็สับสนมาตลอด จนไม่สามารถตัดสินได้ว่าเธอนั้นรักเขาหรือ ดนัย กันแน่ แล้ว ดนุภัทร ด้วย สิ่งที่น่าเศร้าใจคือทั้งสามคนนี้เป็นพี่น้องกัน ฉันได้เป็นผู้ชมของฉากความรักที่บ้าคลั่งนี้มาเป็นปีแล้ว ถ้าเกิดมันเรียกว่าความรัก ฉันก็รู้สึกเศร้าต่ออติกรมาก ฉันเข้าใจความเจ็บปวดของเขาดี และเขาก็ใช้ชีวิตมาโดยไม่รู้เรื่องอะไรเลย ทุกครั้งที่เธอหักอกเขาและไปหาดนัย ฉันก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดของเขา ทุกครั้งที่เธอหนีจากทั้งสองคนไปหาดนุภัทร ฉันก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกนั้นเช่นกัน ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมชายทั้งสามคนถึงรักผู้หญิงที่เลือกใครคนเดียวไม่เป็นได้มากขนาดนี้

       มันไม่ควรจะยากขนาดนั้น เธอควรจะเลือกใครสักคนหนึ่ง เธอไม่ควรเก็บเขาไว้ทั้งสามคนแล้วต้องมานั่งสงสัยว่าเธอจะไปหาใครเป็นคนต่อไป อติกรไม่ควรถูกกระทำแบบนี้ และพี่น้องของเขาก็ไม่ควรได้รับการกระทำแบบนี้เช่นกัน

       พวกเขาทั้งหมดเชื่อว่าเธอเป็นคนรักของพวกเขา ฉันไม่คิดว่าพวกเขาจะโชคร้ายขนาดที่จะได้ภรรยาเป็นผู้หญิงคนเดียวกัน ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ฉันเป็นเพียงคนเดียวที่คิดไปในทางนั้น

       ฉันไม่ได้ช่วยเพราะอัณญาเป็นเพื่อนสนิทของฉัน ฉันรักเธอตั้งแต่ที่เธอเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดเท่าที่ฉันมี ฉันควรจะสนับสนุนเธอถึงแม้ว่าฉันจะรักอติกรตั้งแต่วันแรกที่ฉันได้เจอเขา ฉันจำได้เหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ฉันบังเอิญทำหนังสือตกที่พื้น แล้วเขาก็ก้มลงไปเก็บขึ้นมาจากพื้นให้ฉัน มือของเขาแตะโดนกันตอนที่เขายื่นหนังสือมาคืนฉันเป็นครั้งแรกในวันนั้น มันรู้สึกช็อตแปล็บ ๆ แรงพอที่จะทำให้หว่างขาของฉันมันมีน้ำแฉะ ๆ ออกมา ฉันคิดว่าเขาน่าจะรู้สึกเหมือนกันจนกระทั่งฉันเพิ่งจะรู้ตัวว่าเขาไม่ได้มองมาที่ฉัน แต่เขามองไปที่อัณญา ทันใดนั้นฉันก็รู้ทันทีว่าเขาตกหลุมรักเธอ

       ในตอนนั้น ฉันคิดว่ามันจะไม่โอเค ฉันคิดว่าสิ่งที่ฉันรู้สึกมันจะเป็นความชอบแบบปกติ แต่ฉันคิดผิด ผิดไปมากเลยด้วย เพราะฉันเพิ่งอายุ 14 ปีเท่านั้นแต่ฉันรู้ว่าการรักใครสักคนมันคืออะไร ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าความรักมันสามารถฉีกหัวใจออกเป็นล้านชิ้นได้เมื่อรู้ว่าคนที่คุณรักไปรักใครคนอื่น และมันเจ็บยิ่งกว่าเมื่อได้รู้ว่าคนที่เขารักนั้นทำให้เขาเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลาจากการตัดสินใจเลือกใครไม่ได้สักคน

       วันนั้นฉันคิดว่าฉันจะหยุดรักอติกร ฉันคิดว่าเธอต้องการอยู่กับเขาเพียงสองคน แต่เมื่ออัณญาได้พบกับพี่น้องของเขา เธอก็ได้สัมผัสความรู้สึกแบบเดียวกับที่เธอมีต่อเขา และเธอก็ไม่ได้พยายามจะซ่อนมันจากพวกเขาเลยแม้แต่น้อย พวกเขาต่างรู้ว่าเธอเลือกไม่ได้ พวกเขาต่างรู้ว่าเธออยากจะอยู่กับเขาทั้งสามคน ไม่ใช่เพียงคนเดียว แต่เขาไม่โอเคกับสิ่งเหล่านี้เลย พวกเขาไม่มีความสุข เหล่าพี่น้องไม่ได้อยากจะใช้ผู้หญิงร่วมกัน ฉันไม่ได้ว่าพวกเขา แต่ทำไมพวกเขาไม่ลองเอาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาในชีวิตของเขาล่ะ

       ฉันรอให้อติกรมองมาหาฉันสักที เพียงครั้งเดียวก็พอ ฉันพยายามจะบอกอัณญาว่าฉันรักเขามาตั้งแต่แรกพบ ฉันอยากให้เธอรู้ว่าเขาเป็นคนเดียวที่ฉันอยากจะอยู่ด้วย แต่ก็เหมือนที่ฉันพูด ว่าตอนนั้น ฉันไม่รู้ว่าความรักมันคืออะไร ฉันไม่รู้ว่าจะคาดหวังอะไรดีหรือจะจัดการกับความรู้สึกนี้อย่างไรดี และเมื่อฉันได้พาอติกรมาเจอกับเธอในวันนั้น เธอก็กีดกั้นไม่ให้ฉันได้พูดเลย เธอพูดออกมาก่อนว่าเธอชอบเขา แล้วเขาอยากอยู่กับเขา

       ฉันไม่อยากเป็นคนที่ถอยให้กับเพื่อนสนิทไม่ได้ แล้วมันก็ดูไม่มีท่าทีที่อติกรจะเลือกฉันเหมือนกัน ถ้าฉันเป็นคนที่เริ่มเข้าหาก่อนเธอ เขาก็อาจจะปัดฉันตกไปทันควัน นั่นอาจจะเป็นเหตุผลหนึ่งที่ฉันไม่เคยบอกความรู้สึกที่เธอมีต่อเขากับอัณญา และฉันก็ไม่คิดว่าตอนนี้มันจะเป็นเวลาที่เหมาะสมกับฉันที่ตะบอกความจริงให้เธอหรือใครคนอื่นฟัง มันสายเกินไปแล้ว มันสายเกินไปสำหรับเรา มันอาจจะไม่มีอะไรเลยระหว่างอติกรกับฉัน มันอาจจะเป็นบางสิ่งที่ต้องเรียนรู้ที่จะยอมรับมัน

       “สาริญ ! ” แม่ของฉันเรียกชื่อของฉันก่อนจะผลักประตูเข้ามาในห้องของฉัน “ทำไมยังไม่แต่งตัวอีก แม่บอกลูกแล้วใช่ไหมว่าตระกูลหริณะได้เชิญเขาไปที่บ้านของเขาในการพบปะครั้งสำคัญน่ะ”

       ตระกูลหริณะงั้นเหรอ ครอบครัวเดียวกับครอบครัวที่ฉันหยุดคิดถึงไม่ได้เลย

       อติกร หริณะ ดนัย หริณะ และ ดนุภัทร หริณะ

       ยังมีญาติอีกมากมาย แต่สามคนนี้เป็นคนที่ฉันรู้จักมากที่สุด

       ตระกูลหริณะเป็นคู่ค้ากับครอบครัวของฉัน

       พวกเขาเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเราถึงได้เข้าไปเรียนในสถาบันเทวัญสำหรับเรื่องเหนือธรรมชาติ ทุกคนต่างรู้ว่ามีเพียงคนร้ำรวยที่สุดเท่านั้นที่จะเข้าไปเรียนในสถาบันนี้ได้ ครอบครัวของพวกเราเป็นมหาเศรษฐี อัณญาไม่ได้เป็นหนึ่งในกลุ่มนั้น เธอเป็นเพียงเด็กหญิงคนเดียวในรุ่นที่ไม่ได้ร่ำรวย ในรุ่นจะมีชายหรือหญิงสักคนที่ผู้อำนวยการอนุญาตให้เข้าเรียนในสถาบันของเราได้ มันเป็นกฎที่พวกเขายึดมั่นถึงแม้จะมีเพียงไม่กี่ครอบครัวที่เห็นด้วยกับการตัดสินใจนี้ก็ตาม ในขณะที่สถาบันนี้มักจะทำตามสิ่งที่ผู้ปกครองผู้ร้ำรวยร้องขอ นี่เป็นกฎหนึ่งที่ได้รับการอนุญาตถึงแม้ว่าจะมีการต่อต้าน นั่นเป็นเพราะผู้อำนวยการไม่ได้เลวร้ายจนกระทั่งไม่เหลือความดี เขาต้องการมอบโอกาสให้เด็กธรรมดา ๆ อย่างน้อยหนุ่งคนได้รับการศึกษาที่ดีในสถาบันของเรา แต่ฉันมั่นใจว่ากฎนั้นจะเปลี่ยนไปเมื่อผู้อำนวยการคนใหม่เข้ามาดำเนินการ มีเพียงไม่กี่คนที่เหมือนกับผู้อำนวยการอย่างคุณธนดล เทวสุวรรณ

       ฉันวางโทรศัพท์ลง ฉันไม่อยากจะเห็นรูปที่อัณญาและดติกรอยู่ด้วยกันอีกต่อไป

       “แม่” ฉันพูดระหว่างที่มองลงไปที่เสื้อยืดและกางเกงยีนของฉัน “หนูแต่งตัวเสร็จแล้วนะ”

       แม่กอดอกอยู่ระหว่างหน้าอกของเธอก่อนจะย่นจมูกเหมือนกับที่แม่ชอบทำตอนที่ไม่พอใจในตัวฉัน “แม่เลี้ยงลูกมาได้ดีกว่านี้นะ สาวน้อย การที่พ่อกับแม่ดีพอที่จะยอมให้ลูกแต่งตัวแบบนี้อยู่บ้านได้ ไม่ได้หมายความว่าลูกจะใส่ชุดแบบนี้ออกไปข้างนอกได้นะ โดยเฉพาะการอยู่ต่อหน้าตระกูลหริณะนั้นไม่ได้เลยละ ลูกค้องแต่งตัวให้พร้อมสำหรับเารเจอพวกเขาในคืนนี้นะ”

       “หนูไม่เข้าใจเลย” ฉันพูดขึ้น “แม่ไปงานเลี้ยงแบบนั้นคนเดียวตลอด หรือไม่แม่ก็ไปกับพ่อน่ะ ทำไมครั้งนี้แม่ต้องลากฉันไปด้วยเนี่ย หนูไม่เห็นแม่จะชวนโสรญาหรือสิริญไปด้วยเลย”

       “งานนี้จัดขึ้นเพื่อให้ลูกมาร่วมเลยนะ” แม่พูดเสริม “เมื่อไหร่ที่ถึงตาของโสรญา เธอก็ต้องไปด้วยเหมือนกัน ส่วนสุระญ์ พี่ชายของลูกออกไปสนุกสนานกับผู้หญิงคนอื่น ถ้าแม่เป็นลูกแม่จะอธิษฐานให้เขา เขาจะสร้างปัญหาในสักวัน ”

       ที่แม่บอกว่าเป็นตาของสาริญมันหมายความว่าอย่างไรนะ ปกติแล้ว ฉันจะคว้าทุก ๆ โอกาสเพื่อให้ได้เจออติกร แต่ฉันรู้อยู่แล้วว่าเขาจะไปเจออัณญาในวันนี้ เธอบอกฉันว่าพวกเขาจะออกเดตกัน มันเป็นค่ำคืนของพวกเขา พรุ่งนี้เธอจะไปหาดนุภัทร และในวันอาทิตย์ เธอก็จะไปหาดนัย

       มันบ้ามากที่พวกเขาตอบตกลงกับตารางที่ประหลาดขนาดนี้ ความสัมพันธ์ของพวกเขาทำให้ฉันตกใจเล็กน้อย

       แม่ของฉันเดินออกจากห้องก่อนจะเดินกลับเข้ามาหลังจากผ่านไปไม่กี่นาทีพร้อมกับชุดสีน้ำเงินเข้ม “ใส่ชุดนี้ แล้วเราจะออกจากที่นี่ใน 10 นาที แม่หวังว่าลูกจะเข้าไปนั่งในรถแล้วนะ”

       ฉันถอนหายใจ วันที่ฉันจะได้ไปเจอกับครอบครัวหริณะเป็นวันเดียวกับวันที่อติกรไม่อยู่