ตอนที่3
1203 Words
ปึง
แรงปิดประตูห้องทำให้เกิดเสียงดังสนั่นตามแรงอารมณ์ของคนปิดอย่างกระทิง ดวงตาคมกริบตอนนี้ดูเกรี้ยวกราดยามเมื่อมองร่างสวยของแฟนสาวซึ่งกำลังยืนตัวสั่นอยู่กลางห้อง
"ไหนลองพูดใหม่อีกทีซิ เมื่อกี้ได้ยินไม่ชัด"เขาปลดเข็มขัดนักศึกษาดวงตาจ้องเธอเขม็ง
"พูด"
เพียะ
"ฮึก"เข็มขัดเส้นหนาฟาดลงบนโซฟาทำให้เกิดเสียง ทำเอาไอวาสะดุ้งตัวโยนด้วยความตกใจและหวาดกลัว
"กูถาม ว่าเมื่อกี้มึงพูดว่าอะไร มึงคิดจะเลิกกับกูอย่างนั้นเหรอไอวา"ร่างสูงใหญ่พุ่งเข้าไปหา เขาใช้ฝ่ามือใหญ่บีบลำคอระหงของไอวาจนเธอแทบหายใจไม่ออกทำได้แต่เพียงมองแฟนหนุ่มด้วยท่าทีหวาดกลัว
"กูถาม"
"ชะ...ใช่"แม้จะหวาดกลัวแฟนหนุ่มตรงหน้า แต่ไอวาก็ไม่อยากพบกับความเสียใจอีกต่อไป
"ฉันอยากเลิกกับนาย ได้ยินชัดหรือยัง"
พรึ่บ
"ฮึก"แม้จะเจ็บปวดเพราะโดนชายหนุ่มจับเหวี่ยงให้ล้มตัวลงบนโซฟา แต่ความคิดอันแน่วแน่ของไอวาก็ไม่คิดจะเปลี่ยนไป เธอหันไปมองร่างสูงใหญ่ด้วยแววตาเจ็บปวดและผิดหวัง
"รู้อะไรไหมกระทิง ยิ่งนายทำแบบนี้ฉันยิ่งรู้สึกอยากเลิกกับนายมากยิ่งขึ้น"
"คิดดีแล้วใช่ไหมที่อยากจะเลิกกับฉัน"ชายหนุ่มถามย้ำพลางใช้นิ้วปลดกระดุมเสื้อนักศึกษา
"หยุดนะ"ไอวาเสียงแข็ง เริ่มกวาดสายตามองหาหนทางหนีกับสิ่งที่มันกำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้ แต่ก็ช้ากว่าชายหนุ่มหลายเท่าเมื่อเดินเข้ามาประชิดตัว จับเรียวแขนสองข้างกดลงบนโซฟาตรงบริเวณเหนือศีรษะ
"ถ้านายทำอะไรฉัน ฉันจะเกลียดและจะหนีออกไปจากชีวิตของนาย"
"ถ้าเธอทำมันได้สำเร็จ ฉันก็จะยินดี"
สวบ
"กรี๊ด"เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นภายในห้องพักของทั้งสอง ซึ่งคอนโดแห่งนี้บิดาของชายหนุ่มเป็นคนซื้อให้
ปึก! ปึก! ปึก!
"ฮึก เจ็บ"
"จำไว้ไอวา เธอไม่มีสิทธิ์หนีไปจากฉัน"ชายหนุ่มจับเรียวขามาพาดไว้บนเอวสอบ ในขณะที่กำลังแทรกแก่นกายเข้าไปในโพรงคับแคบของหญิงสาวครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างหนักหน่วง
"พอสักที ฉันเจ็บ"
"เธอไม่มีสิทธิ์ร้องขอ จนกว่าฉันจะพอใจ"
"ฉันเกลียดนาย กระทิง"เปลือกตาสวนปิดลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา โดยที่ไอวาไม่ทันได้เห็นสีหน้าและแววตาแห่งความเจ็บปวดของชายหนุ่มในตอนนี้
'เขาผิดที่เลว เลวที่มีผู้หญิงคนอื่น เลวที่ไม่สามารถทนเห็นเธอเดินออกไปจากชีวิตของตัวเองได้'
ร่างสูงใหญ่โหมกระหน่ำสาดพายุเข้าใส่หญิงสาวครั้งแล้วครั้งเล่า ปลดปล่อยความรู้สึกมากมายเข้าสู่โพรงอ่อนนุ่มด้านในหมดทุกหยาดหยดจนไอวาหมดแรงผล็อยหลับไปทันทีที่เขาปลดปล่อยความรู้สึกในรอบสุดท้ายเข้าไปในโพรงอ่อนนุ่มของเธอ
"ขอโทษนะไอวา แต่ฉันปล่อยเธอไปไม่ได้จริง"เขามองใบหน้าขาวสะอาดตาของหญิงสาว ผู้หญิงที่เขารักและคิดอยากจะแต่งงานใช้ชีวิตกับเธอตลอดไป
ร่างสูงใหญ่อุ้มร่างสวยหลับสนิทของแฟนสาวไปวางไว้บนเตียงนอน ก่อนจะจัดการเช็ดตัวและคราบเหนียวเหนอะหนะตรงบริเวณกลางกายจนสะอาดหมดจด
"ฝันดีนะครับไอวา เดี๋ยวทิงมานอนด้วยนะ"น้ำเสียงอ่อนโยนบอกฝันดีหญิงสาว ก่อนเขาจะถือโทรศัพท์ออกมาตรงระเบียงห้องนอนเพื่อต่อสายหาใครบางคน
"มีอะไร ทำไมโทรมาดึกดื่น"เสียงเข้มดังมาตามสายทันทีเมื่อบิดาของชายหนุ่มอย่างคุณ'รังสิมันตุ์'กดรับสาย
"เรียนจบ ผมอยากแต่งงาน"กระทิงบอกจุดประสงค์ของตัวเองให้บิดารู้ เพราะนี่เป็นทางเดียวที่เขาจะผูกมัดไม่ให้หญิงสาวหนีออกไปจากชีวิตของตนเองได้
"ได้หนูไอหรือยัง"
"ยังครับ"ชายหนุ่มตอบเสียงแผ่วจนบิดมาสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ
"สร้างเรื่องเหี้ย ๆ ทำให้หนูไอเสียใจอีกแล้วใช่ไหม"
"พ่อครับ"
"แกไม่ต้องพูด ถ้ายังเลิกทำตัวเหี้ย ๆ ไม่ได้ก็ไม่ต้องแต่ง"
ติ๊ด
บิดารักและเอ็นดูไอวาเหมือนกับลูกสาวแท้ ๆ มาตลอดซึ่งกระทิงเองก็รับรู้ เพราะบิดาของเขาเป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเรียนกับแม่ของไอวา บิดาและมารดาของเขารักและเอ็นดูหญิงสาวเหมือนลูกหลานคนหนึ่งแม้ว่ามารดาของไอวาจะจากโลกใบนี้ไปแล้วก็ตาม
"ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้เธอหายออกไปจากชีวิตของฉัน เด็ดขาดไอวา"ดวงตาคมกริบมองผ่านทะลุกระจกไปยังใบหน้าสวยของหญิงสาวซึ่งตอนนี้ได้กำลังหลับสนิทด้วยความเหนื่อยล้า
ถ้าพรุ่งนี้เธอตื่นขึ้นมา ก็คงจะเอาแต่เมินเฉยไม่มองหน้าเขาเหมือนกับครั้งก่อน ๆ อีกแน่เลย
"ไอวา ฉันเตรียมโจ๊กเอาไว้ให้แล้ว รีบมากินเร็ว"
"..."
"ไอวา"มีเพียงเสียงของกระทิงที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องภายในบรรยากาศที่เงียบสนิทยามรุ่งเช้า
หญิงสาวในชุดนักศึกษานั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะแป้ง เธอบรรจงใช้รองพื้นปกปิดร่องรอยความเจ็บปวดที่ชายหนุ่มฝากเอาไว้เมื่อวานโดยไม่คิดจะหันไปมองเขาที่กำลังเปล่งเสียงเรียกชื่อเธออยู่ในตอนนี้
"ไอวา มากินโจ๊กเร็ว เดี๋ยวมันจะเย็นหมดนะ"เธอวางแปรงแต่งหน้าลงบนโต๊ะ ดวงตากลมโตมองดูความเรียบร้อยก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายใบเก่งของตัวเองพร้อมที่จะก้าวขาเดินออกไปจากห้องพัก
"จะไปไหน"ฝ่ามือใหญ่คว้าเรียวแขนก่อนกระทิงจะเดินมาดักหน้า
ไอวายืนนิ่งไม่ได้โต้ตอบก่อนเธอจะเอียงหน้าไปมองทางอื่นเมื่อเห็นว่าเขากำลังโน้มตัวก้มศีรษะลงมา
จุ๊บ
"รอก่อนได้ไหม เดี๋ยวไปพร้อมกัน"
"..."
"ฉันขอโทษ"
"..."
"ไอวา"
"หลีกไป"
"ไม่ จนกว่าเธอจะยอมยกโทษให้ฉัน"หญิงสาวหันมาเผชิญหน้าเมื่อได้ยินคำพูดนี้หลุดออกมาจากปากของแฟนหนุ่ม
"นายรู้อะไรไหมกระทิง"
"รู้อะไร"
"นายมันน่ารังเกียจมากแค่ไหนรู้ตัวหรือเปล่า"หญิงสาวจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเขา ในขณะที่กระทิงก็ต้องมองมาที่เธอไม่ต่างกัน
"นายมันน่าขยะแขยงที่สุดเลยรู้ตัวไหม ตอนกลางวันนายไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น พอฉันรู้เจ้านายก็ใช้กำลังข่มเหงฉันอีก นายมันน่ารังเกียจมากที่สุดเลยรู้ตัวหรือเปล่า"
"ไอวา คือฉัน"
"การที่ฉันตัดสินใจคบกับนายเป็นแฟน มันเป็นสิ่งที่ฉันทำแล้วรู้สึกว่าตัวเองโง่มากนายรู้ไหม"ฝ่ามือใหญ่กำหมัดแน่นเมื่อได้ยินคำพูดของแฟนสาว
"ถ้าฉันย้อนเวลากลับไปได้ อย่าว่าแต่การเป็นแฟนเลย แม้แต่ความเป็นเพื่อน ฉันก็จะไม่มีวันมอบมันให้นาย"
- Writer
