เฮียมาเก็บดอก

11:หลานรัก

#เฮียมาเก็บดอก

11:หลานรัก

"เดี๋ยว!"

ผมคว้าแขนเจ้าต่ายที่กำลังวิ่งสวนออกไปจากห้อง

"อะไรเฮียผมจะไปหาย่า"

"มาตกลงกันก่อน"

"ตกลงอะไร?"

"รู้ใช่ไหมว่าอะไรควรพูดไม่ควรพูดน่ะ"

"แล้วอะไรที่ผมพูดไม่ได้อ่ะ?" มันจ้องผมตาใส

จะบอกว่าห้ามฟ้องยายจื้นว่าผมทำอะไรมันก็กระดากปากแต่ก็ไม่อยากให้ผู้ใหญ่มองผมไม่ดีเดี๋ยวเขาจะหาว่าเอาลูกเอาหลานมาฝากแต่ดันทำมิดีมิร้ายหลานเขา

"ก็...เรื่องส่งดอกไงมันดูไม่ดี"

"กลัวย่าแจ้งตำรวจจับอ่ะดิผมพึ่งสิบเจ็ดเองนะเฮีย"

"หัวหมอเชียวนะทีนี้!" แขกกะโกลกสักทีแต่มันดันหลบทัน

"งั้น...มันก็ต้องมีค่าปิดปากอ่ะ"

"เท่าไหร่?"

"ให้จริงอ่ะ?" เจ้าเด็กแสบท่าทางตื่นเต้น

"เห็นกูเป็นเพื่อนเล่นมึงรึไงพูดคำไหนก็คำนั้น"

"สัญญาแล้วนะ" เจ้าต่ายยื่นนิ้วก้อยมาตรงหน้าผม

แม้จะมองว่าการกระทำโคตรเด็กแต่สุดท้ายผมก็ยอมเกี่ยวก้อยสัญญาจนได้ มองใบหน้าที่สดใสคงกำลังคำนวนเงินในหัวอยู่อ่ะนะ

"งั้นผมลงไปหาย่าก่อนนะ" มันตัดบทรีบวิ่งลงไปข้างล่าง

"ย่าจ๋า..." ได้ยินเสียงสองที่มันเรียกยายจื้นผมก็หลุดขำออกมา

"หึหึ..." น่ารักชิบหายทำไมมันสดใสได้ขนาดนี้วะ "คิดอะไรของมึงไอ้หมี!" ผมตบแก้มเรียกสติตัวเองไม่ให้หลงเด็ดขัดดอกมากไปเดินออกจากบ้านตามลงไปข้างล่าง

"คิดถึง คิดถึง คิดถึง..."

ผมมองไอ้ต่ายที่กำลังฟัดยายจื้นหอมแก้มซ้ายทีขวาที

“เบาๆ กูหายใจไม่ออก” ยายจื้นบ่นแต่ก็กอดหลานไว้แน่นเช่นกัน

“คิดถึงจังเลย…” ไอ้ต่ายหอมย่าอีกฟอดใหญ่

"ยาย...หวัดดี" ผมยกมือไหว้ในฐานะที่แกเป็นญาติผู้ใหญ่ของเด็กในปกครองผมวางสถานะของเจ้าหนี้ลูกหนี้ระหว่างเราสองคนเอาไว้ก่อน

ยายจื้นรับไหว้งงๆคงแปลกใจที่ผมไหว้อ่ะนะ

"เออ...เกือบลืมนี่จ้ะ" ล้วงกระเป๋าเสื้อหยิบเงินออกมาส่งให้ผม

"ย่ามาไถ่ตัวหนูแล้วใช่ป่ะ!" เจ้าเด็กขัดดอกตื่นเต้นอีกครั้ง "หนูรักย่าที่สุดเลย..." โถมตัวเข้าไปกอดย่าตัวเองด้วยความดีใจ

แต่...

"สี่พัน?" ผมเอ่ยจำนวนเงินที่ได้รับออกมา

"กูมีปัญญาแค่ส่งดอกเท่านั้นล่ะไอ้ต่ายเอ๊ย..." ยายจื้นลูบหัวหลานชายอย่างปลงๆสายตาคนแก่เต็มไปด้วยความผิดหวังเสียใจไม่ต่างจากหลานรัก

"ย่าาา..." เจ้าเด็กแสบน้ำตาคลอเบ้าผมก็พึ่งเห็นมันอ่อนไหวก็คราวนี้

“ไม่ต้องมางอแงเดี๋ยวกูจะฟาดให้แค่นี้มันจะอะไรนักหนากูไม่ได้จับมึงไปขายให้คนอื่นเขาฆ่าเขาแกง เสี่ยเขาก็ดูแลเอ็งดีอยู่ไม่ใช่รึไง" ยายจื้นไล่สำรวจเสื้อผ้าที่หลานใส่

"แต่หนูอยากกลับบ้านอ่ะ"

"ไหนบอกไม่อยากอยู่บ้านไง บอกว่ากูพูดมากขี้บ่นไม่อยากฟังแล้วทีนี้ล่ะทำมาร้องอยากกลับบ้านแถมนั่งน้ำตาคลอ"

"ย่าอ่ะ!"

"หรือกูพูดไม่จริง?"

"..." ไอ้ต่ายนั่งนิ่งไม่เถียง

"เอ้า...กูเอาเสื้อผ้ามาให้ปูเอ็งเขาจัดกระเป๋าให้กับมือเลยนะ" ยายจื้นชี้ไปที่กระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กบนเก้าอี้

"..." เจ้าต่ายปากเบะเตรียมปล่อยโฮเต็มที่

"แล้วนี่...คอมึงแดงๆไปโดนอะไรมาวะห๊ะไหนมาดู?" ยายจื้นหรี่ตายื่นหน้าเข้าไปขอดูใกล้ๆ

ไอ้ต่ายเอี้ยวตัวหลบอย่างไวมันเอามือปิดตรงคอไว้แล้วหันมามองผม

"ยุงมั้ง?ห้องหนูยุงเยอะน่ะ"

"มึงไม่ได้แพ้ยุงนี่กูว่าไม่น่าใช่ยุงนะไหนมาดู?"

"งั้นก็คงเป็นตัวที่บินอยู่แถวๆนี้นี่ล่ะ"

"ยาย!...ไม่ต้องห่วงหรอกเดี๋ยวฉันหายามาทาให้มันเอง"

"ใช่ๆ" ไอ้ต่ายพยักหน้าสนับสนุนผม

"งั้นก็...ฝากด้วยนะจ้ะเสี่ย"

"ได้ๆ" ผมรีบพยักหน้าให้ยายจื้นวางใจ

เลิ่กลั่กไปไหมวะ?

"ไม่มีอะไรแล้วงั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะเสี่ย"

"อะไรจะกลับแล้วเหรอ? ย่าพึ่งมาเองนะ" เจ้าต่ายงอแงไม่อยากให้ย่ากลับ

"กว่าจะถึงบ้านก็มืดพอดีเดี๋ยวปู่มึงจะรอ"

"แล้วนี่ยายกลับยังไง?"

"ฉันเอารถเครื่องมา" ผมมองรถมอร์เตอร์ไซค์พ่วงข้างที่จอดแอบไว้ใต้ต้นไม้

จากบ้านผมกลับเข้าในเมืองมันก็เกินห้าสิบโลนะ ทางก็เปลี่ยว ถนนก็ยังไม่ค่อยดี ไฟทางก็ยังไม่ครอบคลุมทุกจุดเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะยุ่ง

"ให้คนของฉันไปส่งดีกว่าแถวนี้มันอันตรายไฟทางก็ไม่มี"

"ไม่เป็นไรฉันเกรงใจ"

"ไม่ต้องเกรงใจหรอกเกิดอะไรขึ้นมามันไม่คุ้มกันเดี๋ยวให้ไอ้บุญมันเอามอไซค์ไปส่งให้ที่บ้าน"

"เอางั้นเหรอ?งั้นก็ไม่เกรงใจแล้วนะ"

"ไอ้โด่ง! ไอ้บุญ!" ผมตะโกนเรียกลูกน้อง "โด่งมึงไปส่งยายเขาทีส่วนมึงไอ้บุญขี่รถเครื่องตามไป"

"จ้ะ มายายมา" ไอ้โด่งเข้ามาช่วยประคองยายจื้นให้ลุกขึ้น

"ไม่ต้องๆ กูเดินเองได้" ยายจื้นปัดมือไอ้โด่งออกแล้วหันกลับมามองหลานชาย "ย่าไปก่อนนะ"

"ย่าต้องมาหาหนูอีกนะ"

"เออน่า...มึงก็ทำตัวดีๆล่ะถ้ามันดื้อเสี่ยก็จัดการได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ” ยายจื้นหันมากำชับกับผม

"ย่าอ่ะ!"

"ได้...ดื้อเมื่อไหร่ฉันจะจัดให้หนักๆเลย" ผมเน้นคำว่าหนักพร้อมกับจ้องเด็กแสบ

ยายจื้นเดินเข้ามาจับมือผมเขย่าเบาๆสายตาของคนแก่ดูโล่งใจแต่สักพักก็เต็มไปด้วยความวิตกกังวล

คงจะเป็นห่วงเจ้าต่ายอ่ะนะ

"..." พูดอะไรไม่ออกจู่ๆมันก็รู้สึกว่าผมกำลังทำผิดต่อแก "กลับดีๆนะยาย" ผมเฉไฉไปคุยเรื่องอื่นตบหลังมือแกกลับเหมือนเป็นการปลอบให้เบาใจ

ไอ้ต่ายลุกไปส่งย่าขึ้นรถทั้งหอมทั้งกอดกว่าจะปิดประตูรถได้

ผมเดินออกไปยืนข้างๆมองตามท้ายรถพ่วงข้างที่ไอ้ยุญขี่ตามออกไป

“ป่ะขึ้นห้อง…” คว้าแขนไอ้ต่ายที่ยังอยู่ในอารมณ์เศร้า

“ขึ้นอะไร? ...ผมหิวข้าวจะตายแล้วเนี่ย” มันสะบัดแขนออกเดินลูบท้องกลับเข้าไปใต้ถุนบ้าน "มีอะไรกินบ้างป้านงผมหิวแล้ว..."

"เอาตัวรอดเก่งจังนะ" บ่นนะแต่ก็เดินตามมันมากินข้าว

ยังไงเราก็มีเวลาอยู่ด้วยกันไปอีกนานถ้ายายจื้นไม่ถูกหวยหรือร่ำรวยจากวงพนันก็คงไม่มีเงินมาจ่ายต้นตามที่ตกลงกันไว้หรอกครับ

มองเด็กขัดดอกพร้อมกับคิดไปด้วยว่าเมื่อไหร่มันจะได้ส่งดอกงวดแรกสักที