BEŞİK KERTMEM

7. BÖLÜM

Sevmek Ceza mıdır?

Acı çekmek midir sadece. Yoksa onu içinden söküp atmak için can çekişmek midir.

Sevmek pişmanlık mıdır?

Onu sevdiğin için her şeyi yok etmek midir.

Sevmek göz yaşı mıdır?

Gözünden düşen her bir damlayla ona ait herşeyin de yok olup gidecegine inanmak midir yoksa.

Sevmek. Nefret midir.

Sevmek. Yok oluşmudur.

Sevmek....

Sevmek. En büyük ceza mıdır

Bir kaç damla daha akıtmaktır gözlerinden ve şu andan itibaren sevmek pişmanlıktır Havin için.

Bir Kaç Saat Önce

"Mardine gidelim" dedi Yiğit Havin'e bakarak. Arabanın arka koltuğuna oturmuşlardı. Arabayı Yiğit'in adamlarından biri sürüyordu. Yiğit cevap almak için Havin'e döndü.

 Havin kararsızdı. Az önce yaşadığı heyecandan sonra beyni allak bullaktı. Yalnızca burdan uzaklaşmak istiyordu. Uzaklaşmak... Ve babasını görmek.

"Bilmiyorum" diye fısıldadı ve devam etti. " Babam burada olduğumu biliyor Yiğit korkuyorum. Ama onu delice görmek istiyorum. Beni Besik kertmeme vereceğini bile bile koşup sarılmak istiyorum. 'Baba' demek istiyorum. Onu özledim. Ama yaşamak istiyorum"

"Biliyorum... Biliyorum özledin. Ama şimdi değil. Mardin'e gidelim bir. Orada kafanı topla öyle çıkarsın karşısına. Hem ben de yanında olurum o zaman. Eğer ikimizi burada görürse koruyamam seni." dedi Yiğit.

Havin'in gözlerinde akan yaşı görünce içi gitti yine. Ne çok ağlamıştı bu gün sevdiği. Dayanamıyordu. Havin'in gözlerinden yaşlar aktıkça onun kalbine kor kor atesler atıyorlardı sanki. Ağlamasın istiyordu. Göz Yaşları pamuktan yanağına yakışmıyordu. Yanmaya hazırdı ateşlerde. Hazırdı küllerinin denize atılması için.

Birden tuttu Havin'in kolundan Yiğit. Tuttu ve göğsüne yasladı başını.

"Ağlama.. Ağlama Havin. Canım yanıyor görmüyor musun. Sen ağladığın için yandığımı görmüyor musun." dedi.

Havin sustu. Göz Yaşları Yiğit'in siyah gömleğini ıslatırken konuşamadı. Belki de hayatında ilk defa bu kadar yakın hissediyordu kendini ona. Yiğit'in kalbi kulağının altında muazzam bir şekilde atarken susup bu anın bitmemesi için dua ediyordu. Ömrü boyunca burada yaşayabilirdi. Yiğit'in sol göğüsünün üzerinde...

"Ağam Mardin'e mi gidiyoruz" diyerek bu büyülü anı bozan Ahmet'e Yiğit başını aşağı yukarı sallamakla yetindi. Mardin'e vardıklarında ilk işi ona bir yumruk atmak olacaktı. Bunu aklına not etti Yiğit.

Sonrası ise büyükbir sessizlikti. Havin Yiğit'in göğsünde uyuya kalmıştı. Yiğit yol boyunca Havin'i izlemişti.

Aşkı kalbinden büyüktü Yiğit'in. Sadece bir his değildi. Onun aşkını his olarak adlandırmak Aptallık olurdu. Onun aşkı yaşamdı. Onun aşkı ömürdü. Onun aşkı ölümdü. Yiğit'in Aşkı sürekli harlanan bir ateşti. Ve bu ateş Havin'i de Yiğit'i de yakacaktı.

Yiğit gözlerini camdan görünen manzaraya çevirdi. Mardin'e giden yollarda ağaç tek tüktü. Tamamen kahverengi toprakla çevrili manzara yeşil görüntüsüne hasrette olsa huzur veriyordu şimdi Yiğit'e. Sevdiği göğüsüne yaslanmıştı. Huzurla uyuyordu.

 Ne aşklar görmüştü belki Mardin ama Yiğit emindi Mardin daha önce böyle bir aşk görmemişti. Aşkı herkesin dilinde olacaktı Mardin'in. Yiğit aşkını herkesin dile dolayacaktı. Yiğit tekrar döndü Havin'e. Fırsat bu fırsat diyerek burnunu Havin'in saçlarına daldırdı. Koku onu sarhoş ederken dudakları kendi kendine iki yana gerildi. Gülümsesi gözlerine doğru ilerlerken bir öpücük kondurdu Havin'in başına. Huzur ne güzel şeydi böyle. 8 yıl boyunca bulamadığı duyguyu bir bakışla bulmuştu. Yiğit... Huzuru Havin'de bulmuştu.

Annesi yoktu Yiğit'in. O doğduğunda ölmüştü. Daha doğduğu ilk anda hayat ona sırtını dönmüştü. Nefes aldığı ilk anda birinin son nefesi olmuştu. Babası ise kalp krizinden gitmişti öte ki tarafa.Yiğit için pek birşey ifade etmemişti babasının ölümü. Babası ölmüş olsa ne olurdu yaşıyor olsa ne olurdu. Babası Yiğit'i hiç sevmememişti. Annesinin katili olarak görmüştü. Yiğit'te babasından hep nefret etmişti zaten. Bu yüzden babasından daha gaddar, daha gözü kara ve daha cesurdu. Herkes korkardı Yiğit'ten herkes geri çekilirdi onu görünce. Yiğit'te bunu istiyordu zaten. Herkes ondan korkamalıydı. Herkes ondan çekinmeliydi. Çekinmeliydi ki Havin'in gözüne daha çok girmeliydi.

"Ağam geldik" diyen sesle Yiğit kendine geldi.

"Tamam Ahmet. Sen in. Söyle benim odamın yanında ki odayı hazırlasınlar." dedi

"Tamam Ağa" dedi Ahmet ve elinden geldiğince sessiz bir biçimde arabadan indi.

Yiğit Ahmet'in inmesiyle Havin'in saçlarını yüzünün önünden çekti. Arabanın kapısını açtı ve Havin'i yavaşça kucağına çekip bir kolunu dizinin altına diğerini Havinin beline koydu. Ağır hareketlerle arabadan indi. Evin etrafını sarmış olan korumalar konağın kapısını açtı ve Yiğit'in geçmesini sağladı. Yiğit'i kucağındaki melekle beraber merdivenleri tırmanırken konağın çalışanları Yiğit'i ilk defa böyle gördüklerinden şaşkınlardı.

Yiğit mutluydu...

" Ağam odayı hazırladık başka bir isteğiniz var mı" diyen kadın bu konağın 5 yıllık çalışanıydı.

"Çık" dedi Yiğit sert ama kısık bir ses tonuyla

"Emrin olur Ağam" diyerek çıktı odadan kadın.

 Havin uyanmıştı. Ama gözlerini açmıyordu. Açamıyordu. Böyle mutluydu. Ömürü boyunca Yiğit'in kolları arasında kalabilirdi. Sırtı yumuşak bir yere değip kollar çekilince gözleri ondna bağımsız açıldı.

"uyandırdım mı" dedi Yiğit oysa ki uyanmaması için elinden geleni yapmıştı.

"Önemli değil" dedi Havin gülümseyerek yerinden doğrulurken. Yiğit elini ensesine koydu ve konuştu.

"Sana sormadım ama evime geldik senin için bir sakıncası olur mu?" dedi.

Yapma be Yiğit diye içinden geçirdi Havin ve devam etti. Neden soruyorsun ki böyle sorular.

"Yo Hayır sorun yok sonuçta çocukluk arkadaşımsın ve hemem hemen çocukluğumuz beraber geçti" dedi

"Çocukluk arkadaşı" diye tekrarladı Yiğit.

Sadece arkadaş. Çocukluk...

"Haliyle" diye saçma bir kelime kullandı Havin

"Evet... Şey ben gideyim sende rahat et. Söylerim yemek hazırlarlar" dedi Yiğit ve cevap beklemeden odadan çıkıp kendi odasına girdi. Havin Yiğit'in değişken ruhu haline şaşkın bir şekilde yatağa uzandı. Yorgundu. Hem ruhen hem de bedenen...

Gözleri tekrar kapanacakken unuttu cep telefonunun melodisi kulaklarına doldu. Hemen elini arka cebine koydu ve telefonu çıkardı. Ekranda yazan isme baktı.

Annem

Telefonu karnının üzerine indirirken ne söyleyeceğini düşündü annesine. Yiğit'le olduğunu söylese kızardı. Dayısında olduğunu söylese er geç yalan söylediği öğrenilirdi. Ofladı ve telefon susmadan derin bir nefes alıp açtı. Elinden geldiğince ağır hareketlerle telefonu kulağına götürdü.

"Alo"

"Havin." dedi Gülsüm Hanım. Ağlamış mıydı annesi yoksa Havin mi öyle algılamıştı. Hızla yerinden doğruldu.

"Anne! Ne oldu. Iyi misin?"

"Nasıl kaçtın Havin. Nasıl kaçtın onlardan" dedi Annesi Havin'in kasları çatılarken kimden kaçtığını düşündü. En son babasından kaçmıştı. Annesi nasıl öğrenmişti ki.

"Dayım mı söyledi.? " dedi Havin.

"Ne Dayısı Havin! Yiğit dayını öldürdü." Telefon Havin elinden kayıp yatağa düştü. Annesi hâlâ konuşuyordu. Bunu duyuyordu. Ama ne dediğini anlamıyordu.

Bir kaç saat önce aynı sofraya oturduğu insan ölmüştü.

Dayısı...

Göz yaşları hızla gözlerine hücum ederken hızla ayağa kalktı. Odanın kapısını bir hısımla açıp dışarı çıktı. Kapının önünden geçen çalışanlardan birinin kolundan tuttu.

"Yiğit nerde" dedi sesi gereğinden fazla yüksek çıkmıştı.

"Odasında Hanımım"

"Odası nerde!"

"Burası" dedi kadın.

Yiğit Havinin sesini duyduğunda elindeki tişört hızla giydi ve odadan çıktı.

"Havin? " dedi

Havin ateş saçan gözlerini karşısındaki kadından alıp Yiğit'e çevirdi.

"Ne oldu" dedi Yiğit ona doğru yaklaşırken.

"Ne oldu öyle mi ne oldu" dedi Havin

Yiğit'in kasları çatılarken düşündü. Neye sinirlenmişti bu kız!

"Hiç değişmemişsin Yiğit.! Hâlâ insanlara yalan söyleyebilen aptal bir insansın. Hâlâ katilsin. Ellerine kan bulaşmış görmüyor musun. Az önce sen beni bu ellerle odama taşıdın ve ben şimdi o ellerin değdiği yerleri kazimak istiyorum. Babam hiç gelmediği değil mi. Babam dayımın evine hiç gelmedi. Sen bir kez daha katil olabilmek için beni kandırdın. Sana ait olan bu kalbime lanet olsun" diye bağırdı son kez Havin ve Yiğit'e igrenerek bakıp hızla merdivenlerden indi. Konaktan çıkarken gidecek hiç bir yerinin olmadığını farketti. Ayakları onu tanıdık yerlere götürürken aşkına sevgisine nefret duyuyordu.

Havin bir katile aşıktı. Bunun için pişmandı.