Evime döndüğümde, kapının ardından yayılan sessizlik beni boğar gibi oldu. Ömer’in kokusu hâlâ yastıkta, üzerimdeydi ama kendisi… çok uzaktaydı. Kapalı perdelerden süzülen loş ışık, odanın içine uzun gölgeler düşürüyordu. Bir ay… tam bir ay olmuştu. O uçağa bindiği günden bu yana ondan tek bir ses, tek bir haber alamamıştık. Şafak Timi’nden kimseyle iletişim kurulamıyordu. Haber gelmeyen her gün, içimde başka bir şey eksiliyordu. Geceleri uykumda bile gözlerimi kapatmaya korkar olmuştum. Ya rüyamda da onu göremezsem?
Sabah, aynanın karşısına geçtiğimde yüzümdeki yorgunluk çizgileri artık makyajla bile kapanmıyordu. Okula gitmek için hazırlanmam gerekiyordu ama zihnim sınıfta değil, binlerce kilometre ötede, bilmediğim bir yerdeydi. Çantamı omzuma asarken “Belki bugün haber gelir,” diye fı
