Gecenin ilerleyen saatlerinde sobanın ateşi biraz sönmeye başlamıştı. Alevlerin dansı küçülmüş, közlerin kızıllığı odayı loş bir ışıkla dolduruyordu. Dışarıda hâlâ kar yağıyor, rüzgâr zaman zaman pencere pervazına çarpıyordu. Ama içimdeki sükûnet, dünyanın bütün gürültüsünü bastırıyordu.
Ömer’in nefesini dinlerken zamanın nasıl geçtiğini anlamadım. Gözlerim yanıyordu uykusuzluktan, ama gözlerimi kapatmaya cesaret edemiyordum. Sanki gözlerimi kapatsam, uyansam ve her şey bir kabus çıkacakmış gibi… Elim onun göğsünde, kalbinin atışlarını sayıyordum. Her vuruş bana yeniden umut veriyordu
Bir ara Ömer uykusunda hafifçe kıpırdandı. Kaşlarının arasındaki çizgi derinleşti, dudakları istemsizce sıkıldı. Elimle saçlarını okşadım, yüzüne doğru eğildim. “uyu sevgilim" diye fısıldadım “Ben yanınday
