Bir haftadır devlet hastanesinde çalışıyordum. Burası… kolay değildi. Koridorlar kalabalık, hastaların yüzleri endişeli, doktorların gözleri yorgundu. Ama görev görevdi. Nerede olursa olsun, onu hakkıyla yerine getirmek gerekiyordu.
Sabah mesaisi başlamadan önce hızlıca kahvemi aldım. Dinlenme odasına geçip beyaz önlüğümü üzerime geçirdim. Aynadaki halime şöyle bir göz attım. Gözaltlarım mora dönmüştü, saçlarım biraz darmadağındı ama artık alışmıştım. Zaten burada kimsenin süslü olmaya vakti yoktu.
"Zeynep Hanım, acilden çağırıyorlar!" diye seslendi biri kapıdan.
Kahvemi bıraktım, koşar adım acile yöneldim. İçeri girdiğimde ortalık yine karışıktı. Hemşireler telaşla koşturuyor, doktorlar kısa kısa talimatlar veriyordu. Koridorun ucundan sedye üstünde biri hızla getiriliyordu. Arkasından
