Telefonum masada duruyordu, Zeynep mutfakta bir şeylerle oyalanıyordu. Ekran birden aydınlandı. Ömer. Kalbim hızlandı, sanki çarpıntım dışımdan duyuluyordu. Derin bir nefes aldım, ellerim titreyerek açtım telefonu.
"Zeliha, Günaydın," dedi sesi her zamanki gibi tok ama bir o kadar da yumuşaktı.
"Günaydın Binbaşım," dedim istemsiz bir gülümsemeyle. Artık sesime yerleşmişti o huzur.
"Şey... Sana bir şey soracaktım. Akşam için bir planın var mı?"
Başımı hafifçe yana eğdim, yüzümde yine o tebessüm. "Hayır, yok. Bir şey mi oldu?"
Bir an sustu, sonra kelimeler dikkatle döküldü dudaklarından. "Seni yemeğe davet etmek istiyorum. Biraz daha konuşmak, seni tanımak istiyorum. Düşüncelerini... hayatını... Seninle vakit geçirmek hoşuma gidiyor."
Sanki kalbim yerinden fırlayacaktı. O an o kadar ço
