Okulun bahçesine vardığımda, sabahın sessizliği burada bile hissediliyordu. Çocuk sesleri henüz duyulmamış, öğretmenler sınıflarına çekilmişti. Aracımı biraz uzağa, göz önünde olmayan bir yere park ettim. Ellerim direksiyonun üzerinde kenetlendi bir süre. Kalbim… göğsümde usulca ama ağır ağır çarpıyordu. Her nefeste Zeliha’yı düşünüyordum. Az sonra ona bakarken, tüm o ağırlığı nasıl anlatacaktım bilmiyordum ama söylemem gerekiyordu. İçimde taşıyamayacağım kadar büyümüştü artık her şey.
Telefonumu çıkarıp aradım. Birkaç saniye sonra açtı.
“Zeliha… okulun bahçesine gelmen mümkün mü? Kısa bir şey konuşmam gerek.”
Ses tonumun ciddiyetini hemen anlamıştı. “Tamam, geliyorum,” dedi sadece. Ne sordu, ne bekledi.
Arabadan inip birkaç adım attım. Ellerim montumun cebinde, gözlerim okul kapısına
