“เสี่ยบอกอย่างนั้นเหรอ…ว่าแต่เทียนรู้ได้ไง”
เธียรเล่าความจริงที่เขาต้องเผชิญมาตั้งแต่เช้า ในนั้นมีเรื่องจริงอยู่หกสิบเปอร์เซ็นต์ ส่วนที่เหลือนะเหรอเขาเสริมเติมแต่งขึ้นเพื่อให้ได้อรรถรส
“เทียนเวอร์ไปรึเปล่า”
“เทียนเหรอเวอร์ถามผีหน้าสวยก็ได้”
“ทำอย่างกับไข่หวานเห็นผีเหมือนกับเทียนไปได้”
“ไข่หวานต้องเชื่อเทียนนะ อย่างเทียนเหรอจะตอแหล ไม่มี๊”
“เสียงสูงเชียวเทียน”
“ว่าแต่ไอ้เสี่ยแก่นั่นรังแกไข่หวานรึเปล่า”
“ไม่นะ เสี่ยดูแลไข่หวานอย่างดี ถึงแม้เสี่ยจะปากร้าย แต่ก็ใจดีไม่น้อย เขาเปย์ค่าดื่มให้ไข่หวานตั้งเยอะ”
“แล้วไง! ไข่หวานก็เลยไปนอนกับเขาเหรอ”
“ตอนแรกก็ไม่ได้จะทำอย่างนั้นสักหน่อย”
“เขิน?”
“เปล๊า”
“สูงไป…ไปเรียนดีกว่า เบื่อคนมีคู่ เมื่อไรเทียนจะมีกับเขาบ้างมีแต่ผีตามอยู่ได้น่ารำคาญ”
“ระวังตกกระไดพลอยโจนได้กับผีนะเทียน”
“เพ้อเจ้อ”
ทั้งคู่เดินขึ้นเรียนพร้อมเสียงหัวเราะหยอกล้อ ตัดภ
