สองวันผ่านไป
ขวัญจิรานอนขดตัวอยู่ที่มุมห้องตลอดเวลาที่ผ่านมา สภาพของเธอดูอิดโรยเหมือนคนใกล้หมดแรงเต็มที เพราะเธอถูกขังอยู่ในห้องนี้มาถึงสองวัน ไม่ว่าจะข้าวหรือน้ำก็ไม่มีตกมาถึงท้องเธอแม้น้อย อีกทั้งก่อนหน้าเธอก็ร้องไห้ไม่หยุด กว่าจะตั้งสติให้กลับมาได้ก็เล่นไปหลายชั่วโมงอยู่
เสี่ยจะฆ่าไข่หวานให้ตายอยู่ในห้องนี่จริงๆเหรอ ทำไมชีวิตนี้ของหนูไม่เคยได้มีความสุขกับเขาจริงๆบ้างเลย
ตอนเด็กก็โดนทำร้ายพอโตมาคิดว่าจะมีชีวิตที่ดีกว่า ไหงตอนนี้เธอต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้อีก
ความสุขเพียงชั่วคราวเหมือนความฝันที่ผ่านเข้ามา พอตกใจตื่นความฝันที่แสนสุขก็จางหายไป เหลือไว้แต่ความจริงที่แสนเจ็บปวดเช่นตอนนี้ ชีวิตที่เธอคิดว่าจะเจอกับความสุข แต่สุดท้ายแล้วมันก็แค่ความฝันลมๆแล้งๆที่เธอเพ้อไปเอง
“ถ้าไข่หวานจะต้องตายจริงๆ ชาติหน้าก็ขอให้ไข่หวานได้มีชีวิตที่แสนสุขเหมือนคนอื่นเขาบ้างเถอะนะคะ”ขวัญจิราพยายามฝืนตัวเอง แ
