Gündüzün baharında kararmış bir göğün altında yürüyen birinin düşünebileceği tüm şey beynimin içinde dönüyordu. Titreyen ellerim, soğuktan kıpır kıpır olan aciz ağaç dalları gibi kendini belli ettiğinde ceketime sıvıştı. Düşünceler miydi beni buz kütlesine çeviren yoksa havanın ayazı mı bilmiyordum.
Görünen resim kasvetliydi, bunu eleştirmekten başka bir harekette bulunmayacaktım. Silah sesini duyduğum anı hatırlıyorum, yüzü sakin ve soğuktu. Benim aksime bunu biliyor gibiydi. Bundan uzakta bir hayata sahipti oysaki. Her kağıtlar arasında onu gördüğümde şirketi ilgilendiren bir şeyleri oluşturduğunu söylerdi, oysaki bu şeyler ölecek insanların listeleri miydi? Yutkunmayı bile beceremiyordum. Verdiğim her nefes azap olarak havada karışırken, ölümü düşündüm. Kendi kendine bunu sağladığında
