พี่เวย์ | 1
2024 Words
ไวน์กับไนท์เดินออกมานอกบ้าน ท่ามกลางบรรยากาศยามบ่ายที่แดดเริ่มอ่อนลง แต่ยังคงมีลมร้อนอวลอยู่ในอากาศ ความเงียบสงบรอบตัวไม่อาจกลบความรู้สึกอึดอัดในใจได้ ไวน์หันกลับไปมองตัวบ้านหลายครั้ง ราวกับไม่สามารถวางใจอะไรบางอย่างได้ ดวงตาคมของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยที่กดทับอยู่ในใจ สีหน้าเคร่งเครียดของไวน์สะท้อนชัดถึงความคิดวกวนที่ยังหาคำตอบไม่ได้ เขาขมวดคิ้วแน่น ริมฝีปากเม้มเข้าหากันเล็กน้อย ขณะที่ฝีเท้าค่อยๆ ช้าลงไปเรื่อยๆ
"อะไรพี่ไวน์ ทำตัวแปลกๆ"
ไนท์ที่เดินอยู่ข้างๆ หันมามองพี่ชายอย่างแปลกใจ สีหน้าของเขาฉายความสงสัย มือยกขึ้นกอดอกหลวมๆ พลางย่นคิ้วขณะสังเกตท่าทีของอีกฝ่าย
"พี่เวย์...มันป่วยจริงๆ หรือเปล่าวะ"
เสียงของไวน์ฟังดูลังเลและเคร่งเครียด ดวงตาจับจ้องไปยังตัวบ้านราวกับจะทะลุทะลวงเข้าไปมองเหตุการณ์ภายในนั้น ความวิตกฉายชัดในน้ำเสียง และแววตาที่แม้จะซ่อนอารมณ์ได้ดี แต่ก็ยังมีร่องรอยความไม่ไว้วางใจซุกซ่อนอยู่
"คงจะจริง ปกติพี่เวย์ไม่เคยขาดงาน ห่วงงานยิ่งกว่าอะไร ไม่เหมือนพี่นะ เห็นหญิงดีกว่าสรรพสิ่ง"
ไนท์แค่นหัวเราะออกมาเบาๆ ดวงตาเหล่มองพี่ชายคนกลางด้วยแววล้อเลียน ก่อนจะยักไหล่ด้วยท่าทีสบายๆ พูดพลางยักคิ้ว ท่าทางเหมือนจะหยอกล้อ แต่แฝงด้วยความจริงที่เคยเห็นมาตลอด
"ไอ้เชี้ย! แซะกูตลอดเลยนะมึง"
ไวน์หลุดสบถเบาๆ อย่างเคืองๆ ก่อนจะเบ้ปากแล้วผลักหัวน้องชายเล่นอย่างหมั่นไส้ เสียงหัวเราะจางๆ ดังขึ้นท่ามกลางอากาศที่ร้อนอบอ้าว แต่กลับรู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อย
"ไปเถอะ ไม่ต้องห่วงหรอก พี่เวย์ใจแข็งอย่างกับหิน ตั้งแต่รู้จักกันมา ผมไม่เคยเห็นพี่เวย์เข้าใกล้ผู้หญิงในเชิงชู้สาวเลยสักคน พี่เขาเป็นคนดี เป็นสุภาพบุรุษ ไม่ทำอะไรน้องหรอก กล้าคุยกับน้องหรือเปล่าก็ไม่รู้"
ไนท์พูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ ท่าทางจริงจังมากขึ้นเล็กน้อย ขณะเดินทอดน่องอย่างครุ่นคิด สายตาเงยขึ้นมองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีจากฟ้าสว่างเป็นส้มอ่อน ปลายนิ้วข้างหนึ่งเคาะกับต้นแขนตัวเองเบาๆ เป็นจังหวะ บ่งบอกว่าในหัวเขากำลังคิดประเมินสถานการณ์
"เออนั่นดิ...กูจะคิดมากทำไมวะ อย่างพี่เวย์คงไม่จู่โจมเร็วขนาดนั้นหรอก นี่ก็เพิ่งจะวันที่สองเอง"
ไวน์พูดจบก็ถอนหายใจเฮือกเบาๆ สีหน้าดูคลายความกังวลลง ราวกับพยายามปลอบตัวเองให้ไม่คิดมากเกินเหตุ ทั้งสองเดินต่อไปช้าๆ ก่อนจะถึงทางแยกเล็กๆ หน้าบ้านที่ต่างคนต่างต้องไปตามเส้นทางของตน
เมื่อคิดได้ดังนั้น ทั้งสองจึงเดินออกจากบ้าน แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง ทิ้งไว้เพียงแสงแดดยามเย็นที่ทอดเงายาวลงบนพื้นซีเมนต์ กับความสงสัยที่ยังไม่คลี่คลาย
บรรยากาศในห้องนอนเงียบสงบ กลิ่นยาอ่อนๆ ลอยคลุ้งไปทั่วห้อง แสงแดดส่องลอดผ่านม่านบางสีนวล อาบไล้พื้นห้องด้วยแสงจางๆ ให้ความรู้สึกอบอุ่นและเหงาในเวลาเดียวกัน เวย์นอนพิงหัวเตียงอย่างสงบ ร่างกายซบกับหมอนนุ่ม ใบหน้าดูซีดเซียวผิดปกติ ขอบตาคล้ำเล็กน้อย เส้นผมหล่นลงระใบหน้าแต่เจ้าตัวก็ไม่สนใจจะเสยขึ้น
"ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!"
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ แต่ชัดเจน ท่ามกลางความเงียบของห้อง ตามด้วยเสียงหวานของหญิงสาวที่เปล่งออกอย่างสุภาพและเคอะเขิน
"ขออนุญาตค่ะ"
"อืม...เข้ามา.."
เสียงตอบรับแผ่วเบา แฝงความเหนื่อยล้าในทุกถ้อยคำ มันคล้ายจะจางหายไปกับอากาศ จูนเปิดประตูเข้ามาช้าๆ ขอบถาดอาหารในมือสั่นเล็กน้อยเพราะความตื่นเต้น ดวงตาของเธอหลบเลี่ยง ไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ ฝ่ามือที่จับถาดแน่นจนข้อนิ้วขาว
"จูนเอาข้าวต้มมาให้ค่ะ"
"............"
เวย์ไม่ได้ตอบในทันที เพียงแต่เหลือบตามองเธอด้วยสายตานิ่งขรึมแต่ไม่ดุดัน ราวกับกำลังประเมินบางอย่างจากคนตรงหน้า สายตานั้นลึกและอ่านยาก จูนชะงักเล็กน้อย แต่ก็พยายามส่งยิ้มบางๆ เพื่อให้บรรยากาศไม่ตึงเครียด
"พี่เวย์ไม่สบายเหรอคะ ดูหน้าตาซีดๆ"
"..พี่ปวดหัวนิดหน่อย เมื่อคืนเคลียร์งานดึก เลยไม่ค่อยได้พักผ่อน"
น้ำเสียงของเวย์แผ่วลงอย่างมีเจตนา ชวนให้รู้สึกเป็นห่วง ดวงตาคู่นั้นแม้จะล้า แต่กลับมีประกายบางอย่างซ่อนอยู่ คนตัวเล็กเผลอเม้มปากแน่นด้วยความกังวล จ้องมองเขาอย่างไม่วางตา
"ตัวร้อนไหมคะ ถ้าร้อนจูนจะไปเอายามาให้"
"จูนลองจับดูหน้าผากพี่หน่อย พี่ว่ามันร้อนๆ นะ"
เวย์เอื้อมมือไปจับมือนุ่มของจูนอย่างแผ่วเบา ฝ่ามือของเขาเย็นกว่าที่เธอคาดไว้ ก่อนจะพามือนั้นไปวางแนบกับหน้าผากของตนเอง ดวงตาของเขาค่อยๆ ปิดลงช้าๆ ราวกับซึมซับสัมผัสอบอุ่นนั้นไว้ทุกอณู
"เออ...กะ...ก็...ไม่ร้อนเท่าไหร่นะคะ"
คนตัวเล็กสะดุ้งน้อยๆ ด้วยความตื่นตกใจ ใบหน้าแดงจัดรีบดึงมือกลับทันทีอย่างเก้ๆ กังๆ ใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดจากอก ร่างกายเกร็งไปหมดจนแทบไม่รู้จะวางตัวอย่างไร
"แต่พี่รู้สึกปวดหัว...เหมือนจะไม่สบาย...ไม่มีแรงด้วย นี่ก็ยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวาน"
น้ำเสียงอ้อนๆ ที่หลุดออกมาจากผู้ชายที่ปกติดูสุขุมเรียบนิ่ง ทำให้จูนรู้สึกประหลาดใจไปหมด มันไม่เหมือนเวย์ที่เธอเคยเห็นเลยสักนิด ดวงตาของเธอวูบไหวไปด้วยความไม่แน่ใจแต่แฝงด้วยความสงสาร
เวย์ทำหน้าเศร้า ใบหน้าที่เคยนิ่งเรียบ ตอนนี้มันแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ ริมฝีปากเม้มเล็กน้อย คล้ายพยายามกลั้นยิ้ม เสียงไออย่างต่อเนื่องดังขึ้นเรื่อยๆ จนคนตัวเล็กหันมามองอย่างนึกเป็นห่วง แต่ก็ยังกล้าๆ กลัวๆ ใบหน้าคมที่เคร่งขรึมเมื่อวานยังคงติดตาเธออยู่...ผิดกับพี่ชายคนกลางและคนเล็ก ที่ดูเหมือนคุยกันไม่กี่ชั่วโมงก็เริ่มสนิทสนม...ไม่เกร็งแล้ว...
"พี่เวย์ทานข้าวก่อนนะคะ จูนทำข้าวต้มกุ้งมาให้ ป้านวลบอกพี่เวย์ชอบทานกุ้ง ฝีมือจูนไม่รู้จะถูกปากพี่เวย์รึเปล่า เดี๋ยวจูนลงไปเอายามาให้ ทานข้าวเสร็จจะได้ทานยา"
"พี่ไม่มีแรงเลย....มือสั่นไปหมด คงถือช้อนไม่ไหว"
เวย์มองหน้าคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน ดวงตาที่เคยดุดันกลับดูอ่อนละมุน ชวนให้ใจสั่น เสียงที่เปล่งออกมานั้นอ่อนโยนจนชวนให้รู้สึกเหมือนคนละคนกับวันแรกที่พบกัน
"เออ...งั้นจูนขออนุญาตป้อนพี่เวย์ได้ไหมคะ"
"ครับ"
"ระวังร้อนนะคะ.."
จูนเป่าเบาๆ ก่อนจะยื่นช้อนที่ตักข้าวต้มใส่ปากของพี่ชายหน้านิ่ง มือเล็กสั่นเล็กน้อยเพราะยังไม่ชินกับระยะใกล้แบบนี้ แก้มขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด เธอหลบตาไม่กล้าจ้องตรงขณะยื่นช้อน เวย์นั่งยิ้มไปทานไป หัวใจกระชุ่มกระชวย มีชีวิตชีวาขึ้นมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน รอยยิ้มของเขาไม่กว้างนัก แต่มีความสุขลึกซึ้งอยู่ในแววตา
"ทานน้ำนะคะ"
"คว่ำ!!!!!" ซ่า 🌊
ทันทีที่จูนยื่นแก้วน้ำมาให้ เวย์ก็ตั้งใจขยับตัวในจังหวะพอดี ทำเอาแก้วน้ำหกใส่ตัวเขาจนเปียกชุ่ม เสียงน้ำสาดลงบนผ้าห่มและเสื้อของเขาดังขึ้นชัดเจน จูนตกใจสะดุ้ง ดวงตาเบิกกว้าง มือไม้ปั่นป่วน รีบคว้าผ้าเช็ดหน้าออกมาจะซับน้ำอย่างลนลาน ส่วนเวย์นั่งนิ่งอย่างไม่รู้ไม่ชี้ ริมฝีปากแอบยิ้มเจ้าเล่ห์ด้วยความพึงพอใจที่แผนเล็กๆ สำเร็จอย่างแนบเนียน
"ขะ...ขอโทษค่ะพี่เวย์...เปียกหมดเลย"
เสียงพูดสั่นนิดๆ จากจูนบ่งบอกถึงความตกใจและความรู้สึกผิด มือเล็กรีบคว้าเช็ดผ้าขึ้นมาอย่างลนลาน ดวงตากลอกไปมาราวกับไม่รู้จะจัดการกับสถานการณ์ตรงหน้ายังไงดี ใบหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาทันทีราวกับคนโดนไฟลวก
"อ๊า...ไม่เป็นไรครับ..."
เวย์พูดด้วยน้ำเสียงนุ่ม ท่าทีสบายๆ ไม่ถือสา เขายกมือขึ้นสะบัดเสื้อตัวเองเบาๆ น้ำจากผ้าไหลหยดลงพื้นเป็นสาย เส้นผมที่เปียกเล็กน้อยแนบกับหน้าผาก เผยให้เห็นแผ่นอกแน่นที่ชื้นด้วยเหงื่อและน้ำ ผิวกายเปลือยเปล่าภายใต้เสื้อที่เปิดออก ชวนให้ใจสั่นอย่างประหลาด
"เดี๋ยวจูนเอาผ้ามาเช็ดให้นะคะ..."
จูนรีบหมุนตัวไปคว้าผ้าที่พาดอยู่ปลายเตียงด้วยความรีบร้อน พยายามสงบสติอารมณ์ที่สั่นไหว แต่เมื่อหันกลับมา...
"กรี๊ด!!! พี่เวย์...ทะ...ทำอะไรคะ"
เสียงร้องหลุดออกมาทันทีเมื่อเห็นร่างสูงถอดเสื้อออกจนหมด เธอรีบยกผ้าขึ้นมาปิดตาตัวเอง ใบหน้าแดงจัด ร้อนวูบวาบเหมือนไฟไหม้ทั่วร่าง หัวใจเต้นแรงรัวจนแทบทะลุออกจากอก
"เสื้อพี่เปียก...จูนเดินไปหยิบตัวใหม่มาใส่ให้หน่อย..."
น้ำเสียงของเวย์ยังคงราบเรียบ ราวกับไม่รู้สึกรู้สากับปฏิกิริยาของเธอ ดวงตานิ่งๆ แต่แฝงรอยขำอย่างจางๆ มองเธอที่ยืนหน้าแดงอย่างชัดเจน
"เออ...ตะ...ตัวไหนคะ"
เสียงจูนสั่นนิดๆ พยายามหายใจลึกเพื่อควบคุมตัวเอง ดวงตายังคงหลบ ไม่กล้าสบตาแม้แต่น้อย
"ตัวไหนก็ได้ครับ ในตู้..."
เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะค่อยๆ เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวออกมาอย่างเบามือ
"ตัวนี้นะคะ"
"ครับ...มาใส่ให้หน่อย พี่ยกแขนไม่ไหว"
เสียงนั้นยังคงอ่อนโยน แต่แฝงแรงดึงดูดที่ยากจะปฏิเสธได้
"ให้จูนใส่ให้เหรอคะ??"
จูนถามออกมาด้วยเสียงสั่น ใบหน้าร้อนผ่าวจนแทบจะระเบิด
"ครับ..ช่วยหน่อย..ถ้าจูนช่วยแป๊บเดียวก็เสร็จ"
"เออ..ค่ะ..."
จูนกลืนน้ำลายอีกรอบ หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ มือที่ถือเสื้อสั่นน้อยๆ ขาแทบจะก้าวไม่ออก แต่สุดท้ายก็ยอมเดินไปใกล้ เข่าทั้งสองแทบทรุดเมื่อได้ใกล้ชิดกับเรือนกายที่อบอุ่นและเปลือยเปล่าของเขา
ขณะเอื้อมมือไปใส่เสื้อให้ เสียงลมหายใจของเขากระทบข้างแก้มเบาๆ ราวกับจงใจ และในเสี้ยววินาทีนั้นเอง...
ร่างสูงก็ล้มตัวลงเตียงอย่างรวดเร็ว แขนแกร่งคว้ารัดเอวบางของเธอเข้ามาหาตัวอย่างกะทันหัน จนจูนเผลอล้มทับลงไปเต็มแรง
ใบหน้าทั้งสองแนบชิดกันจนแทบจะได้ยินเสียงลมหายใจที่เป่ารดกัน จูนตัวแข็งทื่อ ดวงตาเบิกกว้าง หายใจไม่ทั่วท้อง ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุน
"สะ...เสร็จแล้วค่ะ..จูนขอตัวลงไปช่วยป้านวลข้างล่างนะคะ"
เสียงพูดแผ่วเบาและสั่นเครือ ดั่งคนกำลังหนีตาย เธอรีบยันตัวเองขึ้นอย่างทุลักทุเล วิ่งหน้าตั้งออกจากห้อง ประตูปิดดัง "ปัง" ลงเบาๆ ตามด้วยเสียงฝีเท้าถี่ๆ ที่ค่อยๆ ห่างออกไปจากห้อง เหมือนหนีภัยพิบัติบางอย่าง
เวย์ที่นอนอยู่เดิมยันตัวขึ้นช้าๆ มือหนาทั้งสองข้างสอดประสานไว้ที่ท้ายทอย เอนหมอนลงอย่างสบายใจ ดวงตาเต็มไปด้วยความพึงพอใจลึกๆ ริมฝีปากยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ใบหน้าเคร่งขรึมในตอนต้น บัดนี้เปลี่ยนเป็นสีหน้าผ่อนคลายทันที
เขาไม่ได้เป็นอะไรเลยตั้งแต่แรก ที่แกล้งป่วย...ก็แค่เพราะอยากอยู่กับเธอเท่านั้นเอง
ธุรกิจนับร้อยล้านที่มีนัดเซ็นสัญญาสำคัญในเช้าวันนี้ กลับถูกเลื่อนออกไปไม่มีกำหนด เพียงเพราะความต้องการเพียงหนึ่งเดียว...
"อยู่ใกล้เธอ"
"หึ...ซื่อจริงๆ เลยนะเด็กน้อย.. ค่อยเป็นค่อยไปแล้วกัน..."
เสียงพึมพำเบาๆ พร้อมกับแววตาเจ้าเล่ห์นั่น ยังสะท้อนความตั้งใจบางอย่างที่เธอไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย...
- Writer
