ของขวัญจากพี่ชาย

1557 Words

@ห้องนอนเนปจูน จูน ยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนของตัวเองที่ถูกเปิดทิ้งไว้ แต่แทนที่จะเป็นความสงบอย่างที่คาดไว้ กลับมีร่างสูงของพี่ชายสองคนยืนยิ้มแป้นอยู่ข้างใน พร้อมกับหมอนใบโปรดที่ถือติดมือมาด้วย “นี่เหรอคะเซอร์ไพรส์ที่พี่ไวน์บอก?” จูนถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่อยากจะเชื่อ “อือหือ...ทำไมครับ” ไวน์ ยักคิ้วอย่างกวนๆ “พี่จะนอนห้องจูน??” จูนทวนคำถาม ใบหน้าเล็กเริ่มแสดงออกถึงความกังวล “ครับ/ครับ” ไวน์ กับ ไนท์ ตอบรับพร้อมกันอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหล่อเผยรอยยิ้มจนปากจะฉีกถึงหู ความรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้ใกล้ชิดน้องสาวทำให้พวกเขาอดที่จะแสดงออกอย่างเปิดเผยไม่ได้ แต่เมื่อหันมามองใบหน้าสวยของจูนที่ตอนนี้เหมือนจะมีแต่ ความกลัว และ ความไม่สบายใจ เต็มไปหมด ทั้งสองจึงพยายามหาข้ออ้างร้อยแปดเพื่อมาอธิบายให้คนเป็นน้องเข้าใจ “นอนด้วยกันสี่คนแบบนี้ มันจะดีเหรอคะ...จูนว่ามันดูแปลกๆ” จูนพยายามหาเหตุผลมาขัดขวาง การที่ผู้ชายสามคนมานอนร่วมห้องกับเธอที่เป็นผู้หญิงคนเดียว มันเกินกว่าคำว่าพี่น้องที่เธอรับได้ “แปลกตรงไหน พี่น้องกันนอนด้วยกันเป็นเรื่องปกติ...คนอื่นเขาก็ทำแบบนี้กันทั้งนั้น จูนอ่ะ ... คิดมาก ...” ไวน์ พูดด้วยท่าทีสบายๆ แต่แฝงความดื้อดึง “มึงสองคนเลิกล้อเล่นได้แล้ว จูนอย่าไปสนใจไอ้ไวน์มันเลย เข้าไปพักผ่อนเถอะ” เวย์ ที่ยืนพิงขอบประตูห้องอยู่ก่อนแล้วเอ่ยขึ้น น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงด้วยอำนาจสั่งการ เขาสัมผัสได้ถึงความหวาดระแวงของน้องสาว “ผมไม่ได้ล้อเล่นนะพี่เวย์ .....” ไวน์พยายามจะต่อรอง “ไอ้ไวน์......เลิกเล่น แล้วกลับห้องมึงไป” สายตาคมของพี่ชายคนโตถูกส่งมาปรามน้องชายคนกลางและน้องชายคนเล็กที่ตอนนี้ทั้งคู่กำลังยืนถือหมอนต่อรองขอเข้าไปนอนในห้องกับน้องสาวบุญธรรม เพียงมองหน้าสาวน้อยผู้ไร้เดียงสา เวย์ก็พอจะเดาได้แล้วว่าน้องเล็กกำลังหวาดกลัวกับสิ่งที่ไวน์และไนท์กำลังปฏิบัติ ความรู้สึกต้องการเป็นผู้ปกป้องน้องสาว ทำให้เขาต้องตัดไฟแต่ต้นลม “เห้อ ~~~ ก็ได้.....กลับห้องตัวเองก็ได้ งั้นคืนนี้หลับฝันดีนะจูน” ไวน์ ได้แต่มองจูนตาละห้อยก่อนจะก้มหน้าคอตกเดินกลับห้องตัวเองไป ความรู้สึกผิดหวังและเสียดายอย่างรุนแรงทำให้เขาต้องถอนหายใจออกมาอย่างยาวนาน “มึงด้วยไอ้ไนท์ กลับไปนอนห้องตัวเอง” เวย์หันไปสั่งน้องชายคนเล็กต่อ “โธ่..พี่เวย์..ผมแค่อยากมานอนเป็นเพื่อนน้องเอง...ไม่เห็นจะต้องกันซีนขนาดนี้เลยนิ” ไนท์ บ่นอุบอิบด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ยอมทำตามคำสั่งของพี่ใหญ่ “น้องเป็นผู้หญิง อยู่ในวัยแตกเนื้อสาว มึงจะมานอนกับน้องได้ยังไง กลับไป อย่าให้กูพูดหลายรอบ” เวย์ใช้เหตุผลที่หนักแน่นที่สุด “เห้อ ~~ ก็ได้....ฝันดีนะจูน” ไนท์เดินหงอยๆ ออกไป “ฝันดีค่ะพี่ไนท์” จูน ส่งยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างโล่งอก เมื่อเห็นว่าไนท์เดินเข้าห้องตัวเองแล้ว เธอถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างยาวนานและดังจนได้ยินชัดเจน ความรู้สึกของเธอคือความสบายใจที่ถาโถมเข้ามาทันที “หึ....โล่งอกขนาดนั้นเชียว” เวย์ หัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นปฏิกิริยาของน้องสาว เขายังคงยืนกอดอกพิงขอบประตูอยู่ “ก็จูนกลัวนิคะ ถึงจะเป็นพี่ๆ ก็เถอะ แต่จูนก็กลัวอยู่ดี” จูนยอมรับอย่างซื่อตรง เธอไม่คิดจะปิดบังความรู้สึกที่ไม่ปลอดภัยจากพี่ชายสองคนนั้น “ยอมรับจนได้สินะ..ว่ากลัวพวกพี่” เวย์ยังคงยียวน “จูนไม่ได้กลัวพี่เวย์นะคะ จูนเชื่อว่าพี่เวย์ไม่ได้คิดอะไรกับจูน เห็นจูนเป็นแค่น้องสาว แต่พี่ไวน์กับพี่ไนท์สองคนนี้ดูเหมือนจะเจ้าชู้มาก จูนกลัวพี่ๆ ทั้งสองจะลืมว่าจูนเป็นน้อง” จูนบอกตามสิ่งที่เธอคิดจริงๆ เธอรู้สึกว่าเวย์เป็นผู้ใหญ่และไว้ใจได้ที่สุด (‘หึ....ใครบอกว่าไม่คิด’) ประโยคนี้เขาไม่ได้พูดออกมา เพียงแต่คิดคนเดียวในใจเท่านั้น รอยยิ้มกรุ้มกริ่มฉายวูบหนึ่งบนใบหน้าหล่อเหลาของเวย์ ความรู้สึกที่น้องสาวไว้ใจและมองว่าเขาเป็นคนเดียวที่บริสุทธิ์ใจนั้น ทำให้เขารู้สึกเหนือกว่าน้องชายทั้งสองคน “พี่มีของขวัญจะให้....” เวย์ เปลี่ยนเรื่อง เขาเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบกล่องกำมะหยี่เล็กๆ อะไรบางอย่างออกมา ก่อนจะยื่นของสิ่งนั้นให้เนปจูน “อะไรเหรอคะ....” จูนรับกล่องมาด้วยความสงสัย “ของขวัญจากพี่...” “พี่เวย์ให้จูนเนื่องในโอกาสอะไรคะ” “ต้อนรับน้องสาวบุญธรรม...” จูนเปิดดูของขวัญที่พี่ชายคนโตมอบให้ก่อนจะทำตาลุกวาว สร้อยคอทองคำขาวพร้อมด้วยจี้รูปดวงดาวเนปจูน ที่คนเป็นพี่สั่งทำขึ้นมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ ความรู้สึกประทับใจและความดีใจทำให้เธออยากจะกรีดร้อง “.....นี่มัน... เอ่อ... จูนรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ จูนกลัวทำหาย...” เธอชอบของสิ่งนี้มาก แต่ไม่กล้ารับเอาไว้เนื่องจากมูลค่าที่ดูแล้วคงจะแพงเอามากๆ กลัวเหลือเกินว่าตนเองจะทำหาย ถ้าหายขึ้นมา ลำพังตัวเธอคงไม่มีปัญญาชดใช้ “รับไว้เถอะ...พี่ตั้งใจสั่งทำเพื่อจูนโดยเฉพาะ” เวย์ จ้องมองใบหน้าหวานไม่วางตา สองมือหนาของเขาค่อยๆ โอบเอาไว้ที่มือเล็กของเธอที่ยังถือกล่องอยู่ ก่อนจะจับมันเอาไว้แบบนั้นแล้วค่อยๆ บีบเบาๆ ความรู้สึกอบอุ่นและเสน่หาที่เกิดขึ้นจากการสัมผัสกันทำให้เขาต้องยื้อเวลานี้ไว้ “เออ..ขะ..ขอบคุณค่ะ” จูนตอบรับเสียงสั่นเมื่อถูกมือหนาของพี่ชายกุมมือไว้ “เดี๋ยวพี่ใส่ให้....” คนเป็นน้องออกอาการ เลิ่กลั่ก เมื่อพี่ชายคนโตขยับร่างหนาเข้ามาใกล้จนแทบจะชิดกัน ความรู้สึกตื่นเต้นและใจเต้นแรงเริ่มจู่โจม เวย์หยิบสร้อยในมือยกขึ้นมาสวมใส่ให้คนเป็นน้อง เขาโน้มลำตัวลงต่ำจนจมูกหนาแทบจะชิดติดกับลำคอระหงษ์ ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของเนื้อสาว ลมหายใจหนาเริ่มติดขัดแต่ถึงกระนั้นเอง เขายังคงเก็บอาการเอาไว้ไม่มีหลุด หัวใจของเขาเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ ทางด้านน้องสาวบุญธรรมก็คงไม่ต่างกัน เมื่อพี่ชายที่แสนดีเข้าใกล้เธอจนแทบจะสิงร่างขนาดนี้ ความรู้สึกแปลกใหม่กำลังจู่โจมเธออย่างหนักหน่วง มันไม่ใช่ความกลัวอย่างที่รู้สึกกับไวน์และไนท์ แต่มันคือ ความวูบวาบ และ ความตื่นเต้นทางกาย ที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน ไม่รู้จะทำอย่างไร จะถอยหลังห่างก็กลัวว่าพี่ชายจะคิดว่าเธอรังเกียจ ยิ่งอยู่ใกล้หัวใจก็เหมือนจะสั่นระรัวอยู่ไม่น้อย “เอ่อ...” จูนพึมพำออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ “เสร็จแล้ว....ชอบไหมครับ” เวย์ผละออกเล็กน้อย แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตาเธอ “ชอบค่ะ” จูนตอบเสียงเบา “พี่หมายถึงชอบพี่ไหมครับ” เวย์ถามด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์แต่ก็อ่อนโยน “คะ????” จูนทำหน้าไม่เข้าใจในคำถาม “หึ....ดูทำหน้า....ตกใจอะไรกัน...พี่แค่ถามว่าจูนชอบพี่หรือเปล่า...ชอบที่มีพี่ชายหรือเปล่า” เวย์หัวเราะในลำคอ เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอ “อ่อ..ขะ..ค่ะ...ชอบค่ะ..” จูนโล่งใจที่คำถามนั้นไม่ได้มีความหมายอย่างที่เธอแอบคิดไว้ในใจ “พี่ก็ชอบจูนเหมือนกัน...ชอบมาก...” เวย์เน้นคำว่า 'มาก' เป็นพิเศษ รอยยิ้มกรุ้มกริ่มที่ส่งมาทำเอาสาวน้อยอย่างเนปจูนทำตัวไม่ถูก คำว่า 'ชอบ' ของเขาทำไมฟังแล้วมันไม่เหมือนคำพูดที่พี่ชายพูดด้วยความเอ็นดูน้องสาวเลย หรือเธอจะคิดมากเกินไป คงไม่หรอกมั้ง เราแค่พี่น้อง เป็นแค่พี่น้องกันเท่านั้น .... เธอพยายามย้ำกับตัวเองในใจเพื่อไม่ให้คิดไปไกล “งั้นจูนขอตัวเข้าไปพักผ่อนก่อนนะคะ..” เธอต้องรีบหนีจากความรู้สึกวุ่นวายนี้ “อือหึ...ฝันดีนะ...” รอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ถูกส่งให้คนเป็นน้อง ทำเอาเนปจูนถึงกลับ เคลิ้ม มองใบหน้าหล่อตาไม่กระพริบ รอยยิ้มของเขาดูดีจนหยุดมองไม่ได้ กว่าจะรู้ตัวก็เผลอยิ้มตามรอยยิ้มนั้นไปแล้ว “เอ่อ..ฟะ..ฝันดีนะคะพี่เวย์...” ปั้ง! (เสียงปิดประตู) จูนรีบปิดประตูและล็อคมันอย่างรวดเร็ว “ให้ตายสิเนปจูน เป็นอะไรเนี้ย....ทำไมใจเต้นแรงแบบนี้นะ...” คนตัวเล็กยกมือขึ้นจับชีพจรตรงหน้าอกด้านซ้ายที่ตอนนี้ดูเหมือนหัวใจเธอมันจะเต้นเร็วผิดปกติ ความรู้สึกว้าวุ่นใจและไม่เข้าใจตัวเองทำให้เธอต้องบ่นงึมงำกับตัวเอง ก่อนจะพยายามหายใจให้เป็นจังหวะปกติ แล้วเดินเข้าไปยังห้องนอนของตัวเอง... มันเกิดอะไรกับหัวใจ...หรือจะคิดกับพี่ชายเกินพี่ไปแล้ว.... คำถามนี้ดังก้องอยู่ในหัวของจูนตลอดทั้งคืน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more