วันเกิดเนปจูน

1946 Words

@วันเกิดอายุครบ 18 ปีของเนปจูน ค่ำคืนนี้ถูกประดับประดาด้วยแสงเทียนและบรรยากาศอบอุ่นภายในห้องรับประทานอาหารของคฤหาสน์ใหญ่ เสียงเพลงคลอเบาๆ ดังขึ้นพร้อมกับเค้กวันเกิดก้อนใหญ่ที่ถูกจุดเทียนเลขสิบแปดอย่างสวยงาม “แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู...🎶🎶” ไวน์ เป็นคนแรกที่เดินเข้ามาหาน้องสาวพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ที่แสนจะบาดใจ “สุขสันต์วันเกิดนะจูน” เขาเอ่ยเสียงนุ่ม ก่อนจะยื่นกล่องของขวัญขนาดเหมาะมือให้น้องสาวคนเล็ก มือหนาของเขาลูบลงบนกลุ่มผมของจูนอย่างแผ่วเบาด้วยความเอ็นดูผสมความรู้สึกที่เกินกว่าพี่น้อง ความรู้สึกที่รอคอยวันนี้มานานแสนนานมันท่วมท้นอยู่ในอก “สุขสันต์วันเกิดนะครับ คนเก่งของพี่” ไนท์ ยื่นกล่องของขวัญที่ใหญ่กว่าของไวน์เล็กน้อย พร้อมกับสมาร์ทโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดที่เขาเพิ่งจะถอยออกมาจากช็อป วันก่อนเขาเห็นจูนไปเดินห้างแล้วมองแล้วมองอีก บอกจะซื้อให้ตั้งแต่วันนั้นแต่คนเป็นน้องกลับไม่ยอมรับ ปฏิเสธเสียงแข็ง บอกเกรงใจเขา “เกรงใจอะไรกัน คนกันเองทั้งนั้น” ไนท์พึมพำอย่างไม่สบอารมณ์ เขาอยากจะมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้น้องสาวคนนี้เสมอ และไม่ต้องการให้จูนรู้สึกห่างเหินกับเขาเลย จูน มองพี่ชายทั้งสองด้วยดวงตาที่เป็นประกายระยิบระยับ “ขอบคุณพี่ๆ ทุกคนมากนะคะที่จัดงานวันเกิดให้จูนอย่างยิ่งใหญ่ขนาดนี้ ความจริงไม่ต้องจัดอะไรให้สิ้นเปลืองขนาดนี้ก็ได้ค่ะ แค่เค้กก้อนเล็กๆ ก้อนเดียวจูนก็ดีใจมากแล้ว” ความรู้สึกซาบซึ้งใจและตื้นตันใจทำให้น้ำเสียงของเธอสั่นเล็กน้อย “ได้ไง วันเกิดน้องสาวคนเล็กทั้งที จะให้น้อยหน้าคนอื่น พวกพี่ไม่ยอมหรอกนะ” ไนท์ รีบปฏิเสธทันควัน “แล้วของขวัญของพี่เวย์ล่ะ? อย่าบอกนะว่าไม่ได้เตรียมไว้ให้น้อง” ไวน์ หันไปถามคนเป็นพี่ที่เอาแต่ยืนนิ่งกอดอกมองดูพวกเขาอยู่ด้วยรอยยิ้มลึกลับ ไวน์รู้ดีว่าพี่ใหญ่ของเขาไม่เคยพลาดเรื่องสำคัญ “ของกูอยู่ข้างนอก...จูนเป่าเค้กเสร็จเดี๋ยวพี่พาไปดู” เวย์ ตอบด้วยน้ำเสียงสุขุม รอยยิ้มมุมปากของเขาบ่งบอกถึงความมั่นใจในของขวัญชิ้นพิเศษ “ยิ่งใหญ่ขนาดนั้นเชียว” ไนท์กระซิบกับไวน์อย่างตื่นเต้น เมื่อน้องสาวคนเล็กเป่าเค้กวันเกิดเสร็จเรียบร้อย ทั้งสี่คนนั่งทานอาหารพร้อมกับพูดคุยหยอกล้อกันตามประสาพี่น้องอย่างผ่อนคลาย ก่อนจะถึงเวลาส่งมอบของขวัญสุดพิเศษจากพี่ชายคนโต... ซึ่งทุกคนรู้ดีว่ามันจะเป็น ไม้ตาย ที่กินขาดคนอื่นเสมอ “เชี้ยยย!! พี่เวย์...” ไนท์ อุทานออกมาเสียงดังเมื่อเดินตามออกมาหน้าบ้าน เขาตกตะลึงจนตาค้างกับสิ่งที่เห็น ของขวัญชิ้นพิเศษจากพี่ชายคนโตทำเขาปวดหัวหนักอกหนักใจกับสิ่งที่เห็น ให้ขนาดนี้คะแนนนำหน้าไปไกลแน่ๆ “ถึงกับซื้อรถซูเปอร์คาร์ให้...ทุ่มทุนสร้างมาก” ไวน์ ถึงกับกรอกสายตาขึ้นลงไปมาอย่างประเมินสถานการณ์ ความรู้สึกอิจฉาและไม่ยอมแพ้ผุดขึ้นมาทันที ไอ้ไนท์เองก็คงจะคิดไม่ต่างกัน พี่เวย์เปย์หนักขนาดนี้ คะแนนขึ้นนำพวกเขาไปแล้วแน่ๆ “เป็นไง..ชอบไหม...” เวย์ หันมาถามเนปจูนที่ยืนนิ่งไม่พูดไม่จา กำลัง อึ้ง กับของขวัญชิ้นใหญ่ราคาหลายล้านบาทที่พี่ชายคนโตมอบให้ “ชะ..ชอบค่ะ.. แต่จูนยังขับรถไม่เป็นเลยนะคะ” จูนตอบอย่างตะกุกตะกัก ความรู้สึกตกใจปนดีใจทำให้เธอพูดอะไรไม่ออก “เดี๋ยววันหยุดพี่สอน...” เวย์ตอบพร้อมรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของจูนเต้นแรง “ว่าแล้ว...ซื้อรถให้เท่ากับซื้อเวลา...พี่เวย์มันร้าย!” ไวน์ กระซิบกระซาบข้างหูไนท์เบาๆ ความรู้สึกรู้ทันและระแวงทำให้เขาต้องจับผิดพี่ชาย ก็ว่าอยู่ปกติพี่ชายของพวกเขาออกจะเข้มงวด ไม่ยอมเสียเงินโดยไม่ใช่เหตุ กับน้องชายสองคนไม่เห็นจะเคยเปย์หนักแบบนี้บ้างเลย วันเกิดพวกเขาทุกปี เต็มที่ก็โอนเงินเข้าบัญชีคนละห้าแสน แต่ดูของเนปจูนสิ..รถซูเปอร์คาร์คันละเจ็ดล้าน..รำเอียงเห็นๆ “มันมากเกินไปหรือเปล่าคะพี่เวย์ จูนว่า.....” จูนยังคงพยายามปฏิเสธเพราะเธอรู้สึกเกรงใจในมูลค่าของมัน “ไม่ต้องคิดที่จะปฏิเสธ พี่จ่ายเงินซื้อไปแล้ว คืนไม่ได้หรอก และอีกอย่างที่พี่ซื้อให้เพราะเห็นว่าจูนกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว มีรถส่วนตัวจะไปไหนจะได้สะดวกสบาย รถเป็นของจูน แต่ในระหว่างที่จูนยังขับไม่คล่อง พี่จะเป็นคนไปรับไปส่งเอง” เวย์เน้นประโยคสุดท้ายด้วยสายตาที่มีความหมาย “พี่ต้องทำงานไม่ใช่เหรอพี่เวย์ เอางี้ไหม..เดี๋ยวผมไปรับไปส่งน้องเอง เรียนมหาลัยเดียวกัน ไปด้วยกันสะดวกกว่า” ไวน์ รีบเสนอตัวทันทีอย่างไม่ยอมเสียโอกาส การซื้อเวลาของเวย์ไม่ได้ผลกับเขาแน่ “ใช่ๆ ..ถ้าพี่ไม่ไว้ใจพี่ไวน์ เดี๋ยวผมไปด้วยอีกคน จะคอยจับตาดูไม่ให้คลาดสายตาเลยแม้แต่วินาทีเดียว” ไนท์ รีบสนับสนุน เขาเองก็หวงน้องสาวไม่แพ้กัน “กูไม่ไว้ใจมึงทั้งสองตัวนั่นแหละ เดี๋ยวกูไปส่งเอง” เวย์ปฏิเสธเสียงแข็ง ความรู้สึกหวงน้องสาวของเขาไม่ได้น้อยไปกว่าน้องชายเลย “ผมก็ไม่ไว้ใจพี่เหมือนกัน ไม่รู้แหละยังไงๆ พวกเราก็ต้องไปรับไปส่งจูนด้วยกัน” ไวน์ยังคงยืนกราน “เออ...พวกพี่อย่าทะเลาะกันเลยนะคะ จูนว่าเราไปด้วยกันหมดทั้งสี่คนเลยดีไหม จะได้ประหยัดน้ำมันด้วย” จูนเสนอทางออกด้วยความรู้สึกที่ไม่อยากให้พี่ชายทั้งสามทะเลาะกัน “ดีครับ :) ” ไวน์ กับ ไนท์ ตอบรับพร้อมกันด้วยความยินดีผิดกับ เวย์ ที่ทำหน้าตาขึงขัง อุตส่าห์ซื้อรถให้หวังจะได้อยู่ใกล้ชิดกันกับจูนให้บ่อยขึ้น แต่ไอ้พวกเวรทั้งสองตัวดันรู้ทัน ทำตัวเป็นจระเข้ขวางคลองแบบนี้ “นะคะพี่เวย์ :) ” จูนหันไปอ้อนพี่ใหญ่ด้วยดวงตาแป๋วๆ “แล้วแต่จูน...จูนว่าแบบไหนก็ตามนั้น..” เวย์ยอมแพ้อย่างเสียไม่ได้ ความรู้สึกคับแค้นใจที่ถูกขัดขวางเต็มอก “เยส!!!!!” ไนท์และไวน์มองหน้ากันอย่างผู้ชนะ @เวลาต่อมา “ของขวัญพวกพี่ก็ให้จูนแล้ว แล้วจูนล่ะจะตอบแทนพวกพี่ยังไง” ไวน์ มองจ้องน้องสาวน้อยด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ เขาไม่สามารถอดทนรอได้อีกแล้ว อดทนรอมาตั้งนานกว่าเธอจะอายุครบสิบแปด “ตะ..ตอบแทนเหรอคะ..” จูนอึกอัก ความรู้สึกทำตัวไม่ถูกกับคำถามที่ส่อแววแปลกๆ “ครับ...ต้องมีอะไรตอบแทนนะ เป็นการรักษาน้ำใจกัน มารยาททางสังคมน่ะครับ” ไนท์ เองก็ใช่ว่าจะยอม เขาคิดเหมือนกันกับไวน์นั่นแหละ ยังไงๆ วันนี้ต้องได้อะไรตอบแทนจากจูนบ้าง “เป็นวันหลังได้ไหมคะ จูนไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย แล้วอีกอย่างเงินเก็บที่จูนมีก็คงไม่มากพอจะซื้อของขวัญดีๆ ตอบแทนให้พวกพี่ทั้งสามคนได้” “ไม่ต้องซื้ออะไรให้พวกพี่หรอกจูน...” เวย์ ที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น ก่อนจะจ้องมองเนปจูนด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ยิ่งกว่าไวน์ซะอีก เขารู้ดีว่าสิ่งที่เขาต้องการนั้นมีค่ามากกว่าวัตถุใดๆ “ไม่ต้องซื้อของขวัญ แล้วจูนจะตอบแทนพวกพี่ยังไงล่ะคะ” “แค่หอมตรงนี้ พี่ก็ถือว่าเป็นของขวัญที่ดีที่สุดแล้ว” ไวน์ ชี้นิ้วมาที่แก้มของตัวเอง ก่อนจะยิ้มร่าให้น้องสาว ความรู้สึกตื่นเต้นทำให้หัวใจเขาสูบฉีดแรง “ใช่ครับ...หอมแก้มแทนคำขอบคุณ ตามมารยาทสากลน่ะครับ” ไนท์ เอียงแก้มเข้าหาอย่างรวดเร็ว (ไวน์แอบกระซิบข้างหูน้องชาย “มารยาทไหนของมึงวะ แถไปเรื่อย” ก่อนจะหันมายิ้มให้จูนตามเดิม) “มะ..มันจะดีเหรอคะ...” จูนถามด้วยความลังเล “ดีสิครับ..คิดอะไรมาก เราเป็นพี่น้องกันนะจูน หอมแก้มกันมันเป็นเรื่องปกติ” ไวน์เร่งเร้า “ไม่เป็นไรหรอกจูน พี่น้องกันทั้งนั้น” เวย์ เอ่ยขึ้นก่อนจะเอามือหนาลูบหัวน้องสาว น้ำเสียงของเวย์ดูเป็นกลาง แต่ก็เป็นการเปิดไฟเขียว “ก็ได้ค่ะ...” จูนยอมรับอย่างจำใจ เธอรู้สึกว่าตัวเองปฏิเสธไม่ได้แล้ว “หอมพี่ก่อนนะ ในฐานะที่พี่ให้ของขวัญจูนก่อนใคร :) ” ไวน์ เอียงแก้มเข้าหาสาวน้อย พร้อมรับการสัมผัสจากน้องสาวด้วยความกระหาย “ฟอดดด..” จูนก้มใบหน้าลงไปใกล้ๆ ก่อนจะใช้ปลายจมูกแตะลงไปเบาๆ ที่แก้มหนา “อื้ม...ชื่นใจ :) ” ไวน์ยิ้มกว้าง ความรู้สึกเหมือนได้น้ำทิพย์ชโลมใจทำให้เขาเคลิบเคลิ้ม “ของพี่สองข้างเลยนะจูน พี่มีของขวัญให้ตั้งสองชิ้น” ไนท์ ยิ้มแป้นรอก่อนจะเอียงแก้มซ้ายขวาให้คนเป็นน้องหอม “ฟอด../..ฟอด” จูนบรรจงหอมแก้มซ้ายขวาของน้องชายอย่างรวดเร็ว “คืนนี้พี่คงฝันดีมากแน่ๆ :) ” ไนท์รู้สึกว่าความพยายามของเขานั้นคุ้มค่า “แล้วพี่เวย์ล่ะคะ..จะให้จูนหอมแก้มเป็นการขอบคุณไหม” จูนหันไปถามพี่ใหญ่ด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อเล็กน้อย “ไม่ครับ..” เวย์ปฏิเสธเสียงเรียบ “จริงดิ...ไม่อยากจะเชื่อ” ไวน์ จ้องมองพี่ชายอย่างกับคนที่ไม่ไว้ใจในคำพูดของเขาเลยสักนิด และก็ต้องถึงบางอ้อเมื่อคนเป็นพี่เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ “ของขวัญของพี่ชิ้นใหญ่กว่าใคร แค่หอมแก้มคงไม่พอหรอกจูน...มันต้องแบบนี้” “หมับ!!!! จ๊วบ! 💋” มือหนาของ เวย์ เกี่ยวรั้งต้นคอของคนเป็นน้องเข้าหาตัวอย่างรวดเร็วและไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัว ก่อนจะใช้ริมฝีปากหนาประกบจูบลงไปที่ริมฝีปากเล็กนุ่มของเธออย่างจาบจ้วง เนปจูนเบิกตากว้างด้วยความตกใจอย่างที่สุด ร่างกายของเธอแข็งทื่อราวกับก้อนน้ำแข็ง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ปฏิเสธคนเป็นพี่ ความรู้สึกสับสนและช็อกทำให้เธอไม่สามารถขัดขืนได้ เธอยืนนิ่งราวกับถูกสาปและเริ่ม อ่อนระทวย ลงเมื่อริมฝีปากหนาสอดลิ้นเข้ามาฉกชิมน้ำหวานที่อยู่ในโพรงปากเล็กอย่างช่ำชองและเร่าร้อน “อื้ออ~~” เสียงครางแผ่วเบาเล็ดลอดออกมาจากลำคอของจูนเมื่อเธอกำลังจมดิ่งลงไปในสัมผัสที่ไม่เคยรู้จัก หัวใจของเธอเต้นรัวอย่างบ้าคลั่งราวกับจะหลุดออกมาจากอก “ไอ้พี่เวย์..เชี้ย!!!!” ไวน์และไนท์อุทานออกมาพร้อมกันด้วยความโกรธแค้นและตกตะลึง พวกเขาถูกพี่ชายคนโตตัดหน้าและทวงสิทธิ์ในสิ่งที่พวกเขาเพียงแค่ได้สัมผัสแก้มเท่านั้น เวย์ถอนจูบออกช้าๆ พร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยความต้องการและชัยชนะ เขามองน้องสาวที่ใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาพร่ามัวจากการจูบที่เร่าร้อนของเขาอย่างพึงพอใจ “นี่คือของขวัญตอบแทนที่พี่ต้องการ เป็นของขวัญที่ใหญ่ที่สุดและดีที่สุด” เวย์กระซิบเสียงพร่าข้างหูจูนก่อนจะผละออกแล้วเดินกลับเข้าบ้านไป ทิ้งให้น้องๆทั้งสามคนยืนมองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกันสุดขั้ว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more