คืนแห่งการทวงสิทธิ์
1986 Words
@ปัจจุบัน
จูนรู้สึกเหมือนโลกหมุนคว้าง ภาพทุกอย่างพร่ามัวไปหมด ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่เธอไม่คุ้นเคยทำให้ร่างกายอ่อนปวกเปียกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“อื้ออ ~ พี่เวย์ขา จูนเวียนหัวจังเลยคะ จูนขอตัวขึ้นไปนอนก่อนได้ไหมคะ”
จูนพึมพำออกมาเสียงเบา ดวงตาพยายามปรือขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาที่ก้มลงมาใกล้
“เดี๋ยวพี่อุ้มขึ้นไปครับ...อย่าเพิ่งหลับนะเด็กดี” เวย์ มองใบหน้าหวานที่กำลังแดงก่ำอย่างหลงใหล รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมปาก
“แต่จูนไม่ไหวแล้ว จูนเหมือนจะเมา..ทรงตัวไม่อยู่เลยค่ะ...” จูนซบหน้าลงกับอกแกร่งของเขาอย่างหมดเรี่ยวแรง
“รู้ครับ...เดี๋ยวขึ้นห้องก็ส่างเมาแล้ว”
เวย์ อุ้มคนตัวเล็กขึ้นในท่าเจ้าสาวอย่างง่ายดาย ก่อนจะเดินขึ้นบันไดอย่างไม่เร่งรีบ ค่ำคืนนี้เป็นคืนพิเศษ ค่อยเป็นค่อยไป ไม่รีบ ไม่วู่วาม เพราะยังไงแล้วพวกเขาก็จะไม่มีวันยอมปล่อยให้คนเป็นน้องหลุดมือไปได้ง่ายๆ แน่ ความรู้สึกมั่นใจและรอคอยได้กลายเป็นความกระหายอย่างเงียบๆ
@ห้องนอนจูน
“เชิญครับบบบบ....” ไนท์ ที่เป็นฝ่ายจัดเตรียมสถานที่เปิดประตูห้องนอนรอ ก่อนจะผายมือเชิญให้พี่ชายคนโตที่อุ้มช้อนสาวน้อยในมือให้เดินเข้าห้องไป เขามองไปยังเตียงกว้างด้วยสายตาที่เป็นประกาย สนามรบที่เขาได้จัดเตรียมเอาไว้สำหรับสี่คน (ที่เขาหวังว่าจะกลายเป็นผัวเมียกันในไม่ช้า)
“ขอบคุณนะคะพี่เวย์ที่อุ้มจูนมาส่งถึงห้องนอน”
เนปจูน กล่าวขอบคุณ แต่ดวงตาใสกลับปิดสนิท เพราะความเมาจึงทำให้เธอเพลียและอ่อนแรง ง่วงนอนมากกว่าปกติ เวย์ ค่อยๆ วางร่างนุ่มนิ่มของเธอลงบนเตียงอย่างทะนุถนอม
“จะไหวไหมวะเนี่ย..คอพับซะขนาดนั้น”
ไวน์ ถึงกับถอนหายใจยาว เมื่อน้องชายที่อยู่ใต้ร่มผ้าของเขาพร้อม แต่คนที่มันรอกลับไม่พร้อม นอนหลับคอพับลงบนเตียงเรียบร้อยแล้ว ความหงุดหงิดจากการถูกขัดใจทำให้เขาแทบจะเดินไปปลุกเธอแรงๆ
“เพราะพี่นั่นแหละ พี่ไวน์ ให้น้องกินจนเมา ก็บอกอยู่ว่าเอาแค่เรียกอารมณ์ได้ก็พอ...แต่นี่อะไร หลับไม่รู้เรื่องรู้ราว.....”
ไนท์ โทษพี่ชายคนกลางทันที ความรู้สึกเสียดายโอกาสที่กำลังจะมาถึงทำให้เขาอดที่จะโวยวายไม่ได้
“กูจะไปรู้ได้ไงวะ ว่าน้องกินกี่แก้วถึงจะเมา แรกๆ จูนแม่ง เหมือนจะคอแข็ง ใครจะไปรู้ว่าจะเมาเร็วขนาดนั้นวะ” ไวน์เถียงอย่างหัวเสีย
“ทะเลาะกันแต่เรื่องเดิมๆ พวกมึงไม่เบื่อบ้างรึไงวะ กูแม่ง โคตรเบื่อ..” เวย์ ตัดบทด้วยน้ำเสียงที่ทรงอำนาจ
“ก็ไอ้ไนท์มันชอบพูดจากวนตีน มันวอนโดนตีนตั้งหลายครั้ง”
“ก็พี่ไวน์.....”
“หยุดโทษกันได้แล้ว หันมาดูน้องก่อนดีกว่า เมาขนาดนี้ พูดอะไรไปคงฟังไม่รู้เรื่อง” เวย์หยุดศึกคารมของน้องชายทั้งสอง ความสนใจของเขาจดจ่ออยู่แค่จูนคนเดียว
“แล้วจะเอายังไงต่อ ลักหลับเลยดีไหม ผมไม่ไหวแล้วเนี่ย” ไวน์ ถามอย่างกระหาย
“ไม่ได้...กูบอกแล้วไง ต้องทำให้น้องยอมด้วยตนเอง” เวย์ตอบกลับเสียงหนักแน่น กฎที่เขาวางไว้คือการได้ความยินยอมจากจูน
“แต่จูนหลับไปแล้ว....ไม่ได้นะ ผมรอมาตั้งหลายปี แห้งเหี้ยวมานานขนาดนั้น ผมนอต่อไปไม่ไหวแล้วนะ” ไวน์ทำสีหน้าเคร่งเครียดเมื่อคนที่เป็นดั่งความหวัง หลับลึกไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย
“เดี๋ยวลองปลุกน้องขึ้นมาคุย”
เวย์ ขยับเข้าไปนั่งข้างๆ ขอบเตียง ส่วนไวน์คลานเข่าขึ้นไปนั่งอีกฝั่งของคนเป็นน้อง ไนท์นั่งข้างๆ กันกับไวน์ ทั้งสามคนกำลังนั่งล้อมวงจ้องมองคนเมาที่นอนหลับไม่ได้สติ ใบหน้าหวานแดงซ่านไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ยิ่งมองยิ่งน่าหลงใหล ก็เธอทั้งสวยทั้งน่ารัก ที่สำคัญน่าเอาเป็นบ้า ใครมันจะไปอดใจไหว ความรู้สึกร้อนรุ่มและความต้องการแผ่ซ่านไปทั่วห้อง
“จูนครับ...จูน...” เวย์เรียกชื่อเธอเบาๆ
“งื้มมม ~” จูนส่งเสียงครางเบาๆ ด้วยความรำคาญ
“จูน..ตื่นมาคุยกับพวกพี่ก่อนได้ไหมครับ” ไนท์เรียกเธอด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“ค่า ~~”
คนว่านอนสอนง่ายลืมตาตื่น ดวงตาใสของเธอเต็มไปด้วยความเบลอและความงุนงง ก่อนจะตั้งสติแล้วมองดูพี่ๆ ทั้งสามที่กำลังนั่งล้อมวงจ้องมองเธออยู่
“พี่เวย์ พี่ไวน์ พี่ไนท์??”
คนตัวเล็กมองหน้าพี่ชายทั้งสามอย่างงุนงง เกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่ๆ ถึงได้มานั่งล้อมเธอบนเตียงอยู่แบบนี้? ความรู้สึกสับสนเริ่มเข้าจู่โจมเธออย่างหนักหน่วง
“กินน้ำก่อนนะครับเด็กดี จะได้ส่างเมาเร็วๆ” ไนท์ รีบยื่นแก้วน้ำเย็นในมือไปจ่อปากคนเป็นน้อง เนปจูนได้แต่ดื่มน้ำตามคำแนะนำของพี่ชาย ทั้งที่ในหัวของเธอตอนนี้มันกำลังเบลอไปหมด เธอรู้สึกเหมือนถูกพวกเขาสะกดจิตด้วยความหวังดี
@20 นาทีต่อมา
“เป็นยังไงดีขึ้นบ้างไหมครับ” ไวน์ถามด้วยความเป็นห่วงที่แฝงความเร่งรีบ
“ค่ะ...ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ ทำไมพี่ๆ ถึงได้มานั่งจ้องจูนกันทุกคนแบบนี้ หรือจูนเมามากจนทำนิสัยไม่ดีออกไป...”
จูน รู้สึกว่าสถานการณ์นี้แปลกประหลาดเกินไปแล้ว
“ไม่ใช่แบบนั้นครับ พวกพี่แค่อยากจะมาดูแลจูน” ไนท์ตอบพร้อมรอยยิ้มที่ดูบริสุทธิ์แต่แฝงความเจ้าเล่ห์
“ดูแลจูน????”
“ครับ... :) พวกพี่อยากดูแลจูนให้แนบชิดมากกว่าพี่ชาย คืนนี้เลยจะมาขอนอนด้วย” ไวน์ โยนระเบิดลูกแรกออกมาอย่างตรงไปตรงมา
“หมายความว่ายังไงคะ จูนไม่เข้าใจ” ความสับสนของจูนเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ เธอรู้สึกล้าที่จะคิดอะไรต่อแล้ว
“จูนฟังพี่นะ...ที่ไอ้ไนท์กับไอ้ไวน์มันพูด ความหมายของมันคืออยากดูแลจูน แต่ดูแลในฐานะอื่นที่ไม่ใช่พี่ชาย”
เวย์ ค่อยๆ ขยายความให้น้องสาวคนโปรดฟัง มือหนาคว้ามือเล็กขึ้นมากุมก่อนจะใช้ปลายนิ้วหัวแม่มือลูบวนเบาๆ ที่หลังมือเล็ก สัมผัสที่อ่อนโยนแต่หนักแน่นนี้ทำให้จูนรู้สึกหวั่นไหวอย่างไม่น่าให้อภัยตัวเอง
“ฐานะอื่น???? นอกจากพี่น้องแล้วเราสี่คนยังสามารถเป็นอย่างอื่นได้ด้วยเหรอคะ”
“ได้สิครับ....เป็นพี่ เป็นเพื่อน หรือ แฟน เป็นได้ทุกอย่างที่จูนอยากให้เป็นเลยนะ” ไวน์ คว้าข้อมือเล็กอีกข้างขึ้นมาจับ ก่อนจะยกมันขึ้นมาแนบข้างแก้มหนาของตัวเอง การกระทำที่ล่อลวงนี้ทำให้จูนรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งหน้า
“ฟะ..แฟน??”
“ครับ...”
“จะเป็นไปได้ยังไงคะ พวกพี่ๆ เป็นพี่ชายของจูน จะให้จูนคบพี่เป็นแฟน ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกคะ” จูนพยายามใช้เหตุผลสุดท้ายที่มีอยู่
“ได้สิครับ...เพราะพวกพี่ไม่ได้อยากเป็นแค่พี่ชาย...” เวย์ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ทุกอย่างที่พูดล้วนออกมาจากใจจริงของเขาทั้งนั้น เขาไม่คิดจะปิดบังความรู้สึกที่ต้องการครอบครองเธอ
“หมายความว่ายังไงคะ พี่เวย์กำลังแกล้งจูนอยู่หรือเปล่า” จูนรู้สึกว่าคำพูดนี้มันเกินจริงเกินกว่าจะเป็นเรื่องล้อเล่น เพราะคนที่พูดคือ พี่เวย์ ที่จริงจังกับทุกเรื่อง ไม่เคยล้อเล่นอะไรกับเธอเลยสักครั้ง
“จูนเห็นพี่เป็นคนแบบนั้นเหรอครับ” เนปจูน มองหน้าพี่เวย์อย่างจดจ้อง สับสนงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“จูนครับ..พวกพี่รักจูนนะครับ รักตั้งแต่วันแรกที่เจอ พวกเราอยากให้จูนเป็นมากกว่าน้องสาว เป็นคนรักของพวกเราสามคน” ไนท์ ค่อยๆ ลูบผมของคนเป็นน้อง เอ่ยคำพูดที่กลั่นกรองออกมาจากหัวใจ น้ำเสียงที่จริงใจทำให้จูนรู้สึกอุ่นวาบในใจ
“แต่จูนว่ามันไม่ควรนะคะ จูนจะคบกับพวกพี่พร้อมกันทั้งสามคนได้ยังไงกัน ไม่มีใครเขาทำแบบนั้นกันหรอกค่ะ” จูนยังคงพยายามต่อต้าน
“ขอแค่จูนยอม...คนอื่นจะคิดยังไงไม่สำคัญ” เวย์พูดอย่างเด็ดขาด สายตาที่สื่อถึงความปรารถนาอย่างแรงกล้าทำให้จูนแทบจะยอมจำนน
“แต่จูน......”
“หรือว่าจูนไม่ได้รักพวกพี่ครับ อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน จูนไม่คิดจะหวั่นไหวกับพวกพี่บ้างเลยเหรอ” ไนท์ ยิงคำถามที่แทงใจดำที่สุด
“จูน..จะ..จูนไม่รู้ค่ะ” ความรู้สึกที่ซ่อนไว้มานานเริ่มปะทุขึ้น จูนต้องยอมรับว่าเธอหวั่นไหวกับพี่ชายทั้งสามมานานแล้ว
“ไม่รู้หรือไม่ยอมรับหัวใจตัวเองกันแน่ พวกพี่ไม่มีใครว่าอะไรจูนหรอกครับถ้าจูนจะคิดกับพวกเรามากกว่าพี่ชาย ออกจะดีใจด้วยซ้ำ เพราะเราเองก็อยากให้มันเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว” ไนท์พูดด้วยน้ำเสียงที่เชื้อเชิญ
“.............” จูนเงียบ เธอไม่สามารถหาเหตุผลมาปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองได้อีกต่อไป
“ขอแค่จูนยอมเป็นแฟนกับพวกพี่ จูนสั่งอะไร บอกอะไร พวกพี่ยอมเชื่อฟังทุกอย่าง ไม่หือไม่อืออะไรทั้งสิ้น” ไวน์ รีบใช้ข้อแลกเปลี่ยนที่น่าสนใจ
“แต่พี่ไวน์เจ้าชู้...จูนกลัวจะเสียใจ...” จูนมองไวน์ด้วยความระแวง
“พี่เลิกเจ้าชู้ตั้งนานแล้วครับ ตั้งแต่รู้ตัวว่ารักจูน กับผู้หญิงคนอื่นพี่เลิกหมดแล้ว เลิกขาด ไม่กลับไปทำตัวแบบเดิมอีกแล้ว” ไวน์กล่าวสาบานด้วยสีหน้าที่จริงจัง ความรู้สึกที่อยากให้จูนเชื่อใจทำให้เขาต้องพยายามอย่างหนัก
“พี่ก็ไม่มีใครนะครับ พี่มีแต่จูนคนเดียวในใจ จะไม่ทำให้จูนเสียใจแน่นอน” ไนท์รับประกัน
“แล้วพี่เวย์ล่ะคะ มีสาวๆ ในสต็อกกับเขาบ้างหรือเปล่า” จูนหันไปถามพี่ใหญ่ที่เงียบมานาน
“พี่ไม่เคยยุ่งกับใคร แม้แต่สัตว์ตัวเมียพี่ยังไม่เคยเข้าใกล้เกินระยะห้าสิบเมตร” เวย์ตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แต่หนักแน่นจนน่าเชื่อถือ
“.......” จูนถึงกับอ้าปากค้างกับคำตอบที่เกินจริงของพี่ใหญ่
“พวกเราสัญญาถ้าได้จูนมาเป็นแฟน จะไม่ออกนอกลู่นอกทาง จะเชื่อฟัง 'เมีย' ทุกอย่าง” ไวน์ สรุปด้วยคำพูดที่ร้อนแรง
“มะ..เมียเลยเหรอคะ...จูนว่าเราลองคบกันเป็นแฟนดูก่อนไหมคะ...จะได้เรียนรู้นิสัยของกันและกันด้วย” จูนพยายามหาทางออกที่ค่อยเป็นค่อยไป
“เรารู้จักกันมานานแล้วนะครับ พวกพี่รอจูนมาตั้งสองปี จะให้รอต่อไปพี่คงรอไม่ไหวแน่” ไวน์ โน้มตัวเข้ามาใกล้
“ใช่ครับ...จูนต้องให้รางวัลพวกพี่สิถึงจะถูก อุตส่าห์รอน้องจูนมาได้ตั้งนาน” ไนท์เองก็จู่โจมด้วยคารม
"คือจูน..." สาวน้อยเงียบไป ครุ่นคิดอะไรอยู่ในใจ
“จูนครับ.... :) ” ไนท์ ทำสีหน้าท่าทางออดอ้อน กระพริบตาปริบๆ ใส่คนเป็นน้อง ส่วนเวย์เองจ้องตาเธอเพื่อรอคำตอบ แรงกดดันจากสายตาทั้งสามคู่ทำให้เธอรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง
จูน มองใบหน้าหล่อเหลาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของพี่ชายทั้งสามอีกครั้ง ความรู้สึกหวั่นไหวที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เริ่มถูกแทนที่ด้วยเหตุผลและสติที่กลับมาอย่างช้าๆ เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะก้าวข้ามเส้นบางๆ ที่ไม่ควรข้ามไป ความรู้สึกที่เกิดขึ้นนี้มันทำให้เธอสับสนและหาหนทางไม่เจอ
- Writer
