สลับห้องนอน
1219 Words
@ห้องนอนจูน
บรรยากาศในห้องนอนอึดอัดไปด้วยความวุ่นวายและความหงุดหงิด ไวน์ยืนก้มมองสภาพห้องที่รกไปด้วยเศษของใช้กระจัดกระจาย มือกำแน่นด้วยความไม่พอใจ ดวงตาเขม็งเต็มไปด้วยความโมโห
"เชี้ยเอ่ย..! เพราะมึงเลยไอ้ไนท์ ทำอะไรว่ะเนี้ย รกไปหมด"
น้ำเสียงเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง ขณะที่ไนท์ยืนไขว้แขน ยกคิ้วมองด้วยสายตาท้าทายอย่างไม่ยอมแพ้
"พี่ก็เหมือนกันนั่นแหละ สนับสนุนดีนัก แถมตัดแอร์ห้องน้องด้วย เป็นไงล่ะ สบายไหม"
ทั้งสองต่างแลกเปลี่ยนสายตาค้อนขวางกันอย่างหยอกล้อปนหัวเสีย
ไวน์พ่นลมหายใจแรงๆ ปล่อยความหงุดหงิดออกมา ก่อนจะเดินไปเก็บของอย่างเร่งรีบ
"มึงเลิกพูดแล้วรีบเก็บกวาดช่วยกัน อย่าให้น้องรอนาน น้องยิ่งเดินทางมาเหนื่อยๆ"
น้ำเสียงจริงจังและเร่งเร้า สายตากวาดมองทุกซอกทุกมุมของห้องเหมือนพยายามเร่งให้เสร็จเร็วๆ
ไนท์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ปล่อยความเหนื่อยล้าออกมาช้าๆ แต่ก็ยังเร่งมือทำความสะอาดต่อ
"เวรกรรมติดจรวด ไม่ต้องรอชาติหน้า เห็นผลเร็วภายในไม่กี่ชั่วโมง เห้อ ~~ "
เสียงถอนหายใจหนักอึ้งปนเหนื่อยล้า แต่ในสายตายังแฝงความมุ่งมั่นไม่ยอมแพ้
ทั้งสองช่วยกันกวาด เช็ด เก็บข้าวของอย่างขะมักเขม้น ใช้เวลานานเกือบสองชั่วโมง ก่อนจะเดินลงมาด้วยท่าทางเหนื่อยล้าเต็มที เสื้อผ้าทั้งคู่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ความเหนื่อยสะท้อนผ่านแววตาและก้าวเดินที่หนักอึ้ง
เวย์เดินเข้ามาพร้อมหยุดสายตาที่เห็นสองคนนั้น
"มึงสองคนไปทำอะไรมา...ทำไมเหงื่อท่วมตัวแบบนั้น"
น้ำเสียงสงสัยผสมตกใจ ดวงตาคมจับจ้องราวกับพยายามอ่านความลับจากสองคนข้างหน้า
ไนท์เงยหน้าขึ้น ตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่เหนื่อยล้า
"เปล่าครับ ผมไปตรวจดูห้องเห็นว่ามันยังมีฝุ่นอยู่ เลยช่วยกันทำความสะอาด ตอนนี้ห้องเรียบร้อยดีแล้ว"
เวย์แค่นหัวเราะเบาๆ พร้อมแสดงความไม่เข้าใจ
"แล้วทำไมไม่เรียกแม่บ้าน"
ไวน์ถอนหายใจออกมาอย่างงึมงำ คิ้วขมวดเล็กน้อยเหมือนคิดอะไรไม่ออก
"เออ..นั่นดิวะ...ทำไมกูไม่เรียกแม่บ้าน"
น้ำเสียงเหมือนต่อว่าเบาๆ กับตัวเอง ทั้งที่แม่บ้านก็มีอยู่หลายคน แต่สองคนนี้กลับเลือกลงมือเองด้วยตัวเองด้วยเหตุผลที่ยังไม่ชัดเจน
เวย์เลิกคิ้ว สายตาเรียบเฉยถามเรื่องแอร์
"แล้วแอร์ที่ว่าเสียล่ะ มึงดูรึยัง"
ไวน์ก้มลงเก็บเศษกระดาษอย่างเหนื่อยล้า พร้อมตอบเสียงแผ่ว
"แอร์ยังซ่อมไม่ได้ สายท่อแอร์มันขาด คงต้องเป็นพรุ่งนี้ ถึงจะเรียกช่างเข้ามาดู"
เวย์แทบไม่เชื่อหู รีบถามเสียงสูง
"ท่อแอร์ขาด????"
ไวน์ยักไหล่ ทำหน้าเหมือนไม่อยากรับผิดชอบ พยายามแถไปเรื่อยเปื่อย
"อืม..สงสัยหนูมันแทะล่ะมั้ง"
ดวงตาเหลือบไปมองเนปจูนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ด้วยความลอบยิ้มในใจ แต่ไม่กล้าพูดออกมาตรงๆ
เนปจูนเองก็ยิ้มอ่อนหวาน พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
"ไม่เป็นไรค่ะ จูนขี้หนาว ไม่ต้องเปิดแอร์ก็ได้"
ไวน์และไนท์พากันผงกหัวพร้อมกันอย่างรวดเร็ว เสียงดังปนความหนักแน่น
"ไม่ได้../ไม่ได้!"
"ไม่เปิดจะนอนได้ไง อากาศยิ่งร้อนๆ อยู่ด้วย"
ไวน์เดินเข้ามาใกล้เนปจูน ลูบผมนุ่มอย่างเอ็นดู ใบหน้าของเขาเปี่ยมไปด้วยความสุขและความอ่อนโยน แต่ในสายตาที่จับจ้องเธอนั้นแอบแฝงความเป็นเจ้าของที่ชัดเจน
"น้องมาทั้งทีจะให้ลำบากแบบนั้นได้ยังไง รอแปบเดียว เดี๋ยวพี่ไปดูให้"
ไนท์ขัดจังหวะอย่างรีบร้อน พร้อมขยับเข้ามาใกล้ ลูบหลังมือของเนปจูน ก่อนจะจับมือเธอเบาๆ แล้วจูงขึ้นบันไดไปยังห้องพัก
ไวน์มองตามด้วยสายตาคมกริบ ก่อนจะกัดฟันและบ่นเบาๆ
"ไอ้เชี้ยไนท์...เกิดมาเป็นจอมชกรึไง มือไวชิบหาย"
@20 นาทีต่อมา
ในห้องนั่งเล่นที่เงียบสงบ สายตาของไนท์เต็มไปด้วยความสงสัย เขาจ้องไปที่ไวน์อย่างจับผิด
"พี่ไวน์ พี่คิดอะไรกับจูนใช่ไหม"
ไวน์ยิ้มมุมปาก พร้อมแกล้งตอบกลับด้วยน้ำเสียงท้าทาย
"แล้วมึงล่ะ..อย่าคิดนะว่ากูรู้ไม่ทัน"
เวย์นั่งอยู่ข้างๆ มือพาดเข่าด้วยท่าทางจริงจัง เสียงหนักแน่นเต็มไปด้วยความจริงจัง
"พวกมึงอย่าคิดไม่ซื่อกับจูนเด็ดขาด ...น้องยังเด็ก..จะเล่นกับใครก็เล่น ยกเว้นจูนที่เป็นน้องสาวของเรา"
ไนท์แอบยิ้มเจือความขบขัน ก่อนจะจ้องมองไวน์
"พี่ก็เหมือนกันนั่นแหละ ผมเห็นนะสายตาที่พี่มองจูนอ่ะ"
ไวน์ไม่ได้พูดอะไร แต่ใบหน้าเผยอออกเล็กน้อย เหมือนยอมรับความจริงที่ถูกจับได้
ไนท์พูดต่อด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ
"ไม่ปฏิเสธด้วยโว้ย...ถึงกับทำให้พี่ชายจอมเย็นชาของบ้านหลุดออกมาจากวงจรน้ำแข็งได้ ไม่ธรรมดาจริงๆ ไม่รู้แหละ งานนี้ใครดีใครได้"
เวย์รีบส่ายหน้าอย่างจริงจัง
"หยุดความคิดของมึงเลยนะไวน์ มึงจะเอาความแรดของมึงมาใช้กับจูนไม่ได้ อันนี้น้อง ไม่ใช่ผู้หญิงตามผับตามบาร์ที่มึงคั่วอยู่ ฟันๆ แล้วทิ้ง มึงอย่ามาทำกับน้อง"
ไวน์ยักไหล่ พร้อมตอบเสียงลอยๆ แต่ยังแฝงความหงุดหงิด
"รู้แล้วน่า...ใครจะฟันแล้วทิ้งกันล่ะ พี่ก็มองผมเป็นคนเลวไปได้"
ไนท์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะส่งสายตาหยอกล้อกลับ
"แต่ผมว่าพี่เวย์มองคนไม่ผิดนะ ชั่วๆ แบบพี่ไวน์ คิดอะไรดีๆ ไม่เป็นหรอก"
ไวน์ขมวดคิ้วโกรธเล็กน้อย หยิบเท้าขึ้นจะถีบน้องชายตัวดีทันที แต่ไนท์ไวกว่า รีบวิ่งหนีไปก่อน ทิ้งให้เวย์นั่งมองอย่างเหนื่อยใจ
@22.00 น.
ไวน์นั่งลงบนโซฟา ดวงตาเบิกกว้างเต็มไปด้วยความหงุดหงิด เขาพูดเสียงดังด้วยความไม่สบอารมณ์
"เชี้ย...! แล้วตกลงคืนนี้ กูต้องทนร้อนทั้งคืนเลยใช่ไหม....จะนอนหลับไหมว่ะเนี้ย..ยิ่งขี้ร้อนอยู่ด้วย..."
ไวน์หันไปมองไนท์ด้วยแววตาท้าทาย
"ห้องมึงล่ะไอ้ไนท์ นอนห้องมึงก็ได้นิ"
ไนท์ยักไหล่ด้วยท่าทางไม่สนใจมากนัก
"ห้องผมเดินสายไฟติดกับห้องจูน ท่อแอร์สายเดียวกัน มันก็คงไม่ต่างกันหรอก เพราะพี่คนเดียว ทำอะไรไม่คิด"
ไวน์เบิกตากว้างด้วยความไม่พอใจทันที
"อ้าวไอ้นี่!... โยนความผิดให้กูคนเดียวซะงั้น ไหนตอนแรกมึงเห็นดีเห็นงามด้วย"
เวย์นั่งอยู่ใกล้ๆ รีบเข้ามาห้ามเสียงจริงจัง
"มึงสองคนเลิกโทษกันได้แล้ว พอๆ กันนั่นแหละ เล่นอะไรเป็นเด็ก"
ไนท์หันไปพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ชัดเจน
"พี่เวย์ คืนนี้พวกผมขอไปนอนห้องพี่นะ"
เวย์ส่ายหน้าไม่พอใจทันที
"ไม่...กูไม่ชอบนอนเบียดกับใคร..."
ไวน์รีบเสนอด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน
"ผมนอนโซฟาก็ได้ นะพี่นะ"
เวย์ลุกขึ้นยืน เดินไปปิดประตูห้องนอน พร้อมลงกลอนอย่างแน่นหนา ทิ้งให้น้องชายทั้งสองนั่งคอตกอยู่ด้านนอก
บรรยากาศเงียบสงัด ไร้เสียงหัวเราะหรือความสนุกสนาน คืนนี้พวกเขาต้องทนร้อนและอึดอัดภายในห้องเล็กๆ เหมือนกบโดนลอกหนังอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง
- Writer
