พี่ชายทั้งสาม
1310 Words
@ เวลา 03.30 น.
ห้องนอนเงียบสนิทมืดสลัว มีเพียงแสงไฟสลัวจากโคมที่หัวเตียงส่องลงบนใบหน้าคมเข้มของชายหนุ่มเจ้าของบ้าน ผู้เป็นพี่ชายคนโตที่ยังคงนอนพลิกตัวไปมาอย่างกระสับกระส่าย แม้จะเป็นเวลาตีสามกว่าแล้วก็ตาม
ดวงตาคมที่เคยนิ่งสงบกลับเบิกโพลงด้วยความคิดฟุ้งซ่าน ในหัวของเขาเอาแต่พรึมพรำกับตัวเองไม่หยุด
"ทำไมน่ารักขนาดนี้นะ"
เสียงพึมพำเบาๆ ที่หลุดออกมาท่ามกลางความเงียบ
"เห็นแล้วมันเขี้ยวซะมัด"
มือหนายกขึ้นลูบหน้าผากตัวเองเบาๆ แล้วหัวเราะในลำคออย่างหมั่นไส้ตัวเอง
"ไม่น่าแหละ คุณแม่ถึงเอาไปซ่อนไว้ไกลถึงเชียงใหม่"
ริมฝีปากได้รูปคลี่ยิ้มมุมปากบางๆ แต่กลับแฝงไปด้วยความรู้สึกอบอุ่นและใจเต้นแรงไม่เป็นส่ำ หัวใจที่เคยเย็นชาเหมือนก้อนหินกลับเต้นกระหน่ำอย่างบ้าคลั่งเพียงแค่ได้นึกถึงใบหน้าสวยหวานของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง "น้องสาวบุญธรรม" ที่เพิ่งก้าวเข้ามาในบ้าน
ภาพรอยยิ้มของเธอวนเวียนอยู่ในหัว ทำเอาเขานอนไม่หลับจนถึงตอนนี้
ความรู้สึกสับสนตีวนอยู่ในใจ เหตุใดเด็กสาวคนนั้นถึงมีผลกับหัวใจที่เคยด้านชาของเขาได้มากมายถึงเพียงนี้?
เขาเคยถูกขนานนามว่าเป็น “มนุษย์หัวใจหิน” จากผู้หญิงนับร้อยที่เวียนผ่านเข้ามา ไม่มีใครทำให้เขาหวั่นไหวได้แม้แต่น้อย
แต่วันนี้...เขากลับเสียอาการตั้งแต่แรกเห็น
หัวใจของเขา...กำลังหลอมละลาย เพราะเธอ
@ เช้าวันต่อมา 07.30 น.
ห้องอาหารของบ้านเต็มไปด้วยแสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่านผ้าม่านบางสีขาวอ่อน กลิ่นหอมของอาหารเช้าลอยฟุ้งไปทั่วห้อง สามหนุ่มนั่งล้อมโต๊ะทานข้าวอย่างพร้อมหน้า พร้อมต้อนรับแขกคนสำคัญที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ เด็กสาวผมยาว ใบหน้าหวานละมุน กำลังยิ้มรับความอบอุ่นที่ถาโถมใส่เธอไม่หยุด
"จูนทานนี่หน่อย " : ไวน์
ชายหนุ่มหน้าตาดีตักไข่เจียววางในจานของเธอ พลางส่งยิ้มหวานอย่างเอาอกเอาใจ
"อันนี้ก็อร่อยนะ มาพี่ตักให้ " : ไนท์
เขาตักไส้กรอกวางเคียงกัน แล้วเหลือบตามองหน้าจูนด้วยแววตาเปล่งประกาย
"อันนี้ก็ด้วย " : ไวน์
ไม่ยอมแพ้ พี่ชายคนกลางยื่นมือมาตักขนมปังปิ้งกรอบใส่จานให้เธออีกอย่าง
"กินปลาเยอะๆ เห็นว่าชอบไม่ใช่เหรอ " : ไนท์
น้ำเสียงอ่อนโยนแสดงความใส่ใจ พร้อมกับปลาชิ้นเล็กๆ ที่วางลงอย่างประณีต
"ผักก็มีประโยชน์นะ " : ไนท์
เขายิ้มแห้งๆ เมื่อตักผักใส่จานน้องสาวที่เริ่มทำหน้ากังวลเล็กน้อย
"เออ...คือ...จูนว่า.....พี่ๆ ตักให้ตัวเองบ้างก็ได้นะคะ...ตักเยอะขนาดนี้ ถ้าจูนทานหมด คงต้องอ้วนเป็นหมูแน่ๆ"
เธอพูดพลางยกมือแตะแก้มตัวเองอย่างเขินๆ ริมฝีปากคลี่ยิ้มกว้างอย่างน่าเอ็นดู
"ทำไมล่ะ..ออกจะน่ารัก ถ้าโลกใบนี้มีน้องหมูแบบจูน พี่นี่แหละจะเป็นคนเลี้ยงหมูจูนเอง" : ไวน์
ชายหนุ่มเอียงคอพูดอย่างเจ้าชู้ ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม แววตาส่งมองเธออย่างอ่อนโยน
"555 จริงหรือเปล่าคะ.."
"จริงสิ...พี่เลี้ยงได้ตลอดชีวิตเลยนะ" : ไวน์
เขาจ้องตาเธอแน่วแน่ ราวกับจะสื่ออะไรบางอย่างลึกซึ้ง
"ขอบคุณพี่ๆ ทุกคนนะคะ ที่ไม่รังเกียจจูน แถมยังต้อนรับจูนเป็นอย่างดี"
เธอกล่าวพร้อมยิ้มหวาน ซ่อนความซาบซึ้งไว้ในน้ำเสียง
"พี่ยินดี...อยากมีน้องสาวน่ารักๆ แบบนี้มานานแล้ว ทานเยอะๆ ครับ"
ไวน์ยกมือขึ้นลูบผมหน้าผากเธอเบาๆ สัมผัสอย่างถนอมนุ่มราวกับกลัวผมเธอจะยุ่ง
ทั้งสามนั่งทานข้าวกันอย่างเป็นกันเอง บรรยากาศอบอวลด้วยเสียงหัวเราะและความอบอุ่น
"....ว่าแต่พี่เวย์ไปทำงานแล้วเหรอคะ ไม่เห็นลงมาทานข้าวเลย"
จูนเหลือบตามองรอบโต๊ะอย่างแปลกใจ
"นั่นสิ...ปกติพี่เวย์มาก่อนใครเพื่อน แต่วันนี้ทำไมยังไม่ลงมา แปลก.." : ไนท์
"ไม่สบายหรือเปล่าคะ..."
"ไม่หรอกมั้ง..พี่เวย์ออกจะแข็งแรง คงไม่เจ็บไม่ป่วยง่ายๆ หรอก" : ไวน์
"อย่าสนใจพี่เวย์เลย จูนทานข้าวดีกว่า...ทานเสร็จเดี๋ยวพี่จะพาไปดูหนัง" : ไนท์
"ไม่ได้..กูคิดเอาไว้แล้วว่าจะพาน้องไปซื้อของ ไปช็อปปิ้งกับพี่ดีกว่านะคะ " : ไวน์
"อย่ามาออกลายกับน้อง...หึ..มี 'นะคะ' ด้วย น่ารักตายแหละ.." : ไนท์
"พี่ไวน์เจ้าชู้เหรอคะ" เธอถามพลางหัวเราะเบาๆ ดวงตาส่งประกายหยอกล้อ
"ปะ..เปล่านะครับ..พี่ไม่ใช่คนแบบนั้น" : ไวน์
"เจ้าชู้ตัวพ่อเลยแหละ...จูนอย่าไปใกล้พี่ไวน์เชียว" : ไนท์
"ไอ้เชี่ยไนท์..นั่นปากมึงเหรอ จูนอย่าไปฟัง ไอ้ไนท์มันก็พูดไปเรื่อย พี่ไม่ได้เจ้าชู้สักหน่อย" : ไวน์
"ไม่เจ้าชู้น้อยไปล่ะสิ..จูนรู้ไหม ไอ้พี่ไวน์เปลี่ยนคนควงไม่ซ้ำแต่ละวัน" : ไนท์
"ไอ้ไนท์!!! ไอ้น้องเลว ผีเจาะปากมึงรึไง พูดอยู่ได้" : ไวน์
"5555 จูนว่าไม่แปลกนะคะ ก็พี่ไวน์ออกจะหล่อซะขนาดนั้น สาวๆ ก็คงจะเยอะเป็นธรรมดา"
"ถึงพี่จะหล่อ แต่พี่ก็ยังโสดนะจูน" : ไวน์
"เหอะ...โสดเป็นพักๆ อ่ะดิ" : ไนท์
"จูนว่าพี่ๆ หยุดทะเลาะกันก่อน ขึ้นไปดูพี่เวย์หน่อยดีไหมคะ เผื่อพี่เวย์ไม่สบาย"
"เดี๋ยวให้ป้านวลไปดู ป้านวลครับช่วยไปดูพี่เวย์หน่อยว่าตื่นหรือยัง บอกให้มากินข้าวด้วย" : ไนท์
"ค่ะ คุณไนท์" : ป้านวล
@ 5 นาทีต่อมา
ป้านวลเดินกลับมาพร้อมสีหน้าระคนกังวลเล็กน้อย
"คุณหนูจูนคะ คุณเวย์เหมือนจะไม่ค่อยสบาย บอกอยากให้คุณหนูจูนเอาข้าวต้มขึ้นไปให้หน่อยค่ะ" : ป้านวล
"แล้วทำไมไม่ให้ป้านวลเอาไป มาใช้จูนทำไม" : ไวน์
"คุณเวย์สั่งมาค่ะ ป้าก็ไม่ทราบ" : ป้านวล
"เดี๋ยวจูนเอาไปให้ก็ได้ค่ะ เผื่อพี่เวย์มีเรื่องจะคุยด้วย"
"พี่ไปด้วย / ไปด้วย!" : ไวน์กับไนท์พูดพร้อมกัน ยันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที
"คุณเวย์สั่งว่าให้คุณหนูจูนไปแค่คนเดียวค่ะ ส่วนคุณชายทั้งสองให้ไปเรียนได้แล้ว หากไม่ไปจะตัดบัตรเครดิตทุกใบค่ะ" : ป้านวล
"พี่เวย์ทำแบบนี้ได้ไง ขี้โกงกันชัดๆ" : ไนท์
"นั่นสิ...คิดจะทำคะแนนคนเดียวหรือไง" : ไวน์
"โกงอะไรเหรอคะ ..."
"ปะ..เปล่าครับ...งั้นเดี๋ยวพี่ไปเรียนก่อนนะครับ เย็นนี้จะซื้อขนมมาฝาก" : ไวน์
"กว่าจะได้กิน น้องคงหลับไปซะก่อน" : ไนท์
"พี่ไวน์กลับบ้านดึกเหรอคะ"
"ไม่หรอกจูน..พี่ไวน์กลับเช้าทุกวัน ผู้บ่าวขาเลาะอ่ะ จูนรู้จักไหม" : ไนท์
"ไอ้ไนท์มึงอย่ามาสาดสี...พี่ไม่ได้กลับดึกขนาดนั้นนะจูน บางคืนมีนัดทำรายงานกับเพื่อน ก็มีดึกบ้าง แต่ไม่บ่อยนะ" : ไวน์
"...โกหกน้องไปทำไมกัน ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าพี่อ่ะ ไปทำรายงานเรื่องอะไร ที่ไหน กับใคร" : ไนท์
"หุบปากมึงเลยไอ้น้องชั่ว อย่าไปฟังมันนะจูน" : ไวน์
"พี่ๆ ไปเรียนกันเถอะค่ะ เดี๋ยวจูนจะเอาข้าวต้มไปให้พี่เวย์ ว่าแต่พี่เวย์ดุหรือเปล่าคะ..เมื่อวานจูนเห็นพี่เวย์ดูหน้านิ่งๆ .. จูนกลัวจะทำอะไรไม่เหมาะไม่ควร"
"ไม่ดุหรอก...แต่นิ่งเหมือนก้อนหินอ่ะ" : ไนท์
"แต่จูนไม่ต้องกลัวหรอก...สำหรับจูนน่าจะเป็นข้อยกเว้น ถึงกับไม่ไปทำงาน" : ไวน์
"หมายความว่าอะไรคะ?"
"เปล่า....งั้นเดี๋ยวพี่ไปเรียนก่อนนะ..เย็นนี้พี่รีบกลับ" : ไวน์
"พี่ก็ด้วย ... บาย" : ไนท์
"ค่ะ.."
- Writer
