เพราะความใกล้

Chapter 01/1 : รูมเมท

น่ารังเกียจ...

“อิท...เมย์...” เมริสามองคนรักผ่านม่านน้ำตาอย่างอ้อนวอน แม้จะกลัวสายตาเย็นชาคู่นั้นมากแค่ไหน แต่ตัวเธอเองก็ยังอยากได้โอกาสปรับความเข้าใจกับเขา

“ปล่อย” แต่โอกาสที่ว่านั้น อิทธิพัชร์กลับไม่คิดจะมอบมันให้กับเธออีก เอาเข้าจริงๆ เขาก็ไม่สามารถให้อภัยคนรักอย่างที่เคยพูดไว้ได้ เพราะความรู้สึกในตอนนี้มันเกินกว่าคำว่าให้อภัย มันมากเกินกว่าที่คนๆ หนึ่งจะทนรับไหว มันหนักเกินกว่าหัวใจดวงน้อยๆ ของเขาจะรับไว้ได้ ที่ยังหายใจอยู่ในตอนนี้ได้ก็เป็นไปเพราะกลไกของร่างกาย แต่ตอนนี้เขากลับเหมือนหุ่นยนต์ที่ไร้ซึ่งจิตวิญญาณไปแล้ว มันได้หายไปพร้อมกับวินาทีที่เขาได้เห็นคนรักของตนเองกำลังเล่นชู้อยู่กับชายอื่นที่ไม่ใช่เขา

“มันสกปรก” อิทพูดเสียงเย็น ชายหนุ่มสะบัดชายเสื้อที่หญิงสาวจับออกอย่างเย็นชา

“อิท...” หยดน้ำตาหยดหนึ่งพลันร่วงหล่นจากใบหน้าสวยของเมริสาทันที เธอมองชายที่เคยเป็นคนรักด้วยความตกตะลึงและหวาดกลัวกับแววตาคู่นั้น หญิงสาวเผลอปล่อยมือออกจากเสื้อของเขาโดยไม่รู้ตัว

“เมย์ชั่งหมอนั่นเถอะน่า” ชายหนุ่มผู้มีสถานะเป็นชายชู้เดินมาโอบเอวของเธอไว้ เขามองอิทธิพัชร์ด้วยรอยยิ้มที่เหมือนจะภูมิใจเต็มประดา

“ปล่อยมันไปเถอะ” ชายหนุ่มพูดพร้อมทั้งทำท่าเหมือนเหนือกว่า ทั้งที่จริงๆ แล้วเขากลับกำลังทำเรื่องต่ำๆ อยู่ต่างหาก

“...” อิทส่งเสียงหึ! ในลำคอทีหนึ่งก่อนจะเหยียดยิ้มออกมาอย่างรังเกียจ เขามองทั้งสองด้วยความรู้สึกสมเพช ก่อนจะหันหลังเดินจากไปโดยไม่เหลียวหลังกลับมาอีกเป็นครั้งที่สอง

ขอสาบานว่าจากนี้ไป เขาจะไม่มีวันยกหัวใจให้กับผู้หญิงหน้าไหนอีกเป็นครั้งที่สอง เพราะแค่นี้มันก็เจ็บเกินพอแล้วจริงๆ

“ไม่นะอิท...ไม่! กลับมาก่อน!” เสียงร่ำไห้ของเมริสากำลังพยายามเรียกร้องให้เขาหันกลับมา แต่ทว่ามันสายเกินไปเสียแล้ว เพราะร่างของชายหนุ่มได้หายไปจากสายตาของเธอ ไปพร้อมกับความรักที่แตกสลาย

“เมย์บอกว่ากลับมาก่อนไง!!! กลับมานะ!”

แสงแดดยามเช้าอันอบอุ่นสาดส่องไปทั่วห้องอย่างอ่อนโยน ส่องลอดผ่านม่านปลุกให้ใครบางคนตื่นจากนิทรา ชายหนุ่มขยับตัวช้าๆ จากผ้าห่มหนา ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างเหม่อลอย ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเหม่อมองผ่านเส้นผมไปที่ปลายเท้าอย่างพยายามตั้งสติ ก่อนที่เขาจะหาวออกมาช้าๆ แล้วพาตัวเองลงจากเตียง

“หาว...” สิรภพปิดปากหาวอย่างมึนงงขณะเดินไปที่โต๊ะทำงานที่ตั้งอยู่ข้างเตียงเพื่อหายางรัดผมที่ใช้ประจำ พอหาได้แล้วเขาก็จัดการมัดผมที่ยาวถึงกลางหลังของตัวเองเป็นหางม้าง่ายๆ ก่อนจะเปิดประตูเดินออกมาจากห้องนอนด้วยอาการงัวเงีย

เอาละ...ได้เวลาเริ่มต้นวันใหม่แล้ว

ชายหนุ่มคิดอย่างสดใสขณะก้าวเท้าออกจากห้อง แต่พอก้าวออกมาพ้นประตูไม่ทันไรเขาก็ต้องชะงัก เพราะเผลอเตะเข้ากับกระป๋องเบียร์หน้าห้องเสียเต็มเปา สิรภพค่อยๆ มองตามกระป๋องเบียร์ที่เขาเตะกลิ้งไปด้านหน้าช้าๆ ก่อนจะเงยหน้ามองหาที่มาของมัน นั่นก็คือรูมเมทอีกคนที่ตอนนี้นอนหมดสภาพอยู่ตรงโซฟาหน้าห้อง

เขาก็คืออิทหรืออิทธิพัชร์

รูมเมทของผมเอง

“...” สิถอนหายใจอย่างหน่ายๆ กับคนที่นอนซุกตัวบนโซฟาก่อนจะตัดสินใจเดินไปเอาถุงขยะใบเล็กมาเดินไล่เก็บกระป๋องเบียร์ที่อีกฝ่ายทำตกเกลื่อนกลาดไว้อย่างเซ็งๆ

“เฮ้! ตื่น...” สิเดินไปเรียกคนที่เอาแต่นอนซุกตัวอยู่บนโซฟาอย่างเซ็งๆ ด้วยเพราะอยากให้ตัวการที่สร้างเรื่องมาเก็บกวาดผลงานที่สร้างไว้เอง

แต่ทว่าเรียกเท่าไหร่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากบุคคลที่ท่านเรียก กรุณาใช้ตีนถีบมันเลย…

เชี้ย! ก็ได้แค่คิดอ่ะนะ แต่ให้ลงมือทำก็คงไม่กล้า เฮ้อ!

สิถอนหายใจอย่างหน่ายๆ อีกครั้งและอีกครั้งกับความตื่นยากของรูมเมทคนนี้ ก่อนจะตัดสินใจล้มเลิกการปลุกแล้วรีบทำการเก็บกวาดพวกขยะที่ขวางหูขวางตาเขาให้หมดด้วยตัวเอง

ถ้าสนิทแม่งจะเตะให้กระเด็นเป็นการปลุกเลย เซ็ง!

ผมไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่กับการที่เอาขยะไปทิ้ง แต่ก็นะ เฮ้อ! เวรกรรมของผมจริงๆ พูดแล้วก็เดินไปรดน้ำต้นไม้ดีกว่า เผื่อว่าความเซ็งและความนอยด์จะหายไปบ้าง

สายน้ำค่อยๆ รดพรมลงไปบนต้นไม้ใบสีเขียวทำให้ดูชุ่มฉ่ำ สิรภพนั่งลงมองใบเขียวๆ ที่กำลังสะท้อนกับแสงแดดจนเป็นประกาย ทำให้อารมณ์ขุ่นมัวที่เขามีก่อนหน้านี้เริ่มจะดีขึ้นบ้าง ชายหนุ่มฮัมเพลงเป็นจังหวะเบาๆ ขณะที่รดน้ำต้นไม้ ดวงตาคู่สวยหยักยิ้มน้อยๆ อย่างพอใจในผลงานของตนเอง

ติ๊ด...ติ๊ด...

เสียงเตือนที่ตั้งไว้ดังขึ้น สิรภพจึงละสายตาจากต้นไม้ตรงหน้าแล้วรีบก้าวเดินไปที่ห้องปิดนาฬิกาที่เขาตั้งปลุกไว้ ชายหนุ่มมองนาฬิกาก่อนจะคำนวณเวลาไว้ในใจแล้วรีบเดินไปอาบน้ำแต่งตัว

วันนี้มีคาบเรียนตอน 8 โมง ตอนนี้เวลา 7 โมงเช้า ยังพอมีเวลาเดินไปหาอะไรกินก่อนจะเดินออกไปเรียน

แต่ขณะที่ชายหนุ่มจะเดินออกจากห้องก็ต้องชะงักอีกครั้ง เพราะรูมเมทตัวการอีกคนยังคงนอนหลับไม่ตื่นและไม่มีทีท่าว่าจะตื่นในเวลาอันใกล้นี้แน่ๆ ท่าทางจะนอนฝันร้ายเสียด้วย เพราะเล่นนอนขมวดคิ้วแบบนี้มาเป็นชั่วโมงแล้ว