LIVING IN A LIE

ChAper 1-LIVING IN LIE

""Anak Andito ka nanaman wala ka bang Trabaho? Ang layo nang Maynila mula dito sa ating Probinsya,Hinde ka ba napapagod?Ipapahinga mo na lamang ang Isang Araw mong Day off Uuwi kapa dito,, dapat Ipinapahinga mo na lamang yan sa BoardingHouse,ngunit hinde yon ang ginagawa mo May balak kabang patayin ang katawan mo???yang mga salitang yan ang Una kong narinig pag mulat ko nang aking mga Mata,hinde ko alam kong asan ako basta purong Puti lamang ang aking nakikita, kaya Nakakasigurado akong wala ako sa aming Bahay,, Pinikit kong muli ang aking mga mata para mas mapakinggan ang pinag uusapan nang kong sinong kasama ko dito..

""Ma Hayaan mo na ako hinde din naman ako Mapapakali kong hinde ko makikita si Cristal,ito na lamang ang magagawa ko para pang sukli sa pag ligtas nya sa Buhay ko, at wala naman akong Trabaho nang Resign na ako sa dati kong Trabaho, kong itatanong mo kong bakit?? Kasi ma may nag alok sa aking Mangibang Bansa,

Tapos na ako sa mga Requirements,inaantay ko na lamang ang Flight ko mas Maige na din yon mas mabilis akong makaka-ipon, Mas Mabilis kong Mababayaran ang Utang ko sa Pinangbayad dito sa Ospital, at Syempre mapapagawa na natin ang Pangarap natin Bahay,diba masaya yon ma? Dalawang Taon lang naman pag nakaipon na ako Uuwi na ako uli..

"Anak bakit kaylangan mong Umalis Malaki naman ang Sahod mo sa Kompanya nang Fiance mo???alam na nya ba to??

"" Hinde nya alam at Saka hinde nya na malalaman dahil Hiwalay na kami!!

""Bakit anak??? Ang tagal nyo na basta nyo na lamang itinapon ang mga pinagsamahan nyo sa anong dahilan si Cristal ba???

"" Ma walang kasalanan si Cristal hinde nyo na kailangang malaman kong bkit pero wag nyong isisi kay Cristal, Disisyon naming dalawa na tapusin kong anong meron sa amin.

Hinde kona nakayanan pa ang lahat nang aking naririnig, Nasasaktan ako para sa Tita ko,Masakit para sa akin na Marinig na Nasasaktan ito,Hinde ko lamang siya Tita Parang kapatid at Bestfriend kona rin ito..

Dahan dahan kong Muling Minulat ang aking mga Mata ngunit muli ding pumikit nang masilaw ito sa Ilaw, Tatlong beses ko pa itong Ipinikit at Iminulat, nang masanay na sa Liwanag, Inilibot ko ang aking paningin sa Silid na aking kinalalagyan doon ko lamang napagtanto na nasa Ospital ako nang maramdaman ang nakakabit na Swero sa aking kamay at Oxygen sa aking Ilong,Hinanap ko ang pinagmumulan nang Boses na nag uusap kanina lamang at nasumpungan ko ang Dalawang bulto nang tao sa isang Supa dito sa loob nang aking silid, Kahit medyo malayo kilala ko ang Pigura nang dalawang ito, Si Tita Amanda at ang kanyang Ina na si Lola Mercy.

"Tita!."

Sabay silang napalingon at magkasabay na Tumayo, at nag lakad patungo kong saan ako nakahiga,kita ko ang Galak sa kanilang mga Mata,Mabilis nakalapit si Tita Amanda at may pag-iingat ako nitong niyakap.

"Thank God Cristal Giseng kana, Subrang saya ko ngayon kong alam mo lang Araw -Araw kong Ipinagdarasal na magkamalay kana,Subra kitang na miss Bunso!!.

kumalas ito sa pagkakayakap sa akin at binalingan ang ina.

"" Ma tumawag ka nang Doctor sabihin mong giseng na po si Cristal..

dali dali namang lumabas ang ginang at si Tita ay muling yumakap sa akin, Ramdam kong umiiyak siya dahil sa pag yog-yog nang kanyang balikat, at ramdam ko ang Tumulong Luha nito sa aking Leeg.

"Na Miss Din Kita Tita ko!.

Kumalas lamang ito nang dumating ang Doctor sinuri lamang nito ang aking mga mata, at may tinanong na ilang bagay tungkol sa aking nararamdaman nang matapos akong suriin ay nag paalam din agad ito dahil may emergency pa daw siyang pasyente kaya nag pasalamat na lamang kami dito bago ito umalis.

Nang makaalis ang Doctor ay muli kong hinarap ang mag ina kita ko ang saya sa kanilang mga muka nakangite pa silang nakatingin sa akin.

"Tita ilang Araw ba akong Tulog?? Ramdam ko ang Pangangalay nang aking Katawan at Hirap din akong kumilos parang ngalay na nga akong humiga.""

tanong ko kay Tita nagkatinginan naman ang Dawala sabay pang Napabuntong-hininga nang Malalim na ikina-kunot ko nang Noo ko,Si Lola Merly ang sumagot sa tanong ko at Halos matutop ko ang aking Bibig sa kanyang naging Sagot.

""Hinde Araw Apo!Halos Anim na Buwan kanang Walang Malay at Nakaratay sa Higaang iyan, Halos dito na nga ako tumira dahil sa walang mag babantay sayo."

""Po Ganon po akong Katagal Tulog!?

Hinde ko maiwasang mapaluha sa kadahilanang kahit matagal akong walang Malay, ay hinde sila Nawalan nang Pag-Asa na Gigiseng pa ako,Pero nang Maalala ang Gastusin agad din akong napabaling sa kanila..

""Kong Anim na Buwan po akong walang malay at andito sa Ospital saan po kayo Kumuha nang pang bayad sa aking naging bills?Panigurado madami nanaman ang Utang nila Papa at Mama! Tita gusto kona pong Lumabas, Iuwi mona ako baka hinde na natin kayaning Bayaran pa ang bills dito sa Ospital..

Akma akong Tatayo nang Biglang Sumidhi ang Sakit nang aking Ulo kaya nag aalalang pingilan ako nang Dalawa at Muling Pinahiga.

"Kong Inaalala mo ang Bill mo wag kanang mag-alala Bunso,Dahil Bayad ko na ang mga iyon kanina at ang Susunod mo pang Dalawang Linggong pananatili dito ay Binayaran ko na din,kaya ang mas maganda mong gawin ay mag Pahinga at mag Palakas."nangtatanong na tiningnan ko si Tita Amanda.

""Saan ka Kumuha nang pang bayad Tita?kong Anim na Buwan ako dito kahit alam kong Malaki ang sinasahod mo sa kompanyang pinagtatrabahuhan mo alam kong hinde yon sasapat.Totoo ba yong narinig ko kanina na nangutang ka at Hiwalay na kayo nang Fiance mo??

Tila sila nagulat sa itinanong ko Umiwas sila nang tingin sa akin na parang Ipinahihiwatig na hinde kona dapat pang narinig yon.

""Apo huwag monang Isipin ang bagay na iyon kami na ang bahala doon, Magpahinga Kana at nang mabilis kang Lumakas at nang Mabilis na tayong maka-uwi..

Sumusukong Tinanguan ko na lamang ang Dalawa, dahil alam kong kahit anong pilit ko na mag kwento sila ay wala itong balak na magsalita. Balak nang ipikit ang aking mga mata nang muling may naalala kaya imunulat kong muli ito na siya naman ikinatingen nang Dalawa.

""Tita kong si Lola Merly ang nag babantay sa akin sapol nang dalhin ako dito asan sila Mama at Papa?Hinde ba nila Ako Dumalaw dito?? kita ko ang biglang pag lungkot nang dalawa ngunit panangdalian lamang iyon, pilit silang ngumite sa akin, alam kong may mali pero mukang wala din balak sabihin sa akin at tama nga ang aking hinala nang muling mag salita ang aking Lola.

"Galing sila dito apo katunayan andito sila noong Isang Araw ngunit alam mo naman maliliit pa ang mga kapatid mo kaya gustohin mang bantayan ka nang iyong ina ay hinde niya magawa, at iyong Ama naman ay kailangang kumayod Upang may Pandagdag sa Gastusin dito at Pag kain na rin nang iyong mga kapatid, kaya Kahapon ay Lumuwas na din sila nang Maynila, Hayaan mo mamaya at tatawagan ko sila Panigurado na Matutuwa ang iyong mga Magulang pag nalaman nilang Giseng kana, kaya ipahinga mona mona ang iyong katawan nang sa ganon ay Lumakas ka pa..

Hinde na akong muling nagtanong pa kahit hinde sang ayon sa sinabi ni Lola minabuti ko na lamang ang hinde na magsalita, kita ko sa kanyang mga Mata na iba ang dapat ipahiwatig nito,Kesa mag isip pa nang mag isip nang kong ano pa man ay kailangan ko nang mag pahinga upang magkalakas at Tuloyan na akong makalabas dahil na mimiss kona din naman ang aking mga Kapatid, at Paniguradong madami na akong Nakilasang aralin na kaylanangan ko pang habulin pag tuloyan na akong Gumaling, Hinde naman ako dalawin nang antok kahit anong baling ko at nag hahanap nang komportableng higa ay wala akong makuha, wala naman akong makausap dahil nag paalam ang Dalawa na lalabas mona Upang makakain at kailangan ding Umuwi mona ni Lola, ramdam ko ang inip ngayon nong maiwan akong mag isa, habang mag isa napatulala ako sa kawalan inalala kong bakit nga ba ako naririto muli kong ipinikit ang aking mga Mata, hinde para muling matulog kong hinde para alalahanin kong bakit nga ba ako napunta sa ganitong Klasend Setwasyon! nang Maalala ang dahilan nang aksidente bigla na lamang akong napangite, Hinde ko pinag sisisihan na Iniligtas ko si Tita Amanda walang kahit na katiting na pag sisi ang aking nararamdaman, Bagkos ay Masaya pa nga ako.