Astrid
It's near.... the end is near... prepare yourself destined child...
"What happened? Bakit andami niyang itim na marka sa katawan, Aizen?!"
"Tone down your voice fucker baka magising siya"
"Tch shut it Daniel. So Aizen what the f**k happened to her?"
"I don't know Phoenix so stop asking me tch"
"Da-
"Ssh Quite boys! Ang iingay niyo para kayong mga baliw!"
Unti-unti kong dinilat ang mga mata ko nang makarinig ako ng ingay galing sa ilang pamilyar na boses. Actually, kanina ko pa naririnig ang boses nila though I am quite unconscious.
And from what they have said ay alam kong mayroon nanamang kakaibang nangyari sa katawan ko because of the anger I felt hours ago or whatsoever
"Ayan tuloy nagising na talaga siya! Mga bwiset!" - I heard Sam exclaimed kasabay ng pagbatok niya sa dalawang lalaki na si Daniel at Phoenix. Palihim kong tiningnan ang paligid and I started to act as if I don't know what happened to me.
"How are you Astrid?" - Phoenix asked at kunwaring tumingin ako sa braso ko, to examine it. Though alam ko naman talaga kung anong meron doon. Kumunot ang noo ko kasabay ng pag baling ko sakanila na nagtataka.
"What happened to me? What are these black marks?"
"So you mean you don't know what are those?" - Daniel asked and I tried my best not to scoff. Obvious naman na kasi na hindi ko alam tapos magtatanong pa siya ng ganyan. Oh wait alam ko pala kaso kailangan ko syempreng umarte muna.
"I found you lying on the grass with those marks already so I also don't know what are those" - Singit ni Aizen at binigyan ko lang siya ng marahang tango. Mabuti at marunong ding umarte ang isang to'. I really have this feeling na may alam siya kung ano ang mga markang ito.
I think he knows something about me ang tanong ko nalang ay kung paano at kung saan niya nalaman ang mga bagay na iyon. I lived almost all the years of my life locked inside the forest at wala akong ibang ginawa kundi ang makipaglaban at makaligtas sa bawat araw.
Lahat ng nakakakilala saakin sa lumipas na isang dekada ay patay na.
"Astrid?"
"Huh?" - I blurted kasabay ng paglingon ko kay Sam na puno ng alala ang mukha. s**t! I just spaced out didn't I?
"Kanina ka pa nakatingin or rather nakatitig kay Aizen... may problema ba?" - she asked at ilang beses akong napamura dahil doon. Hindi lang pala ako nag space out kundi tinitigan ko pa pala si Aizen.
"Ah eh wala naman. I am just remembering what happened and how did I got these marks" - I said, trying to sound reasonable at some point. Sam nod her head in agreement, as if her question was indeed answered, however I can't help but to chew the insides of my cheek.
I really need to reveal who the hell is this Aizen guy and why the hell did he know alot about me since I entered this university.
"Teka asan nga pala si Feliz Navidad?" - Daniel suddenly asked which made us look at him. Feliz Navidad?— ahh si Feliz tsk. This guy loves making puns and all. But I am also quite curious about her whereabouts kanina ko pa kasi napapansin na wala ang presensya niya sa paligid, hindi lang dito sa loob ng clinic kundi sa campus. I can't seem to grasp her whole being, hindi ko alam kung ako ha ang may problema o sadyang tinatago lang niya ang presensya niya-but that's not possible for a wind user like her. Madaling mahalo ang amoy niya sa hangin dahil sa kapangyarihan niya.
"Gago ginawa mo pa talagang katatawanan ang pangalan ni Feliz" - Sam snorted and I saw how Daniel rolled his eyes at her.
"Tinatanong ko lang naman kasi kung asan di niyo pa kasi ako masagot" - he snorted back
They are getting comfy being with me in the same roof now, hindi katulad noong una na medyo ilag pa sila saakin, well except for Phoenix na laging sumisira sa araw ko maliban kay Aizen.
"Aba't—
"Tama na tama na! To answer your question sabi niya magpapalakas daw muna siya kasi mamayang gabi na tayo lalabas para lumaban" - Phoenix exclaimed which made frown. Magpapalakas?
Something is not right with that girl at siguro kailangan ko siyang bantayan mamaya, lalong lalo na't mamayang gabi na ang unang pakikipagsapalaran ng mga estudyante sa walang kasiguraduhan.
*
Someone's POV
"Are you sure that this is gonna work out, Master?" - one of my assistant asked which made me let out an evil grin. Mamayang gabi na ang unang gabing mararanasan nila ang sakit ng mawalan ng kaibigan at mahal sa buhay.
Ang unang gabi kung saan marami ang mamatay dahil sa katryadoran ng isa o dalawa. Hmm that sounds really fun to hear.
"We have her on our side, Slave. At sigurado akong malakas na siya ngayon dahil sa nilagay natin sa katawan niya" - I am sure of it. That liquid will surely bring terror to the whole university. At ang likidong iyon din ang magiging dahilan upang pagharian ko ang buong lugar.
Ano naman kung maraming mamatay. Marami pa din namang buhay sa iba't ibang kaharian. And these students here are my very pwn himan sacrifices. Kay gandang pagmasdan kung magkakalat ang dugo at mga laman nila sa kagubatan.
I might even hire someone to paint it for me to display here in my office.
And even that silver haired woman cannot stop the death of many. She is powerless.