Nights Like This

CHAPTER 39

Vance seems... indifferent.

Nakaraan ko pa iyon napansin nang maabutan nya akong lumabas sa office ni Gabriel. Nung una, akala ko wala lang or he's just tired sa dami ng ginagawa nya but as the days goes by, lalo kong hindi sya naiintindihan. Kinakausap nya naman ako regarding sa trabaho pero pag niyayaya ko sya na sumabay sa akin, he's either too busy or he already promised na sasabay kina Sol.

It makes me wonder kung may nagawa aako sa kanya because if I could remember everything correctly, wala naman.

Him and I just got out from the meeting with Ceddie and Gab pero hindi nya pa rin ako kinikibo.

At ngayon, nasa meeting room kami for the weekly meeting and one of our agenda is to talk about the upcoming trip in less than two months. The team all agreed to use the prize this time. Hindi na ako umalma sa gusto ni Gabriel na gamitin because when Vance and I discussed that to them, hindi ako nakarinig ng kahit isang reklamo. Lahat ay game to claim the prize na pinaghirapan namin nung nasa camp kami.

"Ceddie updated me kanina that our visa is already on the proccess and they'll inform us more on the updtes," balita ko sa kanila.

Other than the workload that we have now, nadagdag sa tatrabahuhin ko at ni Vance mostly ang preparations for the trip because ayaw naman namin na un- organized and we are the ones in charge kahit naman nasabi ni Ced na Gabriel hired someone na mag aasikaso sa amin pagdating doon but still, hindi natatapos rito sa office yung responsibility namin sa team.

"I had a meeting with the vice president and he confirmed to me that this trip will be sponsored by the company so you don't have to worry about the expenses. Acccording to him, use the travel well to relax and have a breather," sabi ni Vance.

Nag taas ng kamay si Janine. Tumango ako as a signal for her to ask her question. "How about the itinerary po? Fixed and decided na po ba yun o pwede pang mabago depende sa gusto nating gawin?"

Lumingon ako kay Vance para makiramdam kung sino sa aming dalawa ang mag e- explain. As soon as we locked eyes, agad nya ring iniwas at tinikom ang bibig nya.

"As for that, okay lang na mabago depending on you but please tell us ahead kung may gusto kayong gawin so we could take note of that at maayos ang coordination with the person that will guide us there at para rin maayos tayong ma accomodate," sabi ko sa kanila. Tumango naman sila.

Kanina ko pa inuulanan ng tingin si Vance pero hindi man lang binabalik sa akin.

I am so skeptic about this whole trip at hindi masyadong ma gets si Gabriel sa gusto nya na umalis ako ng isang bansa ng isang linggo as if that will really be the perfect getaway from all the unhhappy things that has happpened but it's not masama naman siguro to grab the opportunity.

Galit sa akin ang pamilya ko ngayon. Well, my parents is mad at me for the fact na hindi nga ako pumayag sa gusto nila. Si kuya naman, we once talked on the phone and gaya ng sabi nya kay Ate Emilia, he's not pushing me but he didn't like the way that I acted that day. Alam ko rin naman iyon. May kasalanan rin naman ako. Unlike kuya, they don't know about my attitude so it came as a shock to my parents, too.

Sumandal ako at ipiinikit ang mata ko sandali to take a pause. Gusto ko nang umuwi at magpahinga. Pinakiramdaman ko lang na lumabas ang lahat at bumalik sa stations nila pero hindi pala ako nag iisa naang buksan ko ulit yung mga mata ko. Naiwan pa si Vance na nililigpit yung mga gamit nya.

"Coffee?" alok ko sa kanya, trying my luck na baka this time um- oo na sya.

"I still have things to do," sagot nya nang hindi nag aangat ng tingin sa akin.

My eyebrows furrowed at agad lumapat ang iritasyon sa mukha ko. "May nagawa ba akong mali sa'yo?"

Hindi ko na kasi talaga maintindihan why he's like pushing me while hindi naman sya ganun sa iba. Ni halos hindi nya ako tapunan ng pansin amantalang nung mgaa nakaraan halos hindi nya ako iwan at kulang na lang bantayan nya ako sa bahay ko araw araw.

Oo naninibago ako. Vance is usually the one who would initiate coffee breaks or lunch pero ngayon, ni ha ni ho wala akong makuha from him and it's bothering me a lot.

Napa tigil sya sa pag sarado ng laptop nya, halatang hindi inaasahan yung sudden outburst ko sa kanya. I keenly observed him and for a moment, he looked like he's guilty.

Tuumikhim sya nang maka bawi at tinuloy yung ginagawa nya.

"Wala kang ginawa Camila," sagot nya in a much softer voice pero hindi pa rin eh.

"Wala pala so ano yung problema? Why are you being like this to me?" I fired at him again.

Hindi ako naniniwalang wala lang. Hindi sya maagiging ganito kung wala lang.

"I am being what? I am not even doing anything to you. I am just letting you do your own thing," depensa nya.

Huminga ako ng malalim, sinadya kong marinig nya na may mali sa sinabi nya. "That's what makes it more confusing to me, Vance. Why? Bakit mo hinahayaan lang ako ngayon? Bakit biglang hindi mo na ako kinaakausap?"

"What do you mean hindi ka kinakausap? Camila, nag usap pa tayo kanina."

"Yes! But we talked about work, Vance!" frustrated kong sabi sa kanya.

"Just..." Vance pressed his lips at itinukod ang dalawang kamay nya sa lamesa. Kitang kita ko yung pag labas ng mga ugat nya sa kamay na para bang roon nya dinidiin yung frustrations nya. "Just don't mind me, Camila."

"How can I not mind you, Vance? Bigla bigla kang naging ganyan?"

"Don't mind me," pilit nya.

"You know, you could just tell me the truth if I did something to you that I am unaware of. I'd rather know the reason kung bakit ganyan ka na sa akin kasi kung mayroon man, maiintindihan ko naman. Gusto ko lang naman malaman kung bakit becasue I feel so awful thinking na nagagalit ka sa akin," sabi ko.

Vance painfully looked at me na para bang tumama sa kanya yung mga sinabi ko. This time, bumalik yung guilt sa mukha ni Vance at nagtagal na iyon roon.

"Hindi. Hindi ako galit sa'yo Camila. Wala kang ginawa. Wala kang kasalanan. Akin lang 'to so just don't mind me," aniya sa mas malabot na tono.

"Ano nga yung totoo? Kasi kahit sabihin mong wala akong kasalanan, hindi yun yung pinaparating ng kilos aat pakikitungo mo kaya hindi ako naniniwala sa'yo!"

Mabibigat na ang pag hinga ko at ramdam na ramdam ko na yung naghahalong tensyon, lamig, at init sa buong meeting room. Hot because of my fired up emotions while coldness because of his stone cold expression and it it's creating a tension between us.

Binuka ni Vance ang bibig nya, handa ng mag salita kaso parehas kaming natigilan nang biglang bumukas ang pinto ng meeting room at dumungaw ang ulo ni Janine sa maliit na siwang na binuksan nya.

Nag iwas ako ng tingin at pilit na kinalma aang sarili ko.

"Kunin ko lang po yung gamit ko. Sorry po," aniya at tuluyang binukasan yung pinto at pumasok. Kita ko sa sulok ng mata ko ang palipat lipat ang tingin nya sa amin ni Vance. And by now, ramdam na nya yung kaakaiba because she's being careful.

"Tell the team na mag break muna kayo," sabi ni Vance kasy Janine na dumaan sa likod nya.

"Opo, sir."

Nakuha na ni Janine yung pencil case na na naka patong at naka labas na sya pero no one dared to continue yung mainit na sagutan namin ni Vance kanina.

Nararamdaman kong nakatingin sya sa akin pero ako naman ang hindi nag tatapon ng tingin sa kanya.

I just feel so awful that it's going down like this. Naiinis ako na ganito yung nangyayari sa aming dalawa but at the same time, natatakot ako na tuluyang lumayo si Vance sa akin. Sa lahat ng tao, sya yung ka huli- hulihang ayaw kong mawala sa akin so I want him to tell me the problem para maayos ko.

Ayaw ko kasi syang mawala.

Walang nagsasalita sa amin ni Vance at nagpapakiramdaman lang kaming dalawa habang nasa magkabilang dulo kami ng lamesa.

"I am sorry Camila," sabi nya sa akin.

Binaling ko yung tingin ko sa kanya at wala na yung cold aura na bumabalot sa kanya. Parehas na kaming kalmado ngayon, hindi katulad kanina na parehas kaming may pinaglalaban na point.

"Sorry? For what? You're sorry kasi tuluyan mo na akong iiwasan," sabi ko sa kanya.

Umiling ni Vance and he pushed the rim of his glasses. "No. I am sorry for putting a distance between us. I am sorry for being a total jerk these past few days. I am sorry for making you feel awful."

Habang sinasabi nya ang nga iyon ay unti unti nya ring pinuputol yung distansya sa paligid naking dalawa. Tumigil sys sa harap ko at umupo sa edge ng lamesa na nasa kanan ko habang ang direction nya ay naka harap sa akin.

"Why?" tanong ko ulit.

Hinding hindi ako titigil hangga't hindi ko nakukuha yung sagot mula sa kanya at hindi ako titigil hangga't hindi malinaw sa akin ang lahat.

Saglit na tumahimik ulit yung paligid and I looked at Vance. He's like trying to weigh the things that he's about to say.

"I got consumed by my insecurity," halos pa bulong na pag amin nya.

Naguguluhan akong napa- tingin sa kanya.

"Anong ibig mong sabihin?" tanong ko.

"Narinig ko yung usapan nyo ni Gabriel and I felt insecure," aniya.

Yung gulat ko kanina, mas may igu- gulat pa pala. Yumuko si Vance at kutang kita ko ang pag galaw ng mga panga nya.

"Camila, I also want to do something for you. Gusto ko rin protektahan ka sa mga bagay na nagbibigay ng sakit sa'yo. Gusto ko rin na tulungan ka sa mga problema mo but I f*****g don't know kung paano while some other guy can do that easily for you and I hate that," mapait na pag amin nya.

I instantly froze on my seat.

That came out as a great revelation to me. Sa lahat ng rason kung bakit sya ganun, this is not what I expected it to be. Heck. Ni hindi man lang sumagi ss isip ko na ganito ang dahilan.

"Vance..."

"Yeah. I hate that. I know that I am not in the position but that's how I feel. Pakiramdam ko ang useless ko na wala man lang akong magawa para sa 'yo. Pero si Gabriel... Lalo na si Gabriel kayang kaya."

Sa sunod sunod na revelation na nakukuha ko, hindi ko na tuloy alam kung paano ko ipo- proseso lahat. Hindi ko rin alam kung paano sasabihin sa kanya na mali sya.

Kasi sa lahat ng mga pinroblema ko, lahat nandun sya para bantayan , alagaan at iparamdam sa akin na hindi ako nag iisa kaya hindi nya puwedeng sa bihin na wala syang nagawa para sa akin kasi sa kanya ako laging kumakapit.

Nang sabihin ni Vance iyon, lahat ng inis at frustration ko sa kanya, nawala na lang bigla.

Kinuha ni Vance ang kamay kong nanlalamig na nakapatong sa lamesa at hinawakan. Ang init ng kamay nya, sapat para bigyan ako ng warmth sa kamay at malakas na dagundong sa puso.

He holds my hand delicately like it is a precious thing for him. His thumbs sofly caressed the top of my hands and looked at me with a sparkling eyes.

"I want to be the best for you," malambing na sabi nya.

I smiled at him.

Perhaps, saying 'I want to be the best for you' while holding my hand is way better than saying I like you.