ของหวงประธานเย็นชา

คนของท่านประธาน

มาธวีตื่นขึ้นมาในเช้าวันอาทิตย์ด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้งและปวดร้าวไปทั่วร่าง เธอขยับตัวเล็กน้อยก็รู้สึกถึงอ้อมแขนที่โอบกอดไว้แน่นจากด้านหลัง องศาตื่นแล้วเอาคางเกยอยู่บนไหล่เปลือยเปล่าของเธอ สูดดมกลิ่นหอมจากเส้นผมของเธออย่างพึงพอใจ

“ตื่นแล้วเหรอน้ำผึ้งของผม” องศากระซิบด้วยน้ำเสียงอบอุ่นและเป็นกันเอง ซึ่งแตกต่างจากน้ำเสียงเย็นชาในที่ทำงานโดยสิ้นเชิง

มาธวีพยายามดึงสติกลับมา เธอค่อย ๆ พลิกตัวกลับไปเผชิญหน้ากับเขา

“คุณองศา...” หญิงสาวเรียกชื่อเขาแผ่วเบา เธอกำลังรู้สึกที่สับสนและอายเกินกว่าจะมองหน้าเขาได้ เมื่อคืนเธอปล่อยกายปล่อยใจไปกับอารมณ์จนลืมคิดถึงสถานะของตนเองว่าเป็นแค่นักศึกษาฝึกงาน

องศาเลื่อนมือขึ้นมาสัมผัสที่พวงแก้มของเธอ แล้วยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน เป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้มีความเจ้าเล่ห์ หัวใจของเธอยังคงเต้นแรงเมื่อนึกถึงทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในคืน

“หนูขอกลับห้องได้ไหมคะ”

“ผึ้ง....คุณต้องไม่ลืมสิว่าเราตกลงกันไว้แล้ว”

“แต่หนูกลัวจะพลาดตอนไปฝึกงานค่ะ หนูขอตัวไปอาบน้ำก่อนได้ไหม”

“อาบที่นี่ก็ได้”

“แต่ชุดหนูอยู่ในห้องนั้นนี่คะ”

“งั้นเดี๋ยวค่อยคุยกันนะ” พูดจบเขาก็เดินเข้าห้องน้ำ ส่วนหญิงสาวก็รีบลุกขึ้นแล้วหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำที่อยู่ในตู้ของเขาขึ้นมาสวมก่อนจะรีบกลับไปยังห้องนอนของตนเอง

มาธวีอาบน้ำแต่งตัวและเก็บกระเป๋าเดินทางออกมาบริเวณห้องรับแขกที่องศาออกมานั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“นี่เก็บของจะไปไหนจะ หนีผมไปเหรอ”

“ก็วันนี้เราต้องกลับกันแล้วนี่คะ”

“ผมรู้แต่เราไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้นะ นั่งก่อนสิ ผมว่าเราต้องคุยกันนะ”

“หนูรู้ว่าคุณจะคุยเรื่องอะไร” เธอตอบเสียงเบา พลางหลบสายตาเขา หัวใจเธอสั่นระรัว ไม่แน่ใจว่าที่รู้สึกหน่วง ๆ อยู่ตอนนี้คือความโล่งใจหรือเจ็บปวดกันแน่ หญิงสาวนั่งลงข้าง ๆ และรอคอยฟังอย่างตั้งใจ

“หลังจากที่เราก้าวเท้าออกจากบ้านพักหลังนี้ไป ทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมคุณเข้าใจดีใช่ไหม” องศาไม่อยากจะพูดแบบนี้แต่เขากลัวว่าถ้าคนอื่นรู้เรื่องความสัมพันธ์มันอาจจะกระทบกับการฝึกงานของเธอ

“หนูรู้ค่ะ ทุกอย่างที่นี่จะเป็นความลับคุณองศาไม่ต้องห่วงนะคะ คุณเองก็คงไม่อยากให้ใครรู้เหมือนกันใช่ไหม” หญิงสาวพูดเสียงเรียบแต่ในใจรู้สึกเจ็บปวด

“แน่นอนความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับผมจะคงอยู่ในฐานะ ท่านประธานกับนักศึกษาฝึกงานเท่านั้น”

“ไม่มีใครจะรู้เรื่องคืนนี้และคุณจะยังคงเป็นนักศึกษาฝึกงานที่ถูกเลือกให้มาช่วยงานเพราะความสามารถ” เขาใช้นิ้วมือเกลี่ยรอยแดงจาง ๆ บนต้นคอที่เกิดจากความรุนแรงในบทรักเมื่อคืน เขายอมรับว่าควบคุมตัวเองไม่ได้เลยเวลาที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับมาธวี ทั้งที่เขาเองก็เคยนอนกับผู้หญิงที่สวยกว่าเซ็กซี่กว่ามาก็หลายคนแต่ไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกดีและมีความสุขเท่าเธอเลย

มาธวีรู้สึกเหมือนถูกตอกย้ำด้วยความจริงที่โหดร้าย แต่เธอก็เข้าใจดีว่านี่คือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเธอเพราะถ้ามีคนอื่นรู้คนที่เดือดร้อนก็มีแค่เธอ

“คุณต้องรักษาความลับให้ดีนะคะคุณองศา” มาธวีขอร้องด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ผมสัญญา แต่ตอนนี้เรามาใช้เวลาที่เหลืออยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขดีกว่าไหม” องศาโน้มตัวลงมาจูบหน้าผากของเธออย่างแผ่วเบาเป็นจูบที่เปี่ยมไปด้วยความหวงแหนและปลอบโยน

ทั้งสองใช้เวลาช่วงที่เหลืออย่างผ่อนคลายจนถึงเวลาเที่ยงก็เช็กเอาต์ออกจากบ้านพักและเดินทางไปสนามบินเพื่อขึ้นเครื่องกลับกรุงเทพฯ

ตลอดเวลาที่อยู่บนเครื่องมาธวีและองศาก็ไม่ได้คุยอะไรกันเลยบรรยากาศมันดูอึดอัดมากกว่าวันแรกที่มา

เมื่อเครื่องบินลงจอดที่สนามบินดอนเมืองเวลาบ่าย องศาหันมาพูดกับมาธวีด้วยน้ำเสียงที่กลับมาเป็นทางการเล็กน้อย

“คุณทำงานได้ดีมากนะน้ำผึ้ง”

“ขอบคุณค่ะ” มาธวีตอบรับอย่างสุภาพและรักษาระยะห่างตามที่ตกลงกันไว้

“ก่อนจะกลับบ้าน ผมว่าเราหาอะไรทานกันก่อนดีไหม” องศาเสนอ

“คุณไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ค่ะ หนูเกรงใจ”

“ผมแค่ไม่อยากให้คุณกลับไปถึงบ้านทั้งที่ยังไม่ได้ทานอะไร”

“แต่เราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอคะ ว่าจะทำเหมือนทุกอย่างไม่เคยเกิดขึ้น”

“ใช่ ผมจำได้ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผมจะปล่อยให้คุณหิว”

คำพูดธรรมดากลับทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง

“แต่หนูกลัวคนอื่นเห็น”

“จะเห็นก็ไม่แปลกอะไรนี่ เรามาทำงานด้วยกันนะ คุณคิดมากเกินไปแล้ว แค่ชั่วโมงเดียว” องศาเห็นความลังเลในดวงตาของเธอจึงเสริมด้วยรอยยิ้มที่ทำให้เธอปฏิเสธยาก

“หนูไม่หิวเท่าไหร่”

“แต่ผมหิวนะ ไปเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ”

“ก็ได้ค่ะ” สุดท้ายมาธวีก็ต้านทานคำขอขององศาไม่ได้ หญิงสาวกลัวว่าถ้าทำให้เขาไม่พอใจขึ้นมามันจะกระทบกับการฝึกงานของเธอ ในตอนนี้อะไรที่ยอมได้มาธวีก็คงต้องยอมเขาไปก่อนแต่ถ้าฝึกงานเสร็จเธอก็จะไม่อยู่ใต้อาณัติเขาอีกต่อไป

องศาพาเธอไปทานอาหารที่ร้านอาหารหรูในโรงแรมใจกลางกรุงเทพฯ เป็นร้านที่เงียบสงบและเป็นส่วนตัว มาธวีรู้ดีว่าเขาเลือกสถานที่นี้เพื่อหลีกเลี่ยงการพบเจอใครในบริษัท

“อร่อยไหม”

“ค่ะ”

“คุณแก้วน่าจะบอกแล้วว่าร้านนี้เป็นหนึ่งในร้านที่ผมมักจะพาลูกค้ามาทาน”

“พี่แก้วให้รายชื่อร้านอาหารมาแล้วค่ะ แต่หนูยังจำได้ไม่หมดค่ะ”

“ไม่ต้องจำหรอก ข้อมูลพวกนี้ถ้าอยากได้ก็หาในคอมพิวเตอร์เอาก็ได้เพราะถ้าให้จำทุกอย่างหัวคุณลงระเบิดก่อน”

การสนทนาในช่วงทานอาหารยังคงเป็นเรื่องงานเป็นหลัก แต่ก็มีช่วงที่องศาถามถึงเรื่องส่วนตัวของเธออย่างเนียน ๆ ทำให้มาธวีรู้สึกว่ากำแพงที่เธอกำลังสร้างนั้นสั่นคลอนอยู่ตลอดเวลา

“คุณมีธุระที่ต้องไปทำที่ไหนก่อนกลับบ้านไหม” องศาถามเมื่อทานอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“ไม่มีค่ะ หนูว่าเราแยกกันตรงนี้เลยก็ได้นะคะเดี๋ยวหนูเรียกแท็กซี่กลับเอง คุณคงอยากรีบกลับไปพักผ่อน” มาธวีพูดอย่างเกรงใจ

“ขึ้นรถเถอะ ไปส่งคุณมันคงไม่เสียเวลาเท่าไหร่หรอกมั้ง”

“ก็ได้ค่ะ จอดที่หน้าปากซอยเหมือนเดิมนะคะ”

“ทำไมล่ะ หรือกลัวคุณยายจะถาม คุณไม่บอกท่านเหรอว่าไปทำงานกับบริษัท”

“หนูบอกยายไปแล้วค่ะว่าไปทำงานกับบริษัทแต่ที่หนูไม่ให้คุณไปส่งถึงบ้านก็เพราะบ้านหนูอยู่ในซอยลึกและค่อนข้างแคบค่ะ รถเข้าไม่สะดวก” มาธวีพยายามอธิบายด้วยเหตุผลที่ดูสมจริงที่สุดแต่อันที่จริงแล้วหญิงสาวไม่อยากให้องศารู้ว่าบ้านของเธออยู่ที่ไหน

“เหตุผลก็ดีนะแต่ผมคงจะไม่ปล่อยให้คุณต้องลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปในซอยด้วยตัวเองหรอกนะ มันหนักเกินกว่าที่คุณจะลากเข้าซอยลึกแบบที่คุณพูดได้” เขาเหลือบมองไปยังกระเป๋าเดินทางขนาดกลางที่วางอยู่เบาะหลัง

“ไม่เป็นไรค่ะ” มาธวีพยายามยืนกราน แต่ความจริงเธอก็รู้สึกหนักใจกับกระเป๋าอยู่เหมือนกัน

“อย่าดื้อไปหน่อยเลย เราก็เหนื่อยด้วยกันทั้งคู่และผมรู้ว่าคุณน่าจะเหนื่อยมากกว่าผมนะ อย่าลืมว่าคุณยังเป็นคนของผม” เขาพูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ทำให้มาธวียอมจำนน

มาธวีหน้าแดงก่ำกับคำว่าคนของผมที่เขาใช้ เขาอาจพูดในบริบทที่สื่อถึงความสัมพันธ์ระหว่างประธานบริษัทกับนักศึกษาฝึกงานแต่ก็ทำให้เธอรู้สึกถึงความใส่ใจแม้จะเพียงเล็กน้อยก็ตาม

“บอกทางผมมาก็แล้วกันนะ”

เขาขับรถเข้าไปตามที่อยู่ที่มาธวีบอก เมื่อรถคันหรูขององศาเลี้ยวเข้าสู่ซอยบ้านที่ค่อนข้างเงียบสงบ องศามองไปรอบ ๆ และรู้สึกว่าตนเองคิดไม่ผิดเลยที่ขับรถมาส่งเธอถึงบ้าน

“อยู่กับยายแค่สองคนเหรอ”

“ค่ะ”

“จะไม่เชิญผมเข้าไปข้างในหน่อยเหรอ”

“ไม่ดีกว่าค่ะ คุณองศาควรรีบกลับไปพักนะคะ”

“คุณเองก็เหมือนกันนะ พรุ่งนี้เจอกันที่บริษัท”

“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” หญิงสาวยกมือไว้ชอบคุณก่อนจะเดินลงมาจากรถและเปิดประตูหลังหยิบกระเป๋าของตนเองลงมาด้วย

เมื่อหญิงสาวเดินเข้าไปในบ้านองศาก็มองตามหลังและคิดว่าสักวันคงได้เข้าไปข้างในบ้างแต่นั่นต้องหลังจากที่เธอฝึกงานเสร็จแล้ว