ของหวงประธานเย็นชา

เจ้าแผนการ

เช้าวันเสาร์ที่มาถึงพร้อมกับความตื่นเต้นของมาธวี หญิงสาวตื่นตั้งแต่เช้า เธอจัดกระเป๋าเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อวานเย็น เช้านี้ทุกอย่างจึงเรียบร้อยก่อนเวลา เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตาคู่กับกางเกงขายาวทรงสุภาพ เธอตั้งใจแต่งกายให้ดูเป็นมืออาชีพที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อสร้างความน่าเชื่อถือให้กับบริษัท เธอมาถึงสนามบินดอนเมืองก่อนเวลาที่นัดไว้

หลังจากยืนรออยู่ไม่นานก็เห็นชไมพรเดินมาพร้อมกับองศา ที่แต่งกายด้วยชุดสูทพอดีตัวเหมือนกับทุกครั้งที่เข้าบริษัทเพราะจากตารางที่กำหนดไว้เขาจะต้องไปเจอลูกค้าเมื่อลงจากเครื่องทันที

“สวัสดีค่ะคุณองศา สวัสดีค่ะพี่แก้ว” มาธวีรีบยกมือไหว้

“สวัสดี” องศาตอบสั้น ๆ และมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ก่อนจะหันไปสนใจบอร์ดเที่ยวบิน

“สวัสดีจ้ะ มารอพี่นานแล้วเหรอผึ้ง”

“ไม่นานค่ะ พี่แก้วเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ดูไม่สบายเลย” มาธวีถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อสังเกตเห็นว่าชไมพรมีเหงื่อซึมที่หน้าผากเล็กน้อย

ชไมพรยิ้มเจื่อน ๆ ก่อนจะถอนหายใจยาว “พี่มีเรื่องด่วนมาก ๆ ที่ต้องบอกผึ้ง”

“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ”

“พี่คงไปกับผึ้งไม่ได้แล้วล่ะนะ”

“ทำไมล่ะคะ” มาธวีตกใจเพราะนั่นหมายความว่าเธอจะต้องเดินทางไปกับองศาแค่สองคน

“คือคุณหมอที่พี่ฝากครรภ์ด้วย เพิ่งโทรมาแจ้งเลื่อนนัดตรวจจากเช้าวันจันทร์ มาเป็นบ่ายวันอาทิตย์น่ะสิ พี่กังวลมากเลยนะผึ้งเพราะคุณหมอจะไม่อยู่หลายวัน ถ้าพลาดนัดนี้ไป พี่คงต้องรอไปอีกหลายวัน” ชไมพรมีสีหน้ากังวล

“แล้วหนูต้องไปกับคุณองศาสองคนเหรอคะ” มาธวีมองไปที่องศาที่กำลังยืนนิ่ง ๆ ฟังบทสนทนาของพวกเธออยู่

“ใช่จ้ะ แต่ไม่ต้องกังวลนะ งานนี้ไม่ยากเท่าไหร่ พี่เตรียมข้อมูลทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว” ชไมพรรีบดึงมาธวีเข้ามาใกล้แล้วยื่นเอกสารปึกใหญ่ให้เธอ

“นี่คือรายละเอียดทั้งหมดในการเจรจากับคุณปีเตอร์ ลูกค้าชาวอเมริกาพี่สรุปไว้ให้ทุกขั้นตอนแล้วนะ ส่วนใหญ่ก็แค่การต้อนรับการพูดคุยเรื่องทั่วไปและการพาชมสถานที่”

“ค่ะพี่แก้ว”

“พี่จองบ้านพักไว้แล้วนะ บ้านหลังนั้นมีสองห้องนอนแยกกันอยู่แล้ว ส่วนพี่ก็โทรยกเลิกเที่ยวบินไปแล้วนะ ที่เหลือผึ้งทำหน้าที่แทนพี่ได้สบายมาก”

“หน้าที่ของคุณคือการทำงานให้ลุล่วงตามที่ได้รับมอบหมาย ถ้าทำไม่ได้ก็บอกมาตรง ๆ ผมจะได้ไปคนเดียว” องศาหันมาพูดด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด

คำพูดขององศาทำให้มาธวีไม่มีทางเลือกอีกต่อไป การปฏิเสธตอนนี้เท่ากับเป็นการยอมรับว่าเธอไร้ความสามารถ

“หนูทำได้ค่ะคุณองศา” มาธวีตอบเสียงหนักแน่น

“ดี” องศาพูดจบก็เดินไปเช็กอิน

“พี่ขอโทษจริงๆ นะผึ้ง แต่พี่เชื่อมั่นในตัวหนูนะ พี่ฝากทุกอย่างด้วยนะ ถ้าไม่เข้าใจตรงไหนก็โทรมาหาพี่นะ” ชไมพรส่งยิ้มให้มาธวีอย่างขอโทษ

“ค่ะพี่แก้ว หนูไปก่อนนะคะ”

‘คุณหมอเลื่อนนัดเหรอบังเอิญไปหน่อยไหมนะ’ มาธวีรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินตามองศาเข้าไปยังประตูผู้โดยสารขาออก

สิ่งที่มาธวีไม่รู้คือ แผนการทั้งหมดถูกจัดฉากไว้โดยองศาตั้งแต่ต้น

สองวันก่อนองศาได้โทรหาคุณหมอวารินทร์ซึ่งเป็นพี่ชายแท้ๆ ของเขาและเป็นสูตินรีแพทย์ที่ชไมพรฝากครรภ์อยู่

“พี่วาร์... เลื่อนนัดตรวจคุณแก้วไปเป็นบ่ายวันอาทิตย์ให้หน่อย” องศาสั่งพี่ชายของเขาอย่างไม่มีการต่อรอง

“อะไรของแกวะองศา จู่ ๆ จะให้ฉันเลื่อนนัดคนไข้ด่วนเนี่ยนะ มีเหตุผลหน่อยสิ”

“ธุระส่วนตัว พี่วาร์ทำตามที่ผมบอกเถอะน่าผมขอร้อง”

“ไม่ล่ะ ฉันไม่ทำอะไรที่ไร้เหตุผล เล่าให้ฉันฟังว่าทำไมต้องให้ฉันโกหกคนไข้ด้วย ถ้าไม่เล่าฉันก็จะวางสาย”

แล้วองศาก็เล่าให้พี่ชายฟังคร่าว ๆ ถึงแผนการของเขาที่จะอยู่กันตามลำพังกับมาธวีแค่สองคน

“ฉันว่าแกกำลังเล่นเกมที่อันตรายนะไอ้น้องชาย”

“ผมรู้... แต่ผมสนุก”

องศายิ้มอย่างพึงพอใจในใจ เขาไม่ต้องการแค่ให้เธอเป็นผู้ช่วยแต่เขาต้องการให้เธออยู่ข้างกาย

เมื่อถึงสมุยทั้งคู่ขึ้นรถตู้ส่วนตัวที่บริษัทเตรียมไว้เพื่อเดินทางไปโรงแรมแห่งหนึ่งทั้งคู่ใช้เวลาประชุมกับเอเจนต์และลูกค้าชาวต่างชาติซึ่งเดินทางมาดูบ้านจริง มาธวีทำหน้าที่แปลและอธิบายรายละเอียดได้อย่างคล่องแคล่วจนองศาอดชื่นชมในใจไม่ได้เขารู้สึกพอใจมากที่เธอไม่ได้มีแค่ความสวยแต่ยังมีความสามารถอีกด้วย

เมื่อการเจรจาเสร็จสิ้นลงในเวลาประมาณห้าโมงเย็นจากนั้นองศาก็พาทุกคนไปทานข้าวที่โรงแรมจนถึงเวลาสองทุ่มองศาก็หันมาพูดกับมาธวี

“วันนี้คุณทำได้ดีมาก” นั่นเป็นประโยคแรกที่เขาพูดถึงงานในรอบวัน

“ขอบคุณค่ะคุณองศา”

“ผมจะไปดื่มกับคุณปีเตอร์ที่คลับริมหาด คุณกลับไปพักผ่อนที่บ้านได้เลย คุณสามารถใช้เวลาตามสบาย”

“ได้ค่ะ” มาธวีรีบตอบรับอย่างยินดี การที่เขาไปกับลูกค้าเท่ากับเธอจะได้มีเวลาส่วนตัว

เมื่อมาถึงบ้านพักมาธวีก็เดินสำรวจบ้านพักอย่างละเอียด บ้านหลังนี้ตกแต่งอย่างสวยงามทันสมัย มีกระจกบานใหญ่ที่เผยให้เห็นวิวทะเลและสระว่ายน้ำที่ทอดยาวออกไป

เธอยืนมองสระว่ายน้ำสีฟ้าครามที่สะท้อนแสงไฟยามค่ำคืนอยู่ครู่หนึ่ง

‘ไหน ๆ ก็มาถึงที่แล้วถ้าไม่ลงว่ายน้ำคงเสียดายแย่’

มาธวีตัดสินใจเดินไปที่กระเป๋าเดินทางแล้วหยิบ บิกินี่ตัวเก่งสีฟ้าครามออกมาสวมก่อนจะเดินออกมาที่สระว่ายน้ำ

เธอปล่อยให้ร่างกายดำดิ่งลงไปในน้ำเย็นสบาย สระว่ายน้ำส่วนตัวที่เงียบสงบในยามค่ำคืนทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมยาวของเธอเปียกแนบไปกับแผ่นหลังขาวนวล เสียงคลื่นกระทบฝั่งทำให้เธอรู้สึกสบายจนหญิงสาวเผลอยิ้มออกมา

มาธวีพลิกตัวนอนหงาย ปล่อยให้ตัวเองลอยอยู่บนผิวน้ำ ดวงตาจับจ้องไปยังท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว เธอลืมเรื่ององศา และปล่อยให้ตัวเองจมอยู่ในความเงียบสงบของค่ำคืนที่สมุย

เวลาผ่านไปค่อนข้างนานองศาก็เดินเข้ามาในวิลล่าด้วยท่าทางที่ดูผ่อนคลายเล็กน้อย เขาเดินตรงไปยังกระจกบานใหญ่ที่มองเห็นสระว่ายน้ำแล้วสายตาของเขาหยุดนิ่งเมื่อเห็นมาธวีอยู่ในชุดบิกินี่ องศาหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้นดวงตาคมกริบไล่มองเธอตั้งแต่ไหล่มนลงไปถึงขาเรียวยาวที่กำลังเตะน้ำอยู่เบา ๆ

แสงไฟสระสะท้อนเรือนร่างอ่อนช้อยของหญิงสาวที่ขยับตัวอย่างไม่รู้ตัวว่ามีคนมองอยู่ ความรู้สึกบางอย่างในใจชายหนุ่มพุ่งขึ้นทันทีทั้งคิดถึงทั้งอยากเข้าใกล้

“ว่ายน้ำคนเดียว ไม่กลัวเหรอ” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหลังทำให้เธอตกใจหันกลับมาทันที

“คุณองศา หนู... หนูคิดว่าคุณอยู่กับลูกค้า”

“ก็ไปมาแล้วแต่ก็รีบกลับ ไม่อยากทิ้งให้คุณเหงาอยู่คนเดียว ให้ผมลงไปว่ายน้ำด้วยไหม?” เขายิ้มมุมปาก เดินเข้ามาใกล้ขอบสระ

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูขึ้นแล้ว”

“แต่วันนี้เหนื่อยทั้งวัน ว่ายน้ำหน่อยจะได้ผ่อนคลาย”

พูดจบเขาก็ถอดเสื้อเชิ้ตและกางเกงขายาวออกจนเหลือแค่เพียงบ็อกเซอร์สีขาวเผยให้เห็นกล้ามเนื้อแน่นชัดทุกส่วนภายใต้แสงไฟสลัวทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบหลุดจากอก

“คุณองศา”

องศาก้าวลงสระอย่างช้า ๆ มาธวีรีบขยับหนีไปอีกฝั่งแต่เขาก็ว่ายเข้ามาใกล้จนเธอคิดว่ามันใกล้จนเกินไป

“คุณอย่ามาใกล้แบบนี้สิคะ”

“ทำไมล่ะ กลัวผมเหรอ”

“ไม่ใช่ค่ะ แต่...มันไม่เหมาะสม”

“หรือว่ากลัวจะเผลอใจอีกครั้ง” องศาหยุดมองหน้าเธอ ดวงตาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หญิงสาวอ่านไม่ออก

“คุณหมายความว่ายังไงคะ” เธอชะงัก หัวใจเต้นแรง

“ผมหมายถึงคืนนั้นผมยังจำได้ทุกวินาที” เขากระซิบเบาๆ

“คุณองศา...” เสียงเธอสั่น เธอหันหนีสายตาเขาแต่ก็ถูกมือใหญ่คว้าไว้เบา

“ผมไม่ได้ต้องการให้คุณกลัว ผมแค่อยากให้คุณรู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมไม่เคยลืมเลยแล้วคุณล่ะลืมมันไปแล้วหรือเปล่าน้ำผึ้ง”

หัวใจของมาธวีแทบเต้นแรง เธอทั้งสับสนทั้งหวั่นไหวและไม่รู้จะตอบอย่างไร

ลมทะเลยามค่ำคืนพัดผ่าน เสียงคลื่นแผ่วเบาเหมือนจะเป็นพยานให้กับความรู้สึกที่ยังไม่จางของทั้งคู่ ความรู้สึกที่กำลังเริ่มกลับมาชัดเจนอีกครั้ง