ของหวงประธานเย็นชา

ทำแบบนี้ทำไม

มาธวีรีบว่ายออกห่างแล้วปีนขึ้นจากสระทันทีเพื่อไปหาผ้าเช็ดตัวแต่แขนแข็งแรงขององศาก็คว้าเอวของเธอไว้ก่อนที่เธอจะขึ้นมาจากสระ

“จะรีบไปไหนน้ำผึ้ง”

“ปล่อยหนูนะคะคุณองศา” มาธวีพยายามดิ้น แต่ร่างกายของเธอกลับถูกรวบเข้าหาอกที่เปียกชื้นของเขา

“ผมก็แค่จะมาว่ายน้ำเหมือนที่คุณทำนั่นแหละ อย่ากลัวผมเลยที่นี่ไม่มีใครมีแค่เราสองคน” องศากระซิบเบาๆ ข้างหูเธอ

ภายใต้แสงจากโคมไฟข้างสระและท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว องศาโอบกอดมาธวีไว้กลางสระว่ายน้ำ ความใกล้ชิดแบบนี้ทำให้มาธวีรู้สึกถึงความอันตรายที่กำลังจะมาถึง

“คุณองศา…แบบนี้มันไม่เหมาะมั้งคะ”

“ไม่เหมาะตรงไหน ก็แค่ว่ายน้ำหรือว่ากลัวผมจะทำอะไร”

“หนูแค่ไม่อยากให้มันดูไม่ดีค่ะ”

“ผมว่าเรื่องดูดีหรือไม่ดีมันขึ้นอยู่กับคนที่มองนะน้ำผึ้ง”

มาธวีเงียบไปเธอไม่รู้จะตอบยังไง ร่างกายร้อนผ่าวขึ้นเพราะสายตาของเขามันเกินกว่าจะหนีได้

“คุณกำลังทำให้หนูรู้สึกไม่ปลอดภัยนะคะ”

“แต่คุณก็ดูไม่อยากให้ผมไปไหน” องศาหัวเราะแต่ไม่ถอย

เขาเอื้อมมือแตะขอบสระข้างหลังเธอ ราวกับกักพื้นที่ไว้ไม่ให้หนีได้

“คุณองศา....”

“ผมจำได้ว่าครั้งหนึ่ง คุณเคยพูดเรื่องรางวัลและวันนี้คุณช่วยงานผมได้ดีมาก คุณอยากได้รางวัลไหม” เขากระซิบข้างหูเสียงแผ่วเบาจนแทบจะเป็นลมหายใจ

“ไม่ค่ะ หนูอยากรีบขึ้นไปข้างบนมากกว่า”

หัวใจของมาธวีเต้นแรงราวกับจะหลุดออกจากอกเธอหลบสายตาและพยายามขยับออกแต่เขาก็ไม่ยอมคลายมือออกเลย

“แล้วถ้าผมอยากได้รางวัลเพิ่มจากคืนนั้นล่ะ”

“แต่เรื่องคืนนั้นมันจบไปแล้วค่ะคุณองศา หนูอยากให้มันจบจริง ๆ”

“ถ้ามันจบแล้วเราก็เริ่มต้นใหม่สิ”

เธอมองหน้าเขาเห็นแววตาที่ดูจริงจังทำให้เธอรู้สึกสับสนระหว่างอยากลืมและไม่อยากให้ลืม

ความเงียบปกคลุมเหนือสระน้ำ ทั้งคู่ต่างมองกันโดยไม่มีคำพูด

อ้อมแขนที่โอบรอบเอวของมาธวีนั้นแข็งแกร่งและเปียกชื้น ร่างกายที่แนบชิดกันใต้ผืนน้ำอันทำให้มาธวีรู้สึกว่าลมหายใจของเธอติดขัดไปหมด เธอได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากกายขององศาและทำเธอคิดถึงคืนนั้นอย่างห้ามไม่อยู่ แม้จะเมาจนจำหน้าเขาไม่ได้แต่ความรู้สึกกลับชัดเจนในความทรงจำ

“คุณองศา...” มาธวีพยายามดิ้นรน แต่ร่างกายของเธอกลับไร้เรี่ยวแรง

องศาโน้มตัวลงมาใช้ริมฝีปากแตะที่ใบหูของเธอและกระซิบเบา ๆ “คุณสวยมากนะน้ำผึ้ง โดยเฉพาะในชุดแบบนี้”

คำพูดของเขาทำให้มาธวีรู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าวไปหมด แต่ความรู้สึกตื่นเต้นที่เธอพยายามปฏิเสธก็เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างห้ามไม่ได้

“ปล่อยหนูนะคะ ถ้ามีใครมาเห็นเข้าคงไม่ดีแน่”

“ที่นี่ไม่มีใครหรอกนอกจากเราสองคน คุณไม่คิดบ้างเหรอว่าทำไมเราถึงได้อยู่กันตามลำพังแบบนี้” องศาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและเสน่ห์ที่แพรวพราว

“ที่พี่แก้วมาไม่ได้ก็เป็นแผนของคุณใช่ไหมและที่ให้ทดสอบภาษาอังกฤษก็แผนของคุณอีกใช่ไหมคะ?” มาธวีเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้ว่าทุกอย่างดูมันบังเอิญจนเกินไป

“ส่วนหนึ่งก็ใช่”

“แต่หนูไม่เชื่อว่ามันจะแค่ส่วนหนึ่ง คุณบอกหนูได้ไหมว่ามีอะไรบ้างที่คนเจ้าเล่ห์อย่างคุณทำ”

“ถ้าผมบอกแล้วจะให้รางวัลอะไรล่ะ?”

“ไม่มีรางวัลอะไรทั้งนั้นค่ะ ที่คุณได้จากหนูไปยังไม่พอใจอีกเหรอคะ” มาธวีถามด้วยความน้อยใจ

“ผมไม่ได้ตั้งใจให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนั้นนะ คืนนั้นผมก็แค่นึกสนุกไปกับคุณด้วยและก็ไม่คิดว่าทุกอย่างมันจะจบลงบนเตียง ผมรู้ว่าคุณเมาและนั่นไม่ใช่นิสัยของคุณ ผมอยากขอโทษ ขอโอกาสให้เรารู้จักกันมากกว่านี้”

“ไม่ดีกว่าค่ะ”

“ทำไม คุณยังไม่มีแฟน ผมยังไม่มีแฟนก็ไม่เห็นมีอะไรที่จะต้องกังวล”

“คุณชวนผู้หญิงวันไนท์สแตนด์ด้วยจนชินแล้วใช่ไหมคะ”

“ก็มีบ้างแต่ไม่บ่อย มันเป็นเรื่องธรรมดาของผู้ชาย”

“ถ้าคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาจริงทำไมคุณองศาถึงไม่ลืมเรื่องคืนนั้นของเราล่ะคะ?”

“เพราะผมคิดว่าบางทีเรื่องธรรมดามันจะเป็นเรื่องของโชคชะตาที่ทำให้เราได้มาเจอกันอีก”

“เรื่องที่หนูไปฝึกงานที่นั่นอาจเป็นเองบังเอิญแต่เรื่องที่พี่แก้วมาที่นี่ไม่ได้กับเรื่องทดสอบภาษาอังกฤษล่ะคะ แผนคุณใช่ไหม”

“อือ....”

องศาเห็นว่าถ้ายังไม่ยอมบอกความจริงมาธวีจะต้องเอาแต่สงสัยอย่างแน่นอน เขาเลยยอมบอกความจริงกับเธอว่าการทดสอบภาษาอังกฤษและการให้หมอเลื่อนนัดชไมพรนั้นเป็นฝีมือของเขาทั้งหมด

“แล้วคุณเอาอะไรมามั่นใจว่าหนูจะได้คะแนนภาษาอังกฤษสูงที่สุดค่ะ”

“เพราะผมรู้ว่าคุณเก่งภาษาอังกฤษแต่ถ้าคะแนนคุณไม่สูงที่สุดผมแค่บอกว่าอยากให้คุณมาด้วยแค่นั้นไม่เห็นยากอะไรเลย”

“คุณทำแบบนี้ทำไม”

“เพราะคุณกับผมจะได้มีเวลาส่วนตัวแบบนี้ไงล่ะ”

มาธวีเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยไฟปรารถนาที่ทำให้เธอต้องหลบสายตาไปอย่างรวดเร็ว

“แต่หนูไม่อยากจำเรื่องคืนนั้นแล้ว”

“ใครว่าผมอยากให้คุณจำเรื่องคืนนั้นล่ะ ผมอยากให้คุณจำคืนนี้จำทั้งที่ยังมีสติว่าเราสองคนจะมีความสุขกันมากแค่ไหน จำว่าผมไม่ใช่บาร์เทนเดอร์ที่คุณจะจ่ายเงินสามพันบาททิ้งไว้ให้” องศาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“หนูขอโทษเรื่องนั้นแล้วไงคะ”

“คำขอโทษมันไม่พอหรอกน้ำผึ้ง”

มาธวีรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงจนเจ็บหน้าอก เธอรู้ว่าการดิ้นรนตอนนี้ไม่มีประโยชน์แล้ว

เขาก็เอื้อมมือมาโอบใต้เข่าของเธอแล้ว ช้อนร่างที่เปียกปอนของเธอขึ้นจากน้ำ

“เดี๋ยวค่ะคุณองศา” มาธวีอุทานด้วยความตกใจ เธอใช้แขนโอบรอบคอเขาไว้แน่นด้วยความกลัวตก

“ผมจะพาคุณไปเช็ดตัว” องศาพูดด้วยเสียงกระซิบที่แผ่วเบา แต่แฝงด้วยความต้องการที่ชัดเจน

องศาอุ้มเธอขึ้นมาแนบอก มาธวีซบหน้าเข้ากับไหล่ที่เปียกชื้นเธอรู้สึกอับอายที่ตัวเองอยู่ในชุดบิกินี่ตัวจิ๋วและกำลังถูกเจ้านายอุ้มในสถานที่ที่ไม่ควรมีใครมาเห็น

“คุณองศา ปล่อยหนูนะคะ ห้องหนูอยู่ทางนั้น” มาธวีพยายามชี้ไปยังห้องนอนที่เธอเลือกไว้

องศาไม่ได้ตอบอะไร เขาเดินผ่านห้องพักของเธอไปอย่างไม่สนใจแล้วตรงไปยังห้องนอนใหญ่ที่สุดของวิลล่าซึ่งเป็นห้องนอนของเขา

“ผมบอกแล้วว่าที่นี่มีแค่เราสองคน” องศาพูดเสียงเรียบขณะที่ใช้เท้าถีบประตูห้องนอนใหญ่ให้เปิดออก

แสงไฟสลัวจากโคมไฟหัวเตียงส่องให้เห็นเตียงนอนขนาดคิงไซส์ที่ถูกจัดเตรียมไว้ด้วยผ้าปูสีขาวสะอาดตา องศาเดินตรงเข้าไปในห้องแล้ววางมาธวีลงบนพื้นโซฟาปลายเตียง

มาธวีพยายามลุกขึ้นแต่องศากลับก้มหน้าลงมาใกล้ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยหยดน้ำที่ไหลจากผมของเธอ

“ทำไมคุณถึงทำแบบนี้คะคุณกำลังใช้สถานะและอำนาจมาบีบหนู” น้ำเสียงของมาธวีเริ่มตัดพ้อ

“ผมกำลังใช้ความต้องการของผมและคุณนำทางต่างหากล่ะน้ำผึ้งและผมรู้ว่าคุณเองก็รู้สึกเหมือนกัน” องศาตอบอย่างตรงไปตรงมาสายตาของเขาไม่ได้หลบเลี่ยงเลยแม้แต่น้อย

“ไม่จริงค่ะ หนูไม่ต้องการ” มาธวีปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

“จริงสิน้ำผึ้ง ถ้าไม่จริงคืนนั้นคุณคงไม่ยอมให้ผมเข้าใกล้คุณหรอกนะ” องศาใช้นิ้วโป้งสัมผัสริมฝีปากที่สั่นเทาของเธอ