บท 6

2670 Words

ไม่รู้ว่าทุกอย่างมันเริ่มบิดเบี้ยวไปตั้งแต่ตอนไหน แต่ที่แน่ ๆ พิมรัมภามาได้สติอีกครั้งก็ตอนที่กลางหว่างขาของเธอกำลังมีใบหน้าหล่อซุกไซ้อยู่ด้วยความมัวเมาเสียแล้ว ราวกับทั้งคู่กำลังสลับบทบาทกัน เมื่อในนาทีนี้พิมรัมภากำลังใช้โทรศัพท์ถ่ายภาพเคลื่อนไหวตรงหน้าของเธอเอาไว้... “อ—อ๊ะ” ขณะที่มือสวยกำลังจับโทรศัพท์ของตัวเองเอาไว้แน่น เสียงครางกระเส่าของพิมรัมภาก็คอยดังขึ้นอยู่เป็นระยะตามแรงอารมณ์ของเธอ เมื่อท่อนลิ้นร้อนของคุณกันต์กำลังเคลื่อนไหวไปมา พยายามปัดป่ายตรงส่วนนั้นของพิมรัมภาอย่างสุดความสามารถ คล้ายกับอีกฝ่ายต้องการโชว์ให้หญิงสาวได้เห็นว่าฝีไม้ฝีมือของเจ้าตัวมันไม่ได้แย่เลย “ชอบไหม ชอบแบบนี้หรือเปล่า” คุณกันต์ถามขึ้น เมื่อในวินาทีที่อีกฝ่ายช้อนสายตาขึ้นมามองพิมรัมภา ทั้งสองก็ได้สบตากันพอดี “ก็ดีค่ะ” พิมรัมภาตอบกลับไปอย่างไว้ตัว ทั้งที่ความจริงแล้วเธอแทบจะแตะขอบสวรรค์ เพียงเพราะถูกอีกฝ่ายใช้ลิ้นให้ ขนาดการทำรักด้วยปากกับของจริง พิมรัมภาก็เพิ่งจะได้ลองทำเมื่อตอนไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้นี่เอง เพราะงั้นการที่เธอกำลังถูกผู้ชายแปลกหน้าที่เธอไม่รู้จักอะไรเลยนอกจากหน้าและชื่อมาใช้ลิ้นให้กันแบบนี้ มันจึงเป็นครั้งแรกของเธอเช่นกัน และครั้งแรกนี้มันก็ทำให้พิมรัมภาได้รู้ว่าการถูกลิ้นของจริงเลียให้แบบนี้ มันทำให้เธอรู้สึกดีกว่าการใช้ของเล่นเป็นไหน ๆ “น้ำหวานไหลออกมาเยอะเลยแฮะ ชอบใช่ไหมล่ะ” คุณกันต์ถามอย่างรู้ดี โดยอีกฝ่ายก็ไม่ได้พูดเปล่า แต่ยังส่งท่อนลิ้นเข้ามาด้านในช่องทางสีสดของเธอด้วย ท่อนลิ้นร้อนถูกกระดกขึ้นรัว ๆ จนทำให้พิมรัมภาต้องยกสะโพกขึ้นตามแรงอารมณ์ของตัวเอง “อ—อ๊ะ” เป็นอีกครั้งที่เธอส่งเสียงครางอันน่าอายออกมา เนื่องจากสัมผัสที่เธอกำลังได้รับอยู่ในขณะนี้มันสุดจะทนจริง ๆ ใบหน้าหล่อซุกไซ้อยู่หว่างขาของพิมรัมภาอย่างไม่คิดรังเกียจแต่อย่างใด อีกฝ่ายไม่เพียงแค่ลงลิ้นให้กันเพียงอย่างเดียว แต่ปลายจมูกโด่งยังมีการสูดดมที่กลีบสาวของเธอด้วยท่าทีหลงใหลด้วย ทำเอาพิมรัมภาที่เห็นแบบนั้นต้องขมวดคิ้วเข้าหากันโดยพลัน เนื่องจากคนที่นั่งอยู่กลางหว่างขาของเธอดูหลงใหลในร่างกายของหญิงสาวจริง ๆ “คุณชอบร่างกายของฉันเหรอคะ” ในที่สุดพิมรัมภาก็ตัดสินใจถามออกไปด้วยประโยคที่แสนซื่อ “ผมไม่ได้ชอบ” อีกฝ่ายส่ายหน้าปฏิเสธกลับมาโดยพลัน “...” “แต่ผมรักร่างกายของคุณเลยต่างหาก” คุณกันต์ไม่พูดเปล่า แต่อีกฝ่ายยังยกยิ้มมุมปากจาง ๆ ทำเอาคนที่เห็นรอยยิ้มอันแสนเหลือร้ายนั้นถึงกับหัวใจกระตุกวูบ คุณกันต์หล่อจริง ๆ นั่นเป็นสิ่งที่พิมรัมภารู้สึก แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่คิดจะพูดมันออกไปหรอก เพราะถ้าเธอพูดมันอาจจะเป็นผลเสียมากกว่าผลดี “รักร่างกายของฉันเลยเหรอคะ” พิมรัมภาถามพร้อมเป็นฝ่ายร่อนสะโพกเข้าหาท่อนลิ้นนั้นเองด้วยจังหวะเนิบนาบ “ใช่ ผมรักร่างกายของคุณเลย” “...” “คุณทำให้ผมไม่สามารถไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นได้ ไม่ว่าผมจะพยายามลองแล้วก็เถอะ แต่ภาพร่างกายของคุณมันก็มักจะผุดขึ้นมาในหัวของผมอยู่ตลอดเวลา” หลังพิมรัมภาได้ยินอย่างนั้น หญิงสาวที่กำลังนอนกระสับกระส่ายเพราะท่อนลิ้นของอีกฝ่ายก็ต้องนิ่งไปครู่หนึ่ง ซึ่งเธอก็รู้ดีว่าตลอดเวลาที่ผ่านมามีผู้คนจำนวนไม่น้อยที่หลงใหลร่างกายของเธอ และอยากจะได้ลองสัมผัสมันดูสักครั้ง ทว่าพอพิมรัมภามาเจอคนที่สารภาพแบบนี้ต่อหน้าเธอ มันกลับทำให้พิมรัมภารู้สึกทำตัวไม่ถูกเสียอย่างนั้น “คุณเคยตกแต่งตรงนี้มาหรือเปล่า” ทันใดนั้นเสียงของคุณกันต์ก็ทำให้พิมรัมภาหลุดออกจากภวังค์ “ตรงนั้นน่ะเหรอคะ เคยคิดจะทำอยู่ค่ะ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำ” “...” “เพราะมันไม่ได้ดูมีปัญหาอะไร แถมคนที่คอยติดตามช่องของฉัน พวกเขาก็คอยชมอยู่ตลอดว่ามันสวย หรือคุณกันต์คิดว่าฉันควรไปทำดีคะ?” พิมรัมภาถามกลับ เมื่อจู่ ๆ อีกฝ่ายก็พูดถึงกลีบสาวที่เจ้าตัวกำลังละเลงด้วยความมัวเมาเสียอย่างนั้น “ไม่ต้องทำครับ เพราะมันดูสวยนี่แหละ ผมเลยต้องถามว่าคุณเคยเข้ารับการตกแต่งมาไหม” อีกฝ่ายตอบกลับมาพลางส่งท่อนลิ้นเข้ามาสำรวจภายในช่องทางสีสดอีกครั้ง ทำเอาพิมรัมภาถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งร่าง ยิ่งในจังหวะที่ท่อนลิ้นนั้นพลิ้วไหวเข้าออกในตัวเธอลึก ๆ พิมรัมภาก็ยิ่งขมวดคิ้วเข้าหากันมากกว่าเดิม เธอไม่รู้ว่าร่างกายของเธอมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้พิมรัมภาไม่อยากให้อีกฝ่ายผละลิ้นออกไปเลย “คุณยังถ่ายคลิปเอาไว้หรือเปล่า?” คุณกันต์ถามขึ้น ซึ่งพิมรัมภาก็รีบพยักหน้ารัว ๆ กลับไปให้ “งั้นต่อจากนี้ก็ตั้งใจถ่ายให้ดีล่ะ เพราะผมจะทำอะไรให้ดู” ว่าจบ อีกฝ่ายก็ไม่ได้พูดพร่ำทำเพลงอะไรทั้งนั้น แต่เริ่มมีการกดนิ้วเข้ามาในช่องทางของเธอ และยังใช้ลิ้นเล้าโลมให้กันด้วย และพอพิมรัมภารู้สึกว่าสัมผัสแบบนี้มันเกินกว่าที่หญิงสาวจะรับไหว มันทำให้หญิงสาวเกิดความทุรนทุรายอย่างบอกไม่ถูก พิมรัมภาจึงเริ่มแสดงความขัดขืนด้วยการใช้เท้าดันตัวเองให้ออกจากตรงนั้น ถ้าเธอยังปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไป เห็นทีเธอน่าจะได้สิ้นสภาพตรงนี้แน่ “จะไปไหนล่ะ ไหนคุณบอกว่าวันนี้คุณจะต้องได้สองคลิปไง” อีกฝ่ายถามพร้อมคว้าข้อเท้าของพิมรัมภาเอาไว้โดยพลัน เมื่อเจ้าตัวเห็นว่าพิมรัมภาตั้งท่าจะหนี “ไม่เอาแล้วค่ะ ไม่ได้ไม่เป็นไร” พิมรัมภาตอบกลับไปพลางพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง เมื่อคุณกันต์เคลื่อนใบหน้าตามมาเลียให้เธอ แถมยังจับล็อกสะโพกของพิมรัมภาเอาไว้แน่น เพื่อไม่ให้เธอสามารถดิ้นหนีไปไหนได้ “พ—พอแล้วค่ะ ฉันไม่เอาแล้ว” พิมรัมภาพูดกับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเว้าวอน ขณะเดียวกันดวงตากลมโตของเธอก็จ้องลิ้นของอีกฝ่ายที่กำลังละเลงอยู่ตรงกลีบสาวของตัวเองตาไม่กะพริบ “จะให้ผมหยุดจริง ๆ เหรอ” อีกฝ่ายถามให้แน่ใจ “...” “ไม่ชอบหรือว่าทนเสียวไม่ไหวกันแน่ ผมถามจริง ๆ เถอะตัวจริงของช่อง Angel kissเป็นแบบนี้เองหรอกเหรอ ผมก็นึกว่าคุณจะเชี่ยวชาญเรื่องบนเตียงหรือลีลาดีมากกว่านี้ซะอีก ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง” “แบบนี้ที่คุณว่า หมายถึงแบบไหนเหรอคะ” พิมรัมภาถามกลับไปทั้งคิ้วขมวด “ก็แบบที่ว่าแค่โดนเลียก็รับไม่ไหวแล้วไง หน้ากล้องดูเหมือนคุณจะเจนสนามพอตัวนะ” “...” “แต่ที่แท้ก็เก่งแค่กับของเล่นนี่เอง” อีกฝ่ายเอ่ยกลับมา ดูเหมือนจะเป็นการดูถูกกันอยู่ในที ซึ่งนั่นก็ทำให้พิมรัมภาถึงกับกำหมัดแน่นโดยพลัน ก่อนที่หญิงสาวจะสวนกลับไปอย่างไม่ยอม “แล้วคุณไม่ชอบแบบนี้เหรอคะ” “...” “ฉันก็นึกว่าพวกโรคจิตมันจะชอบผู้หญิงที่ไม่ประสีประสากับเรื่องพวกนี้ แล้วทำให้แปดเปื้อนไปทั้งชีวิตซะอีก นี่ฉันเข้าใจผิดไปเหรอเนี่ย” พิมรัมภาแสร้งทำทีพึมพำกับตัวเอง ก่อนที่นาทีต่อมาเธอจะถูกคุณกันต์จับแหกขาออกกว้างแล้วสอดนิ้วเข้ามาในช่องทางของเธออย่างไร้ความปรานี คล้ายกับว่าหากพิมรัมภาไม่เสร็จเพราะลิ้นของเจ้าตัว ยังไงพิมรัมภาก็จะต้องเสร็จเพราะนิ้วนี่แหละ “คืนนี้เราได้สองคลิปตามที่คุณต้องการแล้วนะ หรือว่าพวกเราจะถ่ายเพิ่มดี?” หลังพิมรัมภามีอาการกระตุกตัวเล็กน้อย เนื่องจากเธอถึงฝั่งฝันตามความต้องการของคุณกันต์แล้ว ขณะที่อีกฝ่ายกำลังนั่งเช็ดมุมปากที่มีน้ำใสติดอยู่ และพิมรัมภาก็กำลังนอนหอบหายใจอย่างคนหมดแรง คุณกันต์ก็เอ่ยถามขึ้นคล้ายต้องการกวนประสาทกัน “คุณน่ะ... ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว” “...” “ในเมื่อคุณได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ และฉันก็ได้เหมือนกัน งั้นคุณก็ออกไปจากห้องฉันได้แล้วค่ะ” พิมรัมภาออกปากไล่ท่าเดียว เมื่อเธอคิดว่าหนทางเดียวที่จะทำให้เรื่องบ้า ๆ ยุติลงได้คือพิมรัมภาจะต้องไล่คนตรงหน้าเธอให้ออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด พิมรัมภาไม่ควรจะต่อความยาวสาวความยืดไปมากกว่านี้ “ก็ได้... ถ้าอย่างนั้นผมก็ขอให้คืนนี้เป็นคืนที่ดีที่สุดสำหรับคุณนะ ฝันดีครับ” อีกฝ่ายตอบกลับมาอย่างไม่เซ้าซี้พลางลุกขึ้นยืนเต็มสูง เตรียมที่จะเดินออกจากห้องของพิมรัมภาไป โดยในระหว่างนั้นพิมรัมภาก็ลากสายตามองตามแผ่นหลังกว้างที่ค่อย ๆ เดินไปทางประตูอย่างใช้ความคิด ซึ่งพอเสียงเปิดปิดประตูห้องดังขึ้นแล้ว หญิงสาวก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก เพราะในตอนแรกเธอคิดว่าการเจรจากับอีกฝ่ายมันจะยุ่งยากมากกว่านี้เสียอีก “ไปสักทีนะ ไอ้บ้า” หญิงสาวก่นด่าคนที่เพิ่งเดินออกจากห้องไปเสียงแผ่ว พร้อมค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียงด้วยอาการขาสั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน พิมรัมภาก้มมองขาเรียวของตัวเองทั้งคิ้วขมวด เธอไม่เคยมีอาการแบบนี้เลย แม้ในวันที่เธอถ่ายคลิปหลายอันติดกัน ซึ่งพอพิมรัมภาเห็นอาการที่ตัวเองเป็นอยู่ หญิงสาวก็ต้องพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง เธอรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก แต่ในขณะเดียวกันสัมผัสที่เธอเพิ่งเคยได้รับเป็นครั้งแรกในชีวิตก็ยังติดตรึงอยู่ในความรู้สึกของเธออยู่ “ต้องอาบน้ำอีกแล้วสินะ” พิมรัมภาพูดกับตัวเอง เมื่อเธอไม่สามารถข่มตานอนทั้งสภาพแบบนี้ได้ เพราะก่อนหน้าที่เธอจะเสร็จคาปากของคุณกันต์ หญิงสาวก็เพิ่งจะเงยหน้าขึ้นรับน้ำกามของอีกฝ่ายไป เช้าวันต่อมา... ในวันที่พิมรัมภายังต้องไปทำงานบริษัทอยู่ หญิงสาวก็เดินทางไปที่นั่นทั้งสภาพอิดโรยตามประสาคนที่นอนไม่พอ ซึ่งท่าทีที่แสนจะไม่สดชื่นของเธอก็ทำให้เพื่อนร่วมงานคนสนิทอย่างพี่ภัคต้องเอ่ยทักทายกัน “เมื่อคืนพิมไปเที่ยวมาเหรอ” “เปล่านะคะ” หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธกลับไปและเป็นฝ่ายเอ่ยถามบ้าง “แล้วทำไมพี่ภัคถึงถามแบบนั้นล่ะคะ” “ก็สภาพเราดูเหมือนคนนอนไม่พอ” “...” “หรือว่าเรายังคิดมากเรื่องโทรศัพท์ของตัวเองอยู่” พี่ภัคถามต่อด้วยท่าทีเป็นห่วง แล้วพอพิมรัมภาได้ยินอย่างนั้นหญิงสาวก็รีบส่ายหน้าปฏิเสธกลับไปให้โดยพลัน พร้อมหยิบโทรศัพท์ลูกรักของตัวเองออกมาจากกระเป๋าโชว์ให้เพื่อนร่วมงานดู “พิมได้โทรศัพท์ของตัวเองกลับมาแล้วค่ะ” พิมรัมภาบอกอีกฝ่ายทั้งรอยยิ้ม “ได้ยังไงเนี่ย พี่นึกว่าเราจะไม่มีหวังเรื่องนี้แล้วนะ ตำรวจเขาตามเรื่องให้เหรอหรือว่าพิมใช้วิธีไหนกัน” พี่ภัคซักไซ้ต่อด้วยความประหลาดใจ ทว่าคำถามที่แสนจะธรรมดาของเธอกลับทำให้พิมรัมภาต้องชะงักไปเล็กน้อย เมื่อภาพเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ได้ผุดขึ้นมาในหัวของพิมรัมภาอีกครั้ง ทั้งที่เธอพยายามจะลบเลือนความทรงจำนั้นไปแล้วแท้ ๆ “ว่ายังไงล่ะ เราใช้วิธีไหนจับโจรเหรอ” เสียงของพี่ภัคดังขึ้นอีก ซึ่งนั่นก็ทำให้พิมรัมภาหลุดจากภวังค์ความคิดของตัวเอง “ไม่ใช่ค่ะ พิมก็ใช้การเจรจาทั่วไปนี่แหละค่ะ” พิมรัมภาเอ่ยเสียงเรียบและเริ่มทำการโกหกเพื่อนร่วมงานของตัวเองด้วยการบอกว่าคนที่เก็บได้เป็นพลเมืองดี เธอมีการนัดคุยกันที่ร้านกาแฟ มอบสินน้ำใจให้กับคนที่เก็บโทรศัพท์ได้และแยกย้ายกัน พิมรัมภาโกหกเพื่อนร่วมงานของตัวเองไปอย่างนั้น... หลังจากที่ได้โทรศัพท์เครื่องที่ใช้ทำมาหากินกลับคืนมาแล้ว เหตุการณ์ทุกอย่างในชีวิตของพิมรัมภามันก็ควรจะกลับมาเป็นปกติ หญิงสาวควรจะมีความสุขไม่ต้องนึกระแวงกลัวว่าความลับมันจะไม่เป็นความลับอีกต่อไป แต่ไม่รู้ทำไม... ตลอดทั้งการทำงานของเธอที่ควรจะมีความสุขและสมองปลอดโปร่ง พิมรัมภากลับยังคงรู้สึกพะว้าพะวัง ทั้งที่โทรศัพท์ลูกรักของเธอมันก็กลับมาอยู่ในมือเธอแล้วแท้ ๆ “นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเรากันนะ ทำไมถึงยังรู้สึกกระวนกระวายแบบนี้อยู่” พิมรัมภาพึมพำกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ช่วงบ่ายของวันก่อนที่จะเริ่มทำงานต่อ หญิงสาวก็ตัดสินใจลงไปกดเครื่องดื่มที่ชั้นล่างของตึกเผื่อว่าความรู้สึกที่พิมรัมภากำลังประสบอยู่ในตอนนี้มันจะดีขึ้นบ้าง ทุกอย่างเป็นไปด้วยความปกติดี แต่ในจังหวะที่พิมรัมภากำลังจะเดินกลับไปยังลิฟต์พร้อมเครื่องดื่มแก้วโปรดของเธอนั้น หญิงสาวกลับต้องขมวดคิ้วเข้าหากันกะทันหัน เมื่อเธอรู้สึกเหมือนตัวเองเพิ่งเห็นคุณกันต์ผู้ชายที่ไม่ควรจะปรากฏตัวอยู่ที่นี่เดินผ่านหน้าของเธอไป ทำเอาพิมรัมภาต้องหันขวับมองตามผู้ชายคนนั้นโดยพลัน บ้าน่า... คุณกันต์ทำงานอยู่ในบริษัทเดียวกันกับเธองั้นเหรอ ถ้ามันเป็นเรื่องจริงนี่มันจะบังเอิญเกินไปหรือเปล่า? เพียงแค่พิมรัมภาคิดไปว่าผู้ชายคนนั้นคนที่กำลังอยู่ในสายตาของเธอในเวลานี้ที่มีส่วนสูงเท่า ๆ กับคุณกันต์แถมยังใช้น้ำหอมกลิ่นเดียวกันทำงานอยู่ที่นี่ ที่เดียวกับเธอ นั่นก็ทำให้หญิงสาวเกิดอาการขนลุกชันโดยพลัน “แล้วถ้ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญล่ะ” พิมรัมภาตั้งคำถามกับตัวเองต่อทั้งหัวใจเต้นรัว หลังเธอกำลังคิดไปว่าการที่เธอทำโทรศัพท์หาย คนที่เก็บมันได้ดันเป็นแฟนคลับของช่องเธอ แถมยังพักอาศัยอยู่ในหอเดียวกันอีก มันดูเป็นความบังเอิญเกินกว่าที่เธอจะสามารถเชื่อได้ “แล้วเราควรจะปล่อยไปหรือหาคำตอบให้ได้ดี” พิมรัมภาพึมพำกับตัวเองด้วยความหนักใจ เพราะตอนนี้มันไม่มีความจำเป็นที่เธอจะต้องกลับไปให้ความสนใจกับผู้ชายคนนั้นด้วยซ้ำ เนื่องจากไม่มีธุระอะไรให้ต้องติดต่อกันแล้ว ...เสียที่ไหนกันล่ะ ติ๊ง! ‘กำลังสงสัยอยู่เหรอว่าผมเป็นใคร’ นั่นเป็นข้อความที่พิมรัมภาเพิ่งได้รับมาจากเบอร์ปริศนา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more