TAKSIL : Ang Kumpletong Kwento - Part 1

"Poot na Sumiklab." ( 1 )

Kabanata 16

Richard

"Sorry, Babe. Kasalanan mo rin naman kasi ang lahat ng ito. Ikaw ang nag udyok sa akin para lokohin ka, di ba. Hanggang ngayon nga nakakaramdam ka pa rin ng matinding libog, habang nakikipagtalik ako sa iba. Kagagawan mo ang lahat ng ito." Sabi ni Emmet sa akin habang patuloy nitong tinitira sa pwet si Stephen.

"AHHHhHhHHHhHHHh.. Fuck..! S-Sweety. Give me more..! Uuuggghhh.. Putang ina.. AHHHHHHHhhhhHhhh... I-Ibigay mo sa akin ang kantot na hindi kailanman mararanasan ng putang ina na talunan na yan. AHHhHHHhHHHHhHHhh… Shit..!” Pang mamata pa sa akin ni Stephen.

"Wala naman kasing kwenta ang putang ina na yan, Stephen. Wala ngang kaibigan yan sa school. Ako lang ang nag tyaga. Saka sino ba ang gugustuhin na maging kaibigan ang loser na gaya niya. Hello, ang panget nya. Hindi pa marunong magpaligaya sa kama. No wonder iniwan siya ni Papa Emmet. Hahahaha" Tawa ni Endrick.

"Tama ka dyan, Friend. Unang kita ko pa nga lang dyan ay kumulo na agad ang dugo ko. Balak pang landiin si Christof ko. Tang ina. Putang ina ka, hindi mo yun makukuha. Hindi ako papayag." Sigaw naman ni Timmy sa akin.

"Ang sweet pa nila ni Emmet noong bumisita pa yan sa party ko. Confident na confident na mahal na mahal sya ni Emmet at hindi magagawang lokohin. Ano ka ngayon, Bakla ka. Ilang beses na akong nakantot ng boyfriend mo. Loser talaga ang gago. Hahaha." Pang uuyam pa ni Peter sa akin.

Tawanan sila ng tawanan habang ako ay nakatali sa upuan. Iyak ng iyak. Gusto ko ng tumakbo pero hindi ko magawa dahil sa higpit ng pag kakatali nila sa akin. Awang awa na ako sa sarili ko.

Maya Maya ay lumitaw ang imahe ng Mama ko. Lumapit ito sa akin. Akala ko ay kakalasin ang pagkakatali ko at tutulungan ako nito. Hindi pala. Kasama pala ito sa manlalait sa akin.

"Kasalanan mo ito Anak. Pati ako nadamay sa kagagawan mo. Sa kabobohan mo..! Pero dapat din pala akong mag pasalamat sayo. Kung hindi dahil sayo hindi ko makakamit ang tunay na ligaya sa feeling ni Bert. OhhhhhhHhhhHHhhhhhhhhhhhhh.. Ang sarap. S-sige pa Bert, ipasok mo sa p**e ko yan b***t mo ng matindi. Oooooohhhhhhhhhhhh.. Puta.. Ang sarap sarap. OooHHhHhHhh"

Kita ko kung paano tumirik ang mata ni Mama habang naka sakay ito sa hubad na katawan ni Kuya Bert. Nasa ilalim pala nito ang lalaki. Habang walang awa itong kinakasta.

"Itigil niyo yan..! P-Parang awa nyo na..! Tama na.. Itigil niyo na yan.. Please.." Sigaw ko pero patuloy lang sila sa mga ginagawa nilang lahat.

Hirap na hirap na ako at hindi makahinga pero mas lalo lang ako nahirapan ng makita ko sila Christof at Pietro.

Nakahubad din na nakatali parehas. Habang ang mga alipores nila Stephen ay walang sawa hinihipuan ang mga hubad na katawan nilang dalawa. Tapos sa baba ng mga b***t nito ay chinuchupa ito nila Endrick at Timmy

"AHhHHHhHHHhHHHhh.. Fuuuuccckkk.. Ang sarap.. Uuuggghhh. s**t. AHHhHHHHHhHHHHhhhh.. Ang husay mong chumupa. Fuck." Ungol ni Pietro at halatang nasisiyahan sa ginagawa na pag chupa ni Endrick sa tigas na tigas nitong b***t.

"O-Oo nga.. AHHhHHHHhHHHHHhHh.. Shit..! Kung alam ko lang na ganito pala sila kagaling.. Dati pa lang ay kinaibigan ko na sila. Shit..! AHHhHHHhHHHHhh.. G-Ganyan nga Timmy. Uuuuggghhh. I-Isubo mo ng buo ang b***t ko.. Putang ina. AHHhHHHHHhH. Iyong iyo lang yan. AHHhHHHHhHHHHhh… Fuck.. Saraaaap.." Ungol naman ni Christof.

Nakatingin ang dalawa sa akin at nakangisi. Habang patuloy na umuungol sa kaligayan na nadarama nila.

"Anong feeling, Richard. Anong feeling na ang dalawang natitira mong karamay ay iniwan ka rin? Hahahaha. Tang ina ka kasi ang malas mo. Wala kang kwentang tao. Dapat sayo mamatay na lang eh. Tutal wala naman ng nag aalala sayo. Lahat ay iniwan ka na. Hahahaha. TALUNAN ka talaga." Sabi ng nasa tabi kong si Cassandra.

Lahat sila ay sabay sabay na tumingin sa akin at tumawa ng malakas. Ang mga mata nila ay parang tuwang tuwa pa na nahihirapan ako.

"Masaya ka ba, Richard. Yan ang bunga ng kalibugan mo. Malibog ka kasing bakla ka. Hahahahaha. Hindi ka nakuntento.

Nakakadiri ka. Kasalanan mo ang lahat ng nangyayari ngayon sayo. Kaya wala kang dapat sisihin, kundi ang sarili mo lang. Hahahahaha. Hindi ba S-Sweety" Sabi ni Stephen sa akin.

"Oo nga. Mabuti na lang at nakilala kita Sweety. Naging masaya tuloy ang buhay ko. Kahit nasayang ng dalawang taon ay ayos lang, at least ngayon masaya na ako. Kuntento na sa piling mo. Kaya salamat at I love you, Sweety." Madamdaming sabi ni Emmet at hinalikan nito sa labi si Stephen ng marubdob.

"Hindi yan totoo, Emmet.. Emmet. Emmet...! Putang ina nyong lahat...! Putang ina nyo. Mamatay na kayong lahat. Hayop kayo. Mga hayop kayooo..!" Sigaw ko ng malakas habang umiiyak sa ginawa nila sa akin.

Sigaw lang ako ng sigaw hanggang sa magulat na lang ako ng may mga mahigpit na yakap akong nadama.

"Sshhhhh.. Tama na, Please. Nandito lang kami. Magiging okay din ang lahat, Richie boy. Nandito lang kami. Hindi ka namin iiwan. Hindi ka namin pababayaan. Hindi ka na mag iisa pa." Tinig ni Pietro na nag pagising ng diwa ko.

Panaginip lang pala ang lahat. Subalit hindi man lang naibsan noon ang sakit na nararamdaman ko. Sobrang sakit nun. Sobra.

Masaganang luha lang ang dumaloy sa aking mga mata. Anong nangyari at buhay pa pala ako? Nasaan ako?

Narinig kong bumukas ang pintuan ng aking silid at bumungad doon ang katawan ni Christof at ang isang Doctor na kilalang kilala ko.

Binitiwan ako ng yakap ni Pietro at agad lumapit sa akin si Doctor Roman. Ang lalaking nagligtas ng buhay ko, noong binalak kong magpakamatay. Iniligtas rin ako nito nung maaksidente naman ako sa bisikleta.

Chineck nito ang lagay ko. Gamit ang stethoscope nito. Tahimik lang akong lumuluha habang abala ito sa pag tingin sa ibat ibang parte ng katawan ko.

Nang makita nito na ayos lang naman ako ay pinag masdan ako nitong mabuti. Ginulo ang buhok ko at nginitian ng may pang unawa.

"Bakit buhay pa ako, Doc? Sana hindi na lang ako nagising pa. Sana namatay na lang ako. Hindi ko na kasi kaya pa ang sakit. Sobrang sakit na. Pagod na pagod na akong mabuhay." Umiiyak na sambit ko rito.

"May dahilan ang lahat kung bakit nandito ka pa sa mundong ibabaw na ito, Richard. Kung bakit hindi pa natatapos ang paglalakbay mo. Alam kong dumaraan ka sa napakasakit na yugto ng buhay mo ngayon. Pero sana tatagan mo lang ang loob mo. Matatapos din ang lahat ng ito. Magiging okay din ang lahat. Mag tiwala ka lang." Mahabang saad nito sa akin.

Malungkot na ngumiti lang ako dito. Mayamaya lang ay nag paalam na ito. Naramdaman siguro nito na wala ako sa mood makipag usap kahit kanino. Kaya naman binigyan ako nito ng espasyo.

Lumapit sa akin si Christof. Malungkot ang mga mata nito, maging si Pietro ay malungkot din. Ramdam kong naawa itong dalawa sa akin.

"Wag nyo akong tingnan ng ganyan, Please. Wag nyo akong kaawaan. Ayoko ng ganyan pakiramdam." Sabi ko sa mga ito sabay yuko ng aking ulo.

"Nagkakamali ka, Richard. Hindi kami naawa sa'yo. Nagagalit kami sa mga taong gumawa nyan sayo at nalulungkot para sa sarili namin dahil hindi man lang naming nagawang tulungan ka. Hindi man lang namin inalam ang tunay nakalagayan mo." Sabi ni Christof sa akin.

Napatingala ako sa kanilang dalawa. Ito ang dalawang taong kailanman ay hindi ako hinusgahan. Bagkus ay pinahalagahan pa ako. Ang dalawang tao na nasa tabi ko ngayon. Hindi ako iniwan.

"Pwede bang humingi ng pabor sa inyong dalawa?" Tanong ko sa kanilang dalawa.

"Kahit ano, Richie boy. Gagawin namin. Sabihin mo lang" Sabi pa ni Pietro sa akin.

"Maaari bang iwan nyo muna akong dalawa. Gusto ko munang mapag isa. Kung maaari lang." Sabi ko sa mga ito.

Nag tinginan ang dalawa. Ramdam kong ayaw nila akong iwan, pero gusto ko talaga munang mapag isa at mag isip isip. Para maging maayos din ang pag iisip ko.

Nag tinginan muna ang dalawa at maya maya lang ay sabay din itong tumango.

"Kung may kailangan ka, nasa labas lang kami ni Panget, ah. Nandito lang kami at hindi ka namin iiwan. Kahit itaboy mo pa kami. Hindi kami aalis." Sabi pa ni Pietro na lalong nag pasikip ng dibdib ko.

"Sige maiwan ka na namin, Richard. Pakiusap, wag mo kaming itaboy. Kakampi mo kami, at tutulungan ka namin sa abot ng aming makakaya." Sabi pa nito bago ito sumabay ng labas kay Pietro.

Nang mag sarado ang pintuan ng silid na nakatalaga sa akin ay saka lang bumagsak muli ang luha na kanina ko pa pinipigilan.

Kahit anong sabi ko sa sarili ko na hindi na ako iiyak, lumuluha pa rin ako. Kahit anong sabi ko na hindi na ako masasaktan, patuloy pa rin akong nasasaktan. Naba balewala lang ang lahat ng iyon. Hindi ko natutupad palagi.

Hanggang kailan ba ako magiging ganito?

Kapag ba unti unti na akong nabaliw. Magiging sapat na ba yun. Hindi ko alam at hindi ko talaga maintindihan bakit kailangan danasin ko ang lahat ng ito.

Pa, kunin mo na lang ako. Hindi ko na kasi talaga kaya, eh.

Sa kakaiyak ko at kakaisip ay hindi ko na namalayan na nakatulog muli ako, sadyang sinasabi lang siguro ng katawan ko na mag pahinga muna ako. Ito na ang kumikilos para kahit paano ay maibsan ang sakit ng damdamin na nararamdaman ko.

Nagising lang muli ako sa tunog ng gitara at isang napaka gandang boses na kumakanta.

Hinga lang nang malalim

Kumapit lang sa akin

At huwag mo nang isipin

Ang sabi nila

Mga luhang pinipigil

Ibuhos lang sa akin

Ako'y mananatili

Sa iyong gabi

Nang mag dilat ako ng aking mata ay nakita ko si Christof malapit sa tabi ko, may hawak itong gitara at tinitipa nito iyon at kumakanta ng malumanay.

Samantalang nasa malapit lang din nito si Pietro, nakatingin at tahimik lang din itong nakikinig sa pag awit ni Christof.

Hindi nila ako napansin na gising na, kaya hindi na muna ako kumilos at pinakinggan lang din ang napaka gandang boses na pag kanta ni Christof.

Tumingin lang sa 'king mga mata

Tahan na mahal ko

Di na magbabago

Ang pag-ibig sa'yo

Nandito lang ako

Nandito lang ako

Nandito lang ako

Hindi ko sinasadya ay muli na namang lumuha ang mga mata ko. Hindi ko alam pero masyado akong naapektuhan sa pag kanta nito.

Hindi lahat ng nasugatan

Mali ang pinaglaban

Ako man ay nahirapan

Para sa'yo

Gagawin lahat ng kaya

Para lang mapatunayan ko

Na ika'y ipaglalaban

Pangako sa'yo

Parang nilikha ang kantang ito para sa akin. Para palakasin ang nanghihina kong pagkatao at puso.

O hawakan aking mga kamay

Tahan na mahal ko

Di na magbabago

Ang pag-ibig sa'yo

Tahan na mahal ko

Di na maglalaho

Ang pangako sa'yo

Nandito lang ako

Nandito lang ako

Nandito lang ako

"Wow..! Hindi ko akalain na ang galing mo pa lang kumanta, Panget. Akalain mo yun. Hahaha. Talentado ka pa lang hayop ka. Hahahaha." Komento ni Pietro kay Christof. Nakita kong namula ang pisngi ng lalaki sa pamumuri ni Pietro rito.

Tama nga naman ang mensahe ng kanta. May mga tao pa din na nandyan para sa akin, kahit tinalikuran na ako ng mundo.

Para pa ngang si Lord ang nakikipag usap sa akin, sa kantang iyon. Masyado akong nadala sa awit at mensahe na yun. Kaya naman napaiyak na naman ako ng labis.

Puta, puro na lang talaga ako iyak. Hindi ka pa ba nagsasawa, mata sa kakaiyak?

"Baliw..!" Sagot ni Christof at bigla itong napatingin sa pwesto ko. Nang makita nitong gising na ako at basa na naman sa luha ay agad itong lumapit sa akin.

Tumango ako dito. Lumapit din si Pietro at tinulungan ako nitong makaupo sa kama. Tinignan ko silang dalawa.

Nag palipat lipat ang tingin ko sa kanila, nakatulong din ang pag tulog ko at ang narinig kong pag kanta ni Christof para ma clear ang isip ko.

Matyaga lang ang dalawang lalaking ito na nag hintay sa sasabihin ko.

"Gusto kong malaman kung ano ang nangyari sa akin kagabi. Maari nyo bang ikwento sa akin. Handa na akong makinig." Tanong ko sa mga ito.

Nag tinginan muli ang dalawa bago tumango at salitan na ikinuwento sa akin ang mga pangyayari. Napansin ko lang na naging malapit na ang dalawa sa isat isa. Sa maikli lamang na panahon ay parang hindi sila dumaan sa bangayan noon.

Natuwa naman ako sa progress na meron sila. Napapansin ko din na nag bibiruan na ang mga ito, di gaya ng dati na parang aso't pusa kung mag away.

"Si Andrei, pala at ang mga kaibigan nito ang nag ligtas sa akin. Malaki pala ang utang na loob ko sa kanila. Palagi na lang akong inilligtas ni Andrei." Sagot ko sa dalawang ito.

Tumango lang ang mga ito. Napangiti ako dahil sabay na naman nilang ginawa yun. Parang hindi pa nga napapansin ng dalawa na ginagawa nila iyon. Na palagi silang nag sasabay.

"Alam nyo ba, kung paano ko makakausap si Andrei?" Tanong ko muli sa mga ito.

"Actually nandyan sya sa labas ngayon. Kausap ang Kuya Roman nya, yung Doktor mo. Galing sya dito kanina, kaya lang tulog ka pa kaya di ka na nya pinagising. Gusto mo tawagin ko sya?" Sagot ni Pietro sa akin.

"Maari ba?" Tanong ko dito.

"Oo naman, Richie boy." Sabi nito. Akmang lalabas na sana si Pietro ng pigilan ito ni Christof. Nagtataka naman itong napaharap dito.

"Sabay na tayong lumabas. Mukhang may pag uusapang importante ang dalawa. Tama ba, Richard?" Tanong nito sa akin. Ngumiti lang ako sa mga ito at nag pasalamat.

Pag kalabas ng dalawa ay siya namang pag pasok ni Andrei. Seryoso ang mukha nito.

“Gusto mo daw ako makausap?" Tanong agad nito sa akin ng makalapit ito. Pumikit muna ako bago ko ito sinagot.

"Oo, gusto ko lang sana mag pasalamat sa tulong mo sa akin. Na Kwento na sa akin nila Christof at Pietro ang nangyari. Maraming salamat. Ikalawang beses na itong sinagip mo ako." Taos puso kong pasasalamat dito.

"Hindi lang naman ako ang tumulong sayo, madami kami." Sagot sa akin ni Andrei at mariin ako nitong tinignan. Naiilang man sa pamamaraan ng pag kaka tingin nito ay hinayaan ko na lamang iyon.

"Mag papasalamat din ako sa kanila, pero gusto ko muna na ikaw ang unahin ko. May itatanong din kasi ako sayo. Pwede ba?" Tugon ko rito. Tumango naman ito.

"Ano yun?" Tanong nito sa akin.

It's now or never. I need them. Hindi ko ito kayang mag isa, lalo na ang dami nila Stephen. Sa koneksyon at tapang nito ni Andrei, tiyak kong matutulungan nila ako lalo na ito.

"Sinabi mo noon na kapag handa na ako at hindi na ako tanga. I text lang kita at ibabalik mo ang dating ako na sinira nila. Open pa din ba hanggang ngayon ang tulong na yun?" Tanong ko dito na wala ng paligoy ligoy pa.

Agad naman tumango ito sa akin. At binigkas ko na ang kanina pa tumatakbo sa isipan ko.

"Tulungan mo ako, Andrei. Tulungan mo ako na maging bagong ako, dahil ayoko ng bumalik sa dating ako. Na isang mahina at palagi na lang kinakawa at sinasaktan. Gusto ko ng mabago ang pagtingin ko sa sarili ko. Sana matulungan mo ako." Sagot ko dito habang unti unti na palang pumatak ang mga luha ko sa mata.

Nakita ko ang pag bakas ng galit nito at pag kuyom ng mga palad nito. Malamang naaawa at nagagalit din ito sa katangahan at sitwasyon ko. Pumikit muna ito bago nag salita.

"Wag kang mag alala, pagsisisihan nila na inagrabyado ka nila. Kahit hindi mo naman sabihin iyan ay tutulungan ka talaga namin.

Inuumpisahan na nga namin. " Siguradong sagot nito sa akin. Kahit paano ay gumaan ang pakiramdam ko sa sinabi nito.

Kinuha nito ang cellphone nito sa bulsa at may tinawagan na tao. Ilang saglit pa ay pumasok na ang lalaking nahuli ko na may ginagawang milagro sa CR noon at isang pamilyar na lalaki din ang kasama nito.

Mariing tinitigan ako ng lalaki at ngumiti ito sa akin.

"Hi, Senpai. Kumusta na? Ako nga pala si Mari este Marco. Natatandaan mo pa ba ako. Ako yung taong nakausap mo nung unang araw ng pasukan. Yung tinulungan mo." Umpisa nito. Doon ko pa lamang naalala kung bakit pamilyar ito sa akin.

"Oo, natatandaan ko. Mag kakilala pala kayo nitong si Andrei" Tanong ko dito at ngumiti lamang ito.

Si Samjo naman ang lumapit sa akin at inabutan ako nito ng panyo sa ikatlong pagkakataon. Hindi ko makalimutan ang name nito tuloy.

"Salamat, at ikaw si Samjo. Tama? Salamat sa palaging pag bibigay mo ng panyo sa akin, gusto ko sana ibalik sayo kaya lang palaging mali ang timing, eh" Sabi ko dito habang pinunasan ang mga luha na nag landas sa aking pisngi.

"Ayos lang, marami naman akong panyo. Boss, naeexplain mo na ba sa kanya ang mangyayari?" Tanong nito kay Andrei.

May pagka suplado din talaga itong tao na ito. Di mo tuloy maiisip na napaka bait nito sa unang tingin. Gwapo din kasi ito at mukha lang talagang masungit.

"Iexplain ko pa lang, gusto ko kasi na nandito kayong dalawa para may kasama akong mag explain sa kanya. Handa ka na ba, Richard?" Tanong ni Andrei sa akin. Tumango ako dito

"Handa na...!" Sagot kong siguradong sigurado.

"Kailangan mong mag training. Gusto kong matuto kang manapak ng mananakit sa'yo. Yung sapak na makakalimot ng pag katao" sagot ni Andrei sa akin.

"Ha? Kaya ko ba yun?" Tanong ko sa mga ito. Eh, lampa nga ako. Kaya nga di ako na attend ng P.E sa gym sa school.

"Kaya mo yun, gagabayan ka nitong si Marco at Samjo. Tiyak kong matututo ka kaagad. Kaya ka nga mag te training, eh." Sagot pa ni Andrei sa akin.

Nag dadalawang isip pa din ako sa Suhesyon nito pero tumango na lang ako, dahil alam nila ang ginagawa nito at naniniwala ako sa kakayahan nito.

"Kinausap na din namin si Christof at Pietro sa canteen nitong ospital kanina habang tulog ka. At gusto ko lang sabihin sayo na iba ang sinabi namin sa kanila sa totoong plano ko." Sabi pa nito na ikinalito ko.

"Meaning, pinag mukha namin silang tanga at kasali sa plano ni Boss. Well, technically kasama naman talaga sila, pero hindi gaya ng iniisip nila ang totoong plano namin. Part lang sila ng panlilinlang kumbaga." Paliwanag ni Marco sa akin.

Hindi ko pa rin talaga maintindihan ang lahat. Nang mapansin iyon ni Andrei ay tinanguan nito si Samjo at nag labas ito ng tablet sa bag nito at ibinigay iyon sa akin kasama ng headset at pinapanood nito sa akin ang nasa tablet nito.

Makikita sa video ang itsura nila Christof at Pietro, mukhang nasa canteen ang mga ito. At ito yata ang naging usapan nila na sinasabi sa akin.

Hindi ko alam kung paano nito nakuhaan ang dalawa ng hindi nalalaman na nakarecord pala ang usapan ng mga ito.

Nang matapos ko iyon mapanood ay napatingin ako sa kanilang tatlo. As in, yun ang gusto nitong gawin ng dalawa. Hindi ako papayag. Ayokong mapahamak pa sila. Saka ayokong akitin nila ang mga hayop na yun.

Magsasalita na sana ako ng pigilan ako ni Marco.