“พี่ฉลามยังไม่กลับใช่ไหม ปูลมซ้อมเรือใบเสร็จจะได้เจอพี่ฉลามอีกใช่เปล่า” สีหน้าปูลมดูมีทั้งความหวังและความดีใจในขณะเดียวกัน
“ครับ พี่อยู่ดูแลพี่อุ๋งครับ แล้วก็จะสอนการบ้านให้ปูลมแทนพี่อุ๋งด้วยครับ”
“เย้ๆๆๆ” ปูลมชูมือข้างที่ไม่ได้ถือแฮมเบอร์เกอร์ขึ้นด้วยความดีใจ
ทุกคนออกจากบ้านไปแล้วฉลามก็เดินกลับไปยังห้องโถงในส่วนที่กั้นฉากไว้ให้เขานอน อุ๋งนอนห่มผ้าหลับสนิท ฉลามจับตัวดูก็ไม่ร้อน แต่เย็นชืดเพราะเหงื่อ น่าจะเพราะยาลดไข้ที่เพิ่งถูกปลุกขึ้นมากินก่อนที่เขาจะใส่บาตร
เขาเอนตัวลงนอนข้างๆ ฝั่งที่อุ๋งตะแคงหน้ามา ฉลามเอาหลังมือแตะแก้ม มันยังรุมๆ เขายังไม่ทันเอามือออกอุ๋งก็มาจับไปซุกตรงลำคอ ลืมตาสะลึมสะลือ
“แม่กับปูลมไปแล้วเหรอ” ถามเสียงค่อนข้างยานคาง
“ไปแล้ว อุ๋งนอนต่อเถอะ วันนี้พี่ฉลามจะไม่ให้อุ๋งทำอะไรเลย นอกจากกินและนอน อ้อ ไปหาหมอด้วย”
“ไม่ต้องหรอก ไข้ธรรมดา สองสามวันก็หายตามอายุของมัน”
