เธอนั่งกอดเข่าซุกหน้าอยู่ ข้างๆ มีแก้วพลาสติกใสใส่สตรอว์เบอร์รีเสียบไม้สองไม้กับโทรศัพท์มือถือ เขาลองโทร.เข้าไป โทรศัพท์สว่างจ้าพร้อมเสียงเรียกเข้าเบาๆ แต่อุ๋งปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้น แรงกระเพื่อมตรงแผ่นหลังเล็กกระตุ้นให้ฉลามเก็บโทรศัพท์และรีบเดินไปนั่งบนเขื่อนเคียงข้างเธอ
เขาชะโงกหน้าไปมองอยู่ชั่วครู่ อุ๋งไม่เงยหน้าขึ้นมาเลย
“อุ๋ง อุ๋งครับ อุ๋ง” เขาเรียกแบบนี้อยู่สองสามครั้งเพื่อให้เธอซึมซับว่าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เป็นเขา ฉลามยกมือปัดยุงที่บินวนอยู่เหนือศีรษะของเธอ ก่อนจะลดลงมาโอบบ่าเล็ก
“ไม่เป็นไรนะอุ๋ง ขายไม่ได้ก็ไม่เป็นไร”
ดูเหมือนยิ่งปลอบอุ๋งก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น ฉลามลูบศีรษะที่ก้มอยู่กับหัวเข่า แรงสะอื้นส่งให้แผ่นหลังของเธอกระเพื่อม เขาดึงตัวเธอทั้งที่ยังไม่ยอมเงยหน้าให้เอนมาซบเขา กดจมูกโด่งลงบนเรือนผมของอุ๋ง ทอดถอนใจเมื่อได้กลิ่นเหงื่อ กลิ่นอาหารที่ฝังอยู่ในเส้นผม มันเป็นกลิ่น
