“พี่ฉลาม ไปหาแม่กัน” เสียงของอุ๋งดึงฉลามออกจากความว้าวุ่นใจ
“ลุงยุทธครับ เดี๋ยวผมขอเบอร์จากอุ๋งแล้วโทร.คุยกับลุงยุทธนะครับ”
“ได้ๆ แล้วจะกลับกรุงเทพฯ วันนี้ใช่ไหม”
“ครับ” บอกชายวัยกลางคนเสร็จก็ก้มลงถามเด็กชายที่กำลังล้วงขนมกิน “ไปหาแม่กับพวกพี่ไหม”
“หึ ยังไม่ไปดีกว่า เดี๋ยวปูลมจะเอาขนมไปกินที่บ้านหนึ่ง พี่อุ๋งให้แม่ไปรับที่นั่นนะ” เด็กชายวางแผนเสร็จสรรพ
“โอเค” ฉลามเป็นคนตอบแทนอุ๋ง เขาลูบหัวปูลม แล้วพาอุ๋งขึ้นรถไปหาวิกานดาที่วัด
พอวิกานดารู้ว่าฉลามจะกลับวันนี้ก็ไล่ให้อุ๋งพาฉลามไปเที่ยว ตอนนี้สี่โมงเย็น เหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่ชั่วโมงพวกสถานที่ท่องเที่ยวก็จะพากันปิดแล้ว
“แม่บอกว่าอุ๋งเคยไปเที่ยวเยอะมากๆ แต่อุ๋งจำไม่ได้ จำได้แต่พัทยา” อุ๋งเอนตัวลงนอนบนเบาะขนาดใหญ่สีฟ้าริมทะเลของร้านอาหารกึ่งคาเฟ่ที่ตกแต่งสไตล์บาหลี
“ซึ่งมันก็คือที่ที่อุ๋งเดินขายพวงกุญแจหอย” ฉลามนอนลงเคียงข้าง หันมองคนตัว
