“ดีมากค่ะ” ฉลามจับมือเธอมาไว้แนบอก “แล้วอีกไม่นานพี่ก็ต้องไปฝึกงาน คราวนี้หลายเดือนเลยที่เราจะได้พูดคุยกันแค่ทางโทรศัพท์”
“อุ๋งเข้าใจ เราต่างคนต่างมีหน้าที่ ถึงเวลาก็ต้องแยกย้าย อุ๋งจะทำหน้าที่ของอุ๋งให้ดีที่สุด พี่ฉลามไม่ต้องเป็นห่วง” อุ๋งย้ำคำเดิม แม้ข้างในจะหดหู่
แสงอาทิตย์ลาลับสิ้น บรรยากาศโดยรอบประดับด้วยแสงไฟจากตึกโรงแรมและตึกสูง ขณะที่ท้องฟ้าเดือนมืดเริ่มมีดาวขึ้นเป็นจุดๆ จนพร่างพราวเต็มฟ้า ทั้งสองนอนหยอกล้อกินลมชมดาวจนกระทั่งร้านปิดตอนห้าทุ่ม
ฉลามขับรถมาส่งอุ๋ง เขาเดินมาส่งจนถึงประตูบ้าน ตอนนี้วิกานดายังไม่กลับ คงอีกสักพัก
“นอนหลับฝันดีครับ” ฉลามดึงอุ๋งมาหอมหน้าผาก
“ขับรถดีๆ นะ”
“ถึงแล้วพี่จะส่งข้อความมาบอก” เขาจับหัวอุ๋งก่อนจะถอนหายใจและหันหลังกลับ
อุ๋งมองตามร่างสูงใหญ่ที่เดินห่างเธอไปเรื่อยๆ การต้องแยกจากกันไม่ใช่เรื่องน่ายินดี โดยเฉพาะอุ๋งที่จิตใจบอบบางกับความเหงา
แล
