เกมนี้ฉันต้องชนะ (ฮาเร็ม)

1.เกมนี้ฉันต้องชนะ

ภาพเบื้องหน้าไม่ได้ชัดเท่าที่ควร แต่ถึงอย่างนั้นก็สามารถบ่งบอกได้ว่าบุรุษและสตรีทั้งสองคนกำลังทำเรื่องราวสุดแสนจะเร่าร้อนอยู่บนเตียง

ในขณะที่เขากำลังขยับเข้าออกในร่างกายที่แสนงดงามราวกับรูปสลักของเธอ บนดวงหน้างามล้ำที่แสนวิจิตรงดงามก็เปล่งเสียงร้องครางออกมา

"อา..."

ฉันมองใบหน้าของพวกเขาไม่ชัดเท่าไหร่นัก แล้วก็ไม่ค่อยมั่นใจด้วยว่าตัวเองมายืนอยู่ในห้องที่ดูราวกับพระราชวังนี้ได้อย่างไร ฉันอยากจะวิ่งหนีแต่ทว่าก็ไม่อาจก้าวเท้าออกไปจากที่นี่ได้ อยากจะยกมือขึ้นมาปิดตาเพราะสิ่งที่ชายหญิงทั้งสองคนกำลังกระทำนั้นมันน่าอายมากเกินไป

แต่ก็เหมือนกับมีมือที่มองไม่เห็นมากุมใบหน้าของฉันเองไว้เพื่อให้ฉันจ้องมอง ชายหญิงทั้งสองคนที่ดูสวยงามราวกับรูปปั้นกำลังร่วมรักกันอย่างถึงใจ

เสียงเนื้อกระทบกันดั่งลั่นห้องไม่แพ้เสียงครางของคนทั้งคู่เลย

“แรงกว่านั้นอีกสิ! อย่าให้ข้าผิดหวังที่เลือกเจ้าออกมาจากคุกใต้ดินที่แสนโสมมพวกนั้น หากทำให้ข้าพอใจไม่ได้ เจ้าจะต้องกลับไปที่นั่นน่ะ..กลับไปมีชีวิตที่แสนโสโครกของเจ้าอีกครั้งหนึ่ง!”

เมื่อได้ลองปรับสายตาดูดีๆ ก็พบว่าฉันสามารถมองเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นได้แล้ว พระเจ้าช่วย..เธอช่างสวยงามในแบบที่ขนาดฉันเป็นผู้หญิงด้วยกันยังอดตะลึงไม่ได้เลย ความงดงามที่ไม่มีใครสามารถละสายตาของเธอไปได้ เป็นความสวยที่ราวกับรูปปั้นของเทพีอโฟไดท์..แต่การพูดจาที่เป็นเชิงข่มขู่เช่นนั้นมันดูไม่น่ารักเท่าไหร่นัก

ยังไม่ทันที่ผู้หญิงคนนั้นจะได้พูดต่อ ชายที่อยู่เหนือร่างกายของเธอก็จับเธอนอนคว่ำพร้อมกับยกสะโพกขึ้นมา

“อภัยให้ข้าด้วยนะครับ ข้าไม่เคยรับใช้สตรีมาก่อนและท่านคือคนแรก..”

ผู้หญิงคนนั้นกางขาออกเหมือนจะเชิญชวนให้เขาสัมผัสนางมากกว่านั้น

“อย่าลีลา ทำต่อได้แล้ว นอกจากใบหน้าที่พอจะทำให้ข้าพึงพอใจ ก็มีส่วนนั้นที่มันใหญ่โตอีกอย่างหนึ่งนี่แหละ...เร็วสิ อยากกลับไปเป็นทาสอีกรึไง!!”

ถึงแม้ว่าฉันจะมองเห็นสีหน้าของชายคนนั้นไม่ชัดเท่าไหร่แต่ฉันสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดจากมือที่สั่นเทาและริมฝีปากที่ขบกันจนห้อเลือดของเขา..

นี่มันสถานการณ์อะไรกันวะเนี่ย แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน?

“ตามบัญชาครับ”

เขากดศีรษะของผู้หญิงคนนั้นลงก่อนจะจับเข้าที่กลางลำแกร่ง ฉันพยายามจะหลับตาลงเพราะรับรู้ได้เลยว่าเขาจะทำอะไรต่อไป แต่ดวงตามันกลับไม่ยอมปิดตามคำสั่งของฉันนะสิ

ฉันไม่อยากดูแล้ว ให้ตายเถอะ หากว่านี่เป็นความฝันฉันก็ควรจะตื่น..

“อึ่ก..อะ..นี่ เจ้า!!”

เสียงร้องที่เต็มไปด้วยความทุรนทุรายนั้นทำให้ใบหน้าของฉันชาไปหมด ชายคนนั้นกระแทกกระทั้นเอวสอบของเขาเข้าไปอย่างไม่ลดละ ในระหว่างที่มือทั้งสองข้างของเขากำลังใช้ผ้ารัดคอของผู้หญิงคนนั้นอยู่

นี่มัน..ไม่ปกติแล้ว ผู้ชายคนนั้นกำลังพยายามจะฆ่าเธอ..

“อะ..อา..ปล่อ..ย..อา..”

น้ำเสียงที่เปล่งออกมามันเต็มไปด้วยเสียงที่ขาดเป็นห้วงๆ ผู้หญิงคนนั้นกำลังจะขาดอากาศหายใจ เธอกำลังจะตาย..และฉันขยับร่างกายไม่ได้เลย ฉันพยายามจะเดินเข้าไปช่วยเพราะถึงแม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะนิสัยเสียมากแค่ไหนแต่ไม่มีใครหรอกที่สมควรจะตาย

ฉันยืนอยู่ตรงนั้น จนร่างกายของผู้หญิงเบื้องหน้าแน่นิ่งไป สิ่งที่น่าตกใจไม่แพ้กันคือผู้ชายคนนั้นทึ้งผมของผู้หญิงขึ้นมาพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง

“เจ้าสมควรตายแล้ว..อลิชา สมควรแล้ว!!”

หลังจากที่เขากล่าวกล่าวคำนั้นออกมาภาพเบื้องหน้าของฉันก็พลันพร่ามัว นี่แสดงว่าฉันกำลังจะตื่นขึ้นมาแล้วใช่ไหม

โล่งอกไปที ที่นี่เป็นเพียงแค่ความฝัน..

“พรึ่บ!!”

ฉันลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียง เสียงลมหายใจพ่นออกมายาวเหยียดเพื่อแสดงถึงความโล่งใจว่าภาพที่ฉันเห็น มันคือความฝันเท่านั้น และฉันตื่นขึ้นมาแล้ว

ฉันเป็นเจ้าของแบรนด์เสื้อผ้าที่โด่งดังมากพอสมควรในโลกออนไลน์ เพราะเมื่อวานเพื่อนสนิทของฉันพาไปดูหนังสยองขวัญแน่ๆ ฉันถึงได้ใจร้ายอะไรแบบนั้น

ฝันเห็นคนกำลังมีอะไรกัน แล้วก็ฆ่ากันเนี่ยนะ เท่าที่จำได้ตัวของฉันไม่ได้หมกมุ่นเรื่องบนเตียงมากขนาดนั้นเลยนี่ แล้วทำไมถึงฝันแปลกประหลาดแบบนั้นกันนะ

“คุณหนูคะ..”

“!!”

ในขณะที่ฉันกำลังจะก้าวลงจากเตียง ฉันก็ชะงักในทันทีเมื่อเห็นหุ่นกระบอกที่ทำจากไม้กำลังถือถาดน้ำชาเข้ามา จะว่าทำจากไม้นั้นก็ไม่เชิงเพราะว่าหุ่นตรงหน้านั้นมีใบหน้าที่เหมือนกับมนุษย์เป็นอย่างมากอีกทั้งผิวหนังของพวกเขาก็เหมือนกันเลือดเนื้อจริงๆ

“คุณหนู..งั้นเหรอ?”

เมื่อได้ลองกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องนี้ ขนทั่วทั้งร่างก็ลุกชูชันขั้นมา ที่นี่ไม่มีหน้าต่างสักบาน เป็นเหมือนกับชั้นใต้ดินที่ไม่มีใครรับรู้การมีอยู่ของที่นี่ สองฝั่งของผนังห้องคือหุ่นมากมายที่แขวนเรียงรายเอาไว้ มันทำให้รู้สึกเหมือนกับในหนังสยองขวัญสักเรื่อง ที่โต๊ะกลางห้องยังคงมีเศษชิ้นส่วนของมนุษย์วางเอาไว้ พร้อมกับเครื่องมือชำแหละ เข็มและด้าย สมุดบันทึก

ฉันยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง ใจจริงยากจะกรีดร้องออกไปดังๆ เพราะว่าที่นี่มันสิ้นหวังมากทีเดียว แต่เพราะว่าฉันไม่รู้ว่าตัวเองกำลังอยู่ที่ไหน

“ฉึ่ง!”

เสียงเพลงเปิดตัวดังขึ้นมาในหัวพร้อมกับเอฟเฟคการเปิดตัวที่สุดแสนจะอลังการ

“ยินดีต้อนรับสู้เกมนักสืบนะครับ คุณผู้เล่นระดับซุปเปอร์วีไอพี”

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยฉันก็พอจะหายใจหายคอโล่งหน่อย มีหน้าต่างของเกมเด้งออกมาอย่างต่อเนื่อง

“ชื่อ อลิชา แวงซองค์ บทบาท ฆ่าตกร (นักเชิดหุ่นมนุษย์) ”

“นี่มันอะไรกัน?”

เกมนักสืบฉันเคยเล่นจนแรงค์ของตัวเองติดท็อปเซิฟมาแล้ว แต่การเข้ามาอยู่ในเกมแบบนี้มันจะน่าตกใจเกินไปแล้วนะ

เกมนี้ไม่ได้มีภารกิจอะไรทั้งนั้น แค่ต้องมีชีวิตรอดจนกว่าเกมจะจบ เกมนี้จะมีผู้เล่นทั้งหมด 30 คนแบ่งออกเป็น 3 ฝ่าย

ฝ่ายฆาตกร (4) ฝ่ายกลาง (4) และฝ่ายคนดี (22)

เกมจะจบก็ต่อเมื่อเหลือผู้เล่น 5 คนสุดท้าย หรือไม่ก็หากอยากให้จบเร็วๆ ก็ไล่ฆ่าจนเหลือแค่ 5 คน แต่นั่นมันยากและฉันไม่เคยเล่นบทฆาตกรมาก่อนเพราะการเป็นฆาตกรในเกมนักสืบมันคือความซวยอย่างหนึ่ง

“หากฉันชนะ จะได้กลับออกไปไหม ฉันไม่รู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แต่ฉัน..อยากจะกลับออกไป”

“แน่นอนครับ หากว่าคุณชนะจะได้กลับออกไป แต่หากว่าคุณแพ้ ชีวิตของผู้เล่นทั้งในชีวิตจริงและชีวิตในเกมจะต้องตายเหมือนกัน”

วะ..ว่าไงนะ? หมายความว่าฉันไม่มีโอกาสให้แพ้ในเกมนี้เลยงั้นเหรอ? จะว่าไปแล้วร่างกายนี้มันคือร่างกายของผู้หญิงที่ฉันเห็นก่อนหน้านี่นา เธอถูกฆ่าเพราะดูถูกและเหยียดหยามผู้ชายคนนั้นมากเกินไปงั้นเรอะ!

นอกจากอลิชาจะเป็นฆาตกรแล้ว เธอยังเป็นผู้หญิงสารเลวด้วยอย่างนั้นสินะ..

ถึงแม้ว่าจะเห็นหน้าชายคนนั้นไม่ชัด แต่เขามีเส้นผมสีดำเพราะอย่างนั้นหลังจากนี้ไปก็หลีกเลี่ยงผู้ชายผมดำหน่อยท่าจะดี

ต่อให้อยากจะหนีออกไปจากที่นี่ก็หนีออกไปไม่ได้แล้ว เพราะอย่างนั้นมาลองเล่นเกมบ้าๆ นี่กันสักตั้งดูดีกว่า

เกมนี้ ฉันจะต้องชนะให้ได้!!