อันปันมองคลอสที่นั่งกดโทรศัพท์ด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ตั้งแต่เช้าจนตอนนี้เที่ยงวันเข้าไปแล้ว ท่าทางไม่สบายใจของเขายิ่งทำให้เธออดเป็นห่วงไม่ได้ มือเรียวเลื่อนมากุมมือหนาที่กำโทรศัพท์เอาไว้แน่นเบา ๆ
“เฮียคะ...” เสียงนุ่มนวลอ่อนหวานของเธอดึงความสนใจจากคลอสให้หันมามองอันปันก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ เหมือนความกังวลที่ค้างอยู่ในอกมันกำลังจะเอ่อล้นออกมาในที่สุด
“หนูปัน... เฮียเป็นห่วงลูก เฮียโทรไปตั้งหลายสายแล้ว แต่ลูกก็ไม่รับสายเฮียเลยสักสาย” น้ำเสียงทุ้มของเขาแฝงด้วยความเครียดและกังวลอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาคมกริบมองโทรศัพท์ในมือราวกับมันจะบอกคำตอบให้เขาได้ อันปันลูบหลังมือของเขาอย่างปลอบประโลม
“หนูว่าเฮียใจเย็นก่อนดีไหมคะ บางทีลูกอาจจะติดธุระ หรือแค่ยังไม่สะดวกที่จะรับสายก็ได้ ลูกเราโตแล้วนะคะ ไม่ใช่เด็กเล็ก ๆ อีกแล้ว” คำพูดของเธอฟังดูมีเหตุผลแต่คลอสกลับทำเพียงแค่ขมวดคิ้วแน่นอย่างคนที่ไม่อยากยอมรั
