ละลายใจคุณหมอเย็นชา

Ep.6: ไม่เข้าใจ

อาร์เจขับรถมาจอดที่ลานจอดรถของโรงพยาบาลหลังจากพาคิมไปทานอาหารและซื้อของทุกอย่างตามที่เธอต้องการ คิมที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ยิ้มอย่างคนอารมณ์ดี

“วันนี้คิมสนุกมาก ต้องขอบคุณคุณหมอมาก ๆ เลยนะคะ ที่พาคิมไปเที่ยวและตามใจคิมทุกอย่างเลย”

“อืม” อาร์เจตอบรับสั้น ๆ แล้วหันไปมองคิมที่ยิ้มด้วยรอยยิ้มสดใสที่ไม่เคยหายไปจากใบหน้าของเธอ ทำให้อาร์เจอดยิ้มมุมปากตามเธอไปด้วยไม่ได้ แถมภายในใจของเขาก็ยังรู้สึกแปลก ๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนอีกด้วย ว่าแต่ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร

หลังจอดรถเรียบร้อยอาร์เจก็เปิดประตูลงไปยืนรอคิมแล้วเดินเข้าไปในโรงพยาบาลพร้อมกัน ตลอดทางที่เดินก็จะมีคนมองมาที่เธอและอาร์เจไม่วางตาก่อนจะตามมาด้วยเสียงซุบซิบนินทาที่ดังมาให้ได้ยิน ซึ่งอาร์เจไม่คิดจะสนใจเพราะเขาชินกับเหตุการณ์แบบนี้แล้ว

‘ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน’

‘นั่นสิ กล้าดียังไงมาเดินกับคุณหมอสุดหล่อของฉันแบบนี้!’

‘จริง!! ปกติคุณหมออาร์เจไม่เคยเดินมากับใครเลยนอกจากคุณควินตัน’

‘ฉันอยากรู้จริง ๆ ว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร’

‘อยากรู้ก็ต้องสืบ’

‘จริงสิ’

คิมที่ได้ยินเสียงพูดคุยเหล่านั้นอย่างชัดเจนทำเพียงยิ้มบาง ๆ และพยายามไม่ใส่ใจ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยในความเฉยชาของคนที่เดินอยู่ข้าง ๆ

“คุณหมอคะ” คิมเรียกเบา ๆ พลางเงยหน้ามองอาร์เจที่กำลังเดินอยู่เคียงข้าง อาร์เจหันมามองเธอพร้อมเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม

“คุณหมอไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอคะ ที่โดนมองโดนพูดถึงแบบนี้อยู่ตลอดเวลา” อาร์เจนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ไม่”

“แปลกจัง คุณหมอใจเย็นจังเลยนะคะ ถ้าเป็นคิมคงทำตัวไม่ถูก จริงสิ!! คุณหมอคงเจอแบบนี้อยู่เป็นประจำจนชินแน่เลย ใช่ไหมคะ??” คิมทำหน้าสงสัยพลางเอียงศีรษะเล็กน้อยมองหน้าเขา อาร์เจมองหน้าเธอด้วยสายตานิ่ง ๆ แต่มีแววขบขันซ่อนอยู่เล็กน้อยถ้าไม่สนิทคุ้นเคยก็จะไม่มีทางสังเกตเห็นได้เลย

อาร์เจเดินนำคิมมาจนถึงห้องทำงานของเขา และเมื่อเปิดประตูเข้าไปก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นควินตันกำลังเดินวนไปวนมาภายในห้อง สีหน้าของควินตันดูเต็มไปด้วยความกังวล และทันทีที่เขาหันมาเห็นอาร์เจเขาก็ร้องเรียกเสียงดังด้วยความดีใจ

“นาย!! หายไปไหนมาครับ ทำไมไปไหนมาไหนไม่บอกผมสักคำ! อ้าว!! แล้วนี่!?” คิมยิ้มบาง ๆ พร้อมแนะนำตัวเองอย่างสุภาพ

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อคิมค่ะ เป็นน้องสาวเฮียครูซ” ควินตันเบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนจะพยักหน้ารับอย่างสุภาพ เขาพอจะรู้มาบ้างว่าครูซแฟนของเอลล่ามีน้องสาว แต่ที่ไม่เข้าใจคือเธอรู้จักกับอาร์เจได้ยังไง

“อ๋อ สวัสดีครับคุณคิม ผมควินตัน แล้วนี่ไปไหนกันมาครับ?”

“คือ คิมให้คุณหมอพาไปซื้อโทรศัพท์มาค่ะ”

“ห๊ะ!! นายเนี่ยนะพาคุณคิมไปซื้อโทรศัพท์??” คำตอบของคิมทำให้ควินตันถึงกับอุทานออกมาเสียงดัง ควินตันหันไปจ้องมองอาร์เจอย่างไม่เชื่อสายตา ตัวเขาเองรู้จักอาร์เจมานาน และไม่เคยเห็นเจ้านายคนนี้ทิ้งงานไปทำอะไรแบบนี้มาก่อน ฟ้าจะถล่ม ดินจะทลาย หิมะคงกำลังตกอยู่ที่ประเทศไทยแน่ ๆ

“ควินตัน!!” อาร์เจพูดเสียงเย็นชาและดุดันจนควินตันสะดุ้ง คำเดียวนี้ก็เพียงพอที่จะทำให้เขาหยุดแสดงท่าทีเกินเหตุทันที

“ขอโทษครับ ผมแค่ตกใจนิดหน่อย คุณคิมอย่าถือสาเลยนะ”

“คุณควินตันนี่ตลกดีนะคะ” คิมที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หลุดหัวเราะเบา ๆ ออกมากับปฏิกิริยาของควินตัน อาร์เจเพียงแค่ถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจกับท่าทางของทั้งสองคน ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน ควินตันรีบหยิบเอกสารที่เตรียมไว้ส่งให้อาร์เจ เมื่อคิมเห็นอาร์เจเริ่มทำงานและคงจะมีเรื่องงานที่ต้องคุยกับควินตันจึงไม่อยากอยู่รบกวน

“งั้นคิมขอตัวก่อนนะคะ” เธอส่งยิ้มให้ทั้งสองคนอย่างสุภาพ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปเงียบ ๆ โดยไม่รบกวนพวกเขาอีก ควินตันหันไปมองตามหลังเธอเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมามองอาร์เจด้วยสายตาสงสัย

“เธอน่ารักดีนะครับ”

อาร์เจไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ยกเอกสารขึ้นอ่านต่อเหมือนว่าเรื่องนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาให้ความสนใจนัก แต่ในใจและความรู้สึกของเขาก็ยังคงมีบางสิ่งที่ไม่เข้าใจและยากจะอธิบาย

หลังจากที่ไปซื้อโทรศัพท์ด้วยกันกับอาร์เจในวันนั้น คิมก็แวะมาหาเขาที่ห้องทำงานทุกวัน ที่มาเพราะเธอมานั่งคุยกับเขาแต่เป็นการคุยคนเดียวเสียมากกว่าบางทีก็มานั่งดูเขาทำงาน ทั้งที่เธอรู้ว่าอาร์เจไม่ใช่คนพูดเก่งหรือแสดงท่าทีสนใจเธอมากนัก แต่เธอกลับรู้สึกสบายใจเมื่อได้อยู่ใกล้เขา

วันนี้ก็เช่นกัน หลังจากที่เธอไปหาครูซก็เจอกับเอลล่าที่อยู่เฝ้าแต่ที่ทำให้เธอต้องออกมาจากห้องเพราะบรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยความโรแมนติกจนทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน เธอจึงเลือกที่จะมาหาอาร์เจที่ห้องทำงานแทน

คิมเคาะประตูห้องเบา ๆ ก่อนจะได้ยินเสียงเรียบนิ่งจากด้านในเอ่ยอนุญาต เธอค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไป พร้อมกับรอยยิ้มสดใสที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอ

“คุณหมอ ไปทานข้าวกันค่ะ”

“...” อาร์เจที่กำลังคุยงานอยู่กับควินตันหันไปมองคนมาใหม่ด้วยใบหน้านิ่ง ๆ กับความสงสัยว่าเขาไปสนิทกับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ถึงมาชวนเขาไปทานข้าวด้วยเนี่ย

“อ้าว!! คุณควินตันก็อยู่ด้วยเหรอคะ” คิมยิ้มหวานให้เมื่อเห็นควินตันนั่งอยู่เก้าอี้ตรงข้ามอาร์เจพร้อมกับเดินไปหาทั้งคู่ด้วยท่าทางคุ้นเคย

“สวัสดีครับคุณคิม นี่มาชวนนายไปทานข้าวเหรอครับ”

“ใช่ค่ะ คุณควินตันไปด้วยกันนะคะทานกันหลายคนสนุกดี” ควินตันไม่ตอบแต่เขาหันไปมองตาของอาร์เจเพราะคนที่ตอบได้ว่าเขาไปด้วยได้หรือไม่ได้คืออาร์เจคนเดียวเท่านั้น แต่สายตาที่อาร์เจมองกลับมามันว่างเปล่าไม่มีคำตอบอะไรใด ๆ ให้เขาได้รับรู้เลย คิมที่เห็นสองหนุ่มมองหน้าสบตากันก็พูดขัดขึ้น เพราะอยู่กับพวกเขามาหลายวันเลยพอจะรู้จะเข้าใจแล้วว่าสองหนุ่มนี่ชอบคุยกันทางสายตาที่เธอไม่มีวันเข้าใจ

“คุณหมอ คุณควินตัน ไปกันเถอะค่ะคิมหิวแล้ว เอาร้านที่อร่อย ๆ นะคะ” คิมเดินเข้าไปจับมือของอาร์เจแล้วดึงให้เขาลุกขึ้นเพราะตอนนี้เธอหิวแล้วและอยากทานอาหารไทยอร่อย ๆ

อาร์เจยอมวางงานและลุกขึ้นตามแรงดึงของเธอไปแต่โดยดี แรงอันน้อยนิดของเธอไม่มีผลอะไรกับเขาเลย แต่รอยยิ้มและความสดใสของเธอกลับทำให้เขาใจอ่อนและปฏิเสธเธอไม่ได้เลยสักครั้ง

“ไปเร็วค่ะ คุณควินตัน” ระหว่างที่พาอาร์เจไปด้วยกันคิมก็ไม่วายหันมาเรียกควินตันที่ยังนั่งอยู่ให้ออกไปด้วยกัน

“ครับ”