ทันทีที่พ่อได้ขึ้นไปแล้วน้าผกาก็รีบเอ่ยถามไปยังไอรีนทันที
“แล้วนี่เร็นไปไหนล่ะลูก” น้าผกายิ้มขึ้นด้วยใบหน้าที่มีความสุข ไอรีนที่เห็นเธอยิ้มจึงเดินเข้าไปใกล้ๆน้าผกาพร้อมกับเอื้อมมือไปจับที่มือเล็กของหญิงวัยกลางคน ที่มือของเธอนั้นเย็นยะเยือกเย็นเฉียบเหลือเกิน
“เร็นเขากลับไปคอนโดของเขาตั้งแต่ตอนเช้าแล้วค่ะน้า เห็นว่าวันนี้มีนัดติวหนังสือเตรียมสอบกับเพื่อนมั้งคะ” ไอรีนพูดไปตามความจริง พูดไปตามคำพูดของเร็นที่ได้บอกกับเธอเอาไว้
“อย่างนั้นหรือจ๊ะ” น้าผกาสีหน้าเปลี่ยนไปทันทีที่ได้ยิน ไอรีนมองแวบเดียวก็รู้ได้ทันทีว่าน้าผกาเธอคงอยากที่จะเห็นหน้าลูกชายของเธอนั่นแหละและพอไม่ได้เห็นเธอก็คงแอบเสียใจ มือเล็กกระชับจับมือของน้าผกาแน่น
“น้าผกาไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกนะคะ เด็กนั่นน่ะเอาตัวรอดได้สบายค่ะ ตอนอยู่ที่นี่ก็ทำตัวดีอยู่นะคะ ว่าแต่มีของอะไรมาฝากไอรีนบ้างคะเนี่ย”
“มีเยอะแยะเลยลูก”
“มาค่ะเดี๋ยวไอรีน
