“แม่คะ หนูไม่ไปเรียนบ้านครูวีแล้วได้ไหม” ฉันบอกแม่ระหว่างกินข้าวเย็น พ่อกับแม่เงยหน้ามองฉันเป็นตาเดียว ทั้งสองคงจะอึ้งไม่น้อย เพราะฉันเองเรียนพิเศษกับครูวีมานาน แต่ใครละ จะทนเรียนอยู่ต่อไป เขาทำแบบนั้นกับฉันไม่เห็นหัวฉัน แย่จริง ๆ
“ทำไมล่ะลูก” นั่นขนาดถามยังพร้อมกันเลย พ่อกับแม่มองหน้ากันนิดนึงแล้วรอคอยคำตอบจากฉัน ซึ่งมันทำให้ฉันอึกอัก ยากที่จะพูด
“ครูวีกำลังจะแต่งงานค่ะ ครูดูยุ่งมากๆ วันนั้นสอนหนูได้แป๊บเดียว แฟนครูมา แล้วก็พากันไปจัดการเรื่องงานแต่ง” ฉันโกหกอีกแล้ว เรื่องนี้คงช่วยให้พ่อกับแม่มองว่ามีเหตุผลเพียงพอด้วยเถอะ สาธุ ฉันได้แต่ภาวนาในใจ
“เอ่ แล้วยังงี้เราจะเรียนที่ไหนล่ะ” พ่อถาม พ่อใช้ความคิด เพราะเป็นห่วงฉันมากว่า จะเรียนไม่ทัน และไม่ก้าวหน้าทางวิชาการ
“ที่เดียวกับพี่ติมก็ได้ค่ะ เห็นว่าก็เป็นครูที่สอนดีอยู่เหมือนกัน พี่ติมมาเล่าให้หนูฟัง” ฉันอ้สงพี่ติมตามที
