พระยาหมื่นทิศนั่งนิ่งจนผิดวิสัยในระหว่างที่เหล่าทูตจากเมืองไกลกำลังผ่อนคลายแลเสวนากันอย่างออกรส
“A rich city” ชายตัวใหญ่ร่างท้วม ผิวจัดว่าขาวมาก จมูกโด่งงองุ้มแลมีผมสีสนิมว่าขึ้นด้วยใบหน้าที่เปี่ยมยิ้ม
“I love it abundant here.Beautiful country, beautiful people” ชายที่ร่างเล็กกว่าและมีผมสีน้ำตาลเข้มว่า
“Yes, I agree” ชายร่างผอมผมสีแดงเห็นด้วยกับความคิดนั้น
คนเหล่านี้มาเพื่อเจริญสัมพันธไมตรีเพื่อสะดวกในการติดต่อค้าขาย และเหตุผลกลอื่นๆ เมื่อถึงบทพูดสำคัญพระยาหนุ่มจึงหันไปแปลความให้เหล่าข้าหลวงฟังสักที หรือหากผู้ใดมีคำถามหรืออยากสนทนาพาทีแก่แขกเมือง พระยาหมื่นทิศก็จึงว่าแปลให้
“ถามให้ฉันหน่อยเถิดพระยาท่าน ว่าอ้ายหมากพวกนี้เรียกว่ากระไรบ้าง” ข้าหลวงชราหากแต่นัยน์ตากระตือรือร้นดังหนึ่งหนุ่มว่าขอ ทั้งมือหนึ่งก็ยกผลไม้หน้าตาประหลาดที่วางเรียงซ่อนกันอยู่มากขึ้นมาถือ
“What is this” พระยาหนุ่
