“อิฉันได้ยินว่าเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นที่เรือนก็พลันให้ตกอกตกใจนัก” ย่งยี่ว่าขึ้นขณะที่จัดเตรียมเครื่องหอมดังเคยตัวให้ในห้องอุดมไปด้วยกลิ่นกำยานเพื่อให้เจ้านายในห้องได้รู้สึกผ่อนคลาย
“วันนี้มึงไปที่ใดมา” พระยาถามกลับแทนที่จักตอบ
“อิฉันไปลองสืบความในตลาดเกี่ยวกับการตายของแม่ทั้งสองดูน่ะเจ้าคะ อดรู้สึกผิดบาปไม่ได้ที่เป็นคนไล่พวกนางออกจากเรือน” ย่งยี่ว่าทั้งมือก็ยังสารวนจับนู้นจับนี่ไม่ได้หยุด
“มันเพราะคำสั่งกู แลก็เป็นความผิดของพวกมันด้วย มึงจักรู้สึกผิดบาปเรื่องกระไร”
“ก็อดไม่ได้นี่เจ้าคะ แล้วเรื่องใหม่นี่เล่า เกิดแค่ที่ปลายจมูกแท้ๆ”
“ไม่ว่าคนทำจักเป็นอ้ายอีคนไหน มันก็จักหนีอาญาไม่พ้นดอก กูจักจับตัวมาลงทัณฑ์ให้จงได้”
“เจ้าค่ะ เช่นนั้นเพลานี้ก็ถึงเพลาอันควรแล้ว อิฉันขอตัวกลับเรือนก่อนหนาเจ้าคะ” ย่งยี่ที่จัดแจงดูแลเครื่องเรือนจนเสร็จบอกกล่าว
“ดึกดื่นก็นอนเสียที่นี่ซี เตียงออกกว้าง” พระยาว่า
