บัวไลกลับมาที่ห้องของตนอย่างไม่ใคร่จักเต็มใจนัก พรางคิดนึกถึงช่วงเวลาเมื่อครู่ ทั้งที่หมายว่าคืนนี้จักได้อยู่รับใช้พระยาหมื่นทิศแท้ๆ แต่พระยากลับมาพฤติกรรมพิกล ผิดแผกจากแต่ก่อนเก่านัก
“คุณเหมือนแก้วนี่ มองผ่านๆ หน้าตาดังกับสตรีเลยนะเจ้าคะ” บัวไลว่าหลังจากมองพินิจสำรวจดูเด็กหนุ่มจนถ้วนทั่ว เหมือนแก้วไม่ได้ตอบว่ากระไร รู้สึกเพียงว่าสตรีผู้นี้พูดจาไม่งานไม่น่ารักเหมือนคุณหญิงศรีเอาเสียเลย จักถามความกระไรใครก็หาได้คิดใคร่ครวญก่อนว่าสมควรหรือไม่
ฉันล่ะนึกโกรธพี่พระยาจริงเชียว เอาได้ไม่เลือกไม่คัดกรอง หรือคงชื่นชอบคนหยาบคายเยี่ยงนี้อยู่แล้วกระมัง ขอแค่หน้าตาสะสวยก็เป็นพอ แม้แต่เป็นชายอย่างฉันพระยายังไม่ละเว้น นึกแล้วก็พาลให้เจ็บใจนัก
“ว่าแต่ คุณเหมือนแก้วใช่คนเดียวกับนางสาวชาวป่าในวันนั้นหรือไม่เจ้าคะ ฉันเห็นไม่เต็มตา แต่พ่อดูละม้ายนัก” บัวไลตั้งข้อสงสัยต่อไปอีก
คราวนี้เหมือนแก้วถึงกับอึกอัก
