บทนำ
1065 Words
ติ่งสายวายจงเจริญ!!
“ทำไมหนุ่มวายบ้านเราถึงตัวล่ำบึ่กนะบีหนึ่ง” ชิรินผู้หมอบอยู่ใต้กอดอกเฟื่องฟ้า ถามเพื่อนสนิทของตัวเองที่ชื่อกลางฝนหรือที่ชิรินเรียกบีหนึ่ง
-_- “ความจริงพวกเขาก็ผู้ชายไหมวะ จะเอาอะไรมาบอบบางก้นงอนเหมือนมังงะสายวายหน้าหวานของแก แล้วดูอีป้อนดิ๊” ชี้ให้ดูเพื่อนผู้ชายใจหญิง “โกนหนวดจนคางเขียว กูหมดอารมณ์ทางเพศ”
ชิรินเลิกลั่ก “ห้ะ! นี่มึงคิดลึกกับอีป้อน?”
“โว๊ะ!!” กลางฝนอยากจะถีบเพื่อนสาวผู้คลั่งไคล้ให้ผู้ชายรักกันแล้วดันลากเธอมาซุ่มดูอีป้อนจีบหนุ่ม “ฟังกูนะบีสอง กูยังชอบผู้ชายและไม่ได้หมายถึงกูชอบอีป้อน แต่กูแค่คิดว่าถ้ากูเป็นผู้ชายที่อีป้อนจีบ กูก็ไม่พิศวาสมันมั้ย มึงดูสภาพมันสิ หัวเกรียน ตัวล่ำ เคราเขียว สิว ไม่ได้จะด่าเพื่อนนะ แต่มันต้องเช็คสภาพร่างก่อนนัดผู้ป่ะวะ?” ไม่ใช่จู่ๆ ก็นัดตอนตัวเองไม่พร้อม
“มึงพูดเบาๆ ก็ด้ายยยย”
สองสาวผู้ซุ่มอยู่ในดงดอกไม้นอนคว่ำหน้าเท้าคาง ลุ้นตามเพื่อนที่ชื่อป้อน หลายต่อหลายครั้งที่เพื่อนตัวล่ำต้องผิดหวังเพราะผู้ชายไม่ปลื้ม แต่ด้วยความพยายามมาตลอด สองสาวเพื่อนซี้จึงตามติดให้กำลังใจ หนึ่งคนที่ลุ้นอย่างเอาเป็นเอาตายคงไม่พ้นบีสอง…ชิริน สาวสายวาย
&&&&
“กูคิดแล้วว่าไอ้เป้มันหลอกกูเพราะอยากได้ของ เอาจริงๆ นะ เดิมทีกูก็เห็นอยู่ว่ามันควงแต่สาวสวยเอวบาง ต่างกับกูที่เป็นกระเทยล่ำ หรือพวกมึงว่าไง” ป้อนนั่งดูดน้ำหวานแก้เซ็ง มองฝ่าไอแดดหน้าคณะพยาบาลฯ คณะที่เขาและสองสาวเพื่อนสนิทก็ร่วมเรียนด้วยกันจนถึงปีสุดท้าย ถามถึงก่อนหน้านี้ตัวเขามีแฟนรึเปล่า…สามคนในกลุ่มเขาไม่เคยมีใครมีแฟน สาเหตุหลักเพราะเรียนหนักกับไม่ว่างนั่นล่ะ
ชิรินนอนหมอบไปกับโต๊ะในร้านขนม “ถ้ากูจะด่าไอ้เป้ว่าไอ้ด่าง พวกมึงคิดว่าไง”
-_- “ไอ้ด่างอะไรของมึง” ป้อนมอง
“ก็สุนัขมันด่างไง เนอะฝน”
“อืม” กลางฝนเคี้ยวขนมไปพยักหน้าไป “เดี๋ยวพวกมึงไปทำงานพิเศษกันใช่ป่ะ กูจะกลับเลยงั้น”
ป้อนผู้เหน็ดเหนื่อยกับการจีบหนุ่มพยักหน้ารับเนือยๆ คนจนก็ต้องทำงานส่งตัวเองเรียน ดีเท่าไหร่ที่เขากับชิรินสู้ไหวมาจนถึงปีสุดท้าย เงินไม่พอก็ขอยืมกลางฝนแล้วคืน สู้กันมาจนถึงวันนี้ “อืม เดี๋ยวกูกับรินไปร้าน ไว้เจอกันพรุ่งนี้”
“เค บาย” กลางฝนเดินออกไปจากร้านขนมพร้อมกับขับรถออกไปจากตรงนั้น
ด้านสหายรักหนึ่งหนุ่มใจสาว กับหนึ่งผู้หญิงตัวเล็กเดินลากกันไปยังรถมอเตอร์ไซค์ จุดหมายคือร้านสะดวกซื้อ ร้านที่ทั้งคู่ทำงานพิเศษ
วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่เรดาร์จับคู่หนุ่มวายได้เริ่มขึ้นในร้านสะดวกซื้อ มิรินผู้เป็นพนักงานพาร์ทไทม์ตอนเย็น เฝ้ามองสองหนุ่ม หนึ่งคนหน้าตานุ่มนิ่ม หนึ่งคนหน้าตาคมเข้ม “อืม…ตัวบางเป็นสายรับ ตัวโตต้องเป็นสายรุก” พยักหน้าให้กับตัวเองกับความเข้าใจในแบบสาววายที่ดูหนังแบบนี้มานาน “แต่ทำไมอีป้อนมันล่ำ ทั้งๆ ที่มันเป็นรับวะ”
เพี๊ยะ! เจ้าของชื่อป้อนที่ทำงานด้วยกัน ฟาดแขนเพื่อนสนิททันที “กูล่ำเพราะบ้านกูให้มางี้ มึงจะมาโทษกูได้เหรอ” มองตามสายตาคู่รักที่น่าจะเป็นสายวาย ‘เอ๋?’ “หน้าตาเขาเหมือนกันว่ะมึง”
“เพราะเขาเป็นเนื้อคู่กันไง หลบไปดิ๊” ยังคงมองตามจนสองคนนั้นเดินกลับมาคิดเงิน ชิรินเฝ้าสังเกตอย่างถี่ถ้วน ไม่ต่างกับป้อนเพื่อนสนิทของเธอที่ยืนด้านข้าง “สามร้อยยี่สิบบาทค่ะ” ^^
“แม่ให้พี่มาเท่าไหร่” ผู้ชายตัวเล็กแบมือไปที่คนตัวโตกว่า “พ่อให้ผมสองร้อย แม่ให้พี่สองร้อย ผมเห็นนะเว้ย”
คนหน้าเข้มเบ้ปาก ก่อนจะล้วงเงินออกจากกระเป๋ากางเกงส่งให้คนตัวเล็กกว่า “เอาไป ตาดีนักนะมึงน่ะ”
“พูดกับน้องในไส้ดีๆ ดีให้เหมือนตอนพูดกับเมียด้วย”
“เออ!!”
คำพูดชัดเจนกว่าอะไร ทำให้ชิรินผู้มโนเก่งแทบเข่าทรุด ‘เขาเป็นพี่น้องกันว่ะ’ เธอทำหน้าเหยเกแล้วรับเงินมาสี่ร้อย “ทอนแปดสิบบาทนะคะ”
“ครับ” สองคนพี่น้องเดินออกไปด้วยกันก่อนจะซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์แล้วขับจากไป
ป้อนยกมือขึ้นโบกๆ ให้เพื่อนสนิทที่ชื่อชิรินได้รู้ตัว “มึง”
“อือ”
“มึงยังอยู่ดีป่ะ?”
-_- “ดีสิ แต่ทำไมครั้งนี้กูดูพลาดวะอีป้อน”
คนถูกถามเท้าสะเอว “ในยี่สิบคู่ มึงทายถูกแค่สองคู่ แล้วคู่นี้จะผิด มันก็ไม่น่าตกใจป้ะ?” ทำหน้าเอือมระอาใส่สาวน้อยเพื่อนสนิทที่เรียนพยาบาลปีสุดท้าย ยิ่งในโรงพยาบาลก็ยิ่งแล้วใหญ่ ชิรินเอาแต่จับจ้องหมอหนุ่มๆ ไม่ใช่จะงาบนะ…แต่จะดูว่าเขาแมนมั้ย? ‘อีป้อนก็อยากจะถาม มึงทำเพื่อ?’
“เมื่อกี้มันก็ใกล้เคียงป้ะ!” เสียงสูง
“พี่กับน้องนี่คือใกล้เคียง?” ดันหลังเพื่อนพร้อมกับส่งกระดาษเช็คของให้ “ทำงานเถอะ เดี๋ยวจะได้ปิดร้าน”
ชิรินคว้ากระดาษแผ่นนั้นไปพร้อมกับบ่นงุบงิบๆ ‘คนเรามันก็ต้องมีทายผิดบ้างถูกบ้างสลับกันไป ไม่ใช่ถูกทุกคู่ก็ปรมาจารย์แล้วมั้ย’ คู่นี้ไม่ใช่คู่หน้าไม่พลาด ในความเดินไม่ดูทางทำให้สาวน้อยเผลอไปเดินเหยียบใส่ของเล่นชิ้นหนึ่ง ที่มาจากไหนไม่รู้และคนจะซวยก็ต้องซวย เมื่อขาสองข้างลื่นล้มไปพร้อมๆ กับการคว้าชั้นวางของ โครม!!!
เสียงกรีดร้องของป้อนดังอยู่ในโสตประสาท…แล้วสติของชิรินก็ดับวูบ
- Writer
