ผมยังจำวันแรกที่ผมพบอลิซาเบธ หรือลิซได้อย่างชัดเจน มันเป็นบ่ายวันหนึ่งที่เงียบสงบในห้องสมุดของมหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด บรรยากาศที่อบอวลไปด้วยกลิ่นกระดาษหนังสือเก่า ๆ และเสียงพลิกหน้ากระดาษเบา ๆ ของนักศึกษาที่ตั้งใจอ่านหนังสือ ทำให้ที่นี่เป็นสถานที่ที่ผมชื่นชอบเสมอ และนั่นคือวันที่ผมพบเธอ ผู้หญิงที่เข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตของผมอย่างไม่คาดคิด
ลิซนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องสมุด สวมเสื้อโค้ทสีเทาอ่อนและหมวกที่ปกปิดใบหน้าของเธอบางส่วน เธอถือหนังสือเล่มหนาอยู่ในมือ ใบหน้าของเธอมีสมาธิแต่ดูสบายใจในเวลาเดียวกัน แสงแดดอ่อน ๆ ที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างสะท้อนเข้ากับผมสีบลอนด์ของเธอ ทำให้เธอดูโดดเด่นท่ามกลางคนอื่น ๆ ผมอดไม่ได้ที่จะสนใจเธอ ทั้งในแง่ของท่าทางที่ดูสง่างาม และความหลงใหลในหนังสือเล่มหนาที่เธอถือ
“อ่านเรื่องอะไรอยู่ครับ?” ผมเอ่ยถามออกไปโดยไม่ทันคิด
ลิซเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ ใบหน้าของเธอมีแววสงสัย
