ย้อนกลับไปเมื่อหลายเดือนก่อน ผมนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นที่บ้าน กำลังอ่านหนังสือประวัติศาสตร์ทางวรรณคดีอยู่ภายใต้แสงไฟอ่อนๆ จากโคมไฟทำให้บรรยากาศรอบตัวดูอบอุ่น ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงที่ผมคิดถึงดังเข้ามาจากทางหน้าบ้าน
“ว่าไงหนุ่มหล่อของแม่”
“แม่ครับ มาตั้งแต่เมื่อไหร่?” ผมรีบลุกขึ้นเดินไปหา
“ลงเครื่องเมื่อเช้าก็ตรงมาหาลูกเลยไง”
“ทำไมไม่บอกผมล่ะครับ ผมจะได้ไปรับ” ผมหอมแก้มแม่ด้วยความคิดถึง ไม่บ่อยนักที่แม่ของผมจะบินจากอังกฤษมาเยี่ยมผมที่นี่ ซึ่งหมายความว่า ต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอต้องมาหาเขาแน่นอน
“ถ้าแม่บอก เราก็หนีอีกน่ะสิ” แม่ของครูพีทบ่นแต่ใบหน้ายังคงยิ้มแย้ม
“โห คุณหญิงสิริกานดาคร้าบบ ผมไม่กล้าหนีหรอกคร้าบบ” ผมคลอเคลียแม่เพื่อเอาใจ
“ทำเป็นพูดดี คราวก่อนก็หนีแม่” คุณหญิงสิริกานดาบ่นแบบไม่เอาจริงเอาจัง
“นั่งก่อนครับ เดี๋ยวผมชงชาให้นะครับ” ผมรีบประจบก่อนจะพาแม
